Przeglądaj wg Autor "Szymik, Jerzy"

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 89

ABY WYRAZIĆ NIEWYRAŻALNE... Z problematyki teologicznej wartości poznania zawartego w literaturze pięknej
Szymik, Jerzy (Wydawnictwo Świętego Krzyża, 1993)
Aleksandra Chylewska-Tölle, Literarische Entwürfe und Formen der Wandlung im Werk Gertrud von le Forts, Frankfurt am Main: Peter Lang 2007, ss. 341.
Szymik, Jerzy (Towarzystwo Naukowe KUL, 2010)
„…aleś mi utworzył ciało…” (Hbr 10,5). Teologia inkarnacji według J. Ratzingera/ Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II & Towarzystwo Teologów Dogmatyków, 2011)
J. Ratzinger / Benedict XVI proposes a theology of the Incarnation built on the Christology of meaning. In essence, he derives it from two biblical texts: the Prologue of the Gospel of John and the Epistle to the Hebrews. The present Pope closely links the event of the Incarnation with the creation and the Trinity dogma. The Word that became flesh had existed since the beginning (the eternal Logos); the Incarnation is a consequence of the intra-Trinitarian relationship. Jesus of Nazareth is the Son of God – this is the central Christological truth, whose gospel testimony is to be found in the words of Jesus Himself and in His prayer. Therefore, the event of the Incarnation is at the same time an event of revelation and salvation: Jesus is the real “place” of God’s presence and the real “instrument of propitiation” – hilasterion. The historical singularity and the material limitation of Jesus of Nazareth’s life as well as the consequent sacramental spirituality of the Church are, on the one hand, a manifestation of God’s humility and, on the other, a guarantee of divine presence and the definiteness of salvation. The death and resurrection of the Son of God restores the original (created) meaning to the world and gives it the ultimate meaning, which man regains by participating in the Son’s gesture – His relation to the Father.
Andrzej Jeż, Chrystus w kontekście ludzkiej komunikacji, Tarnów: Biblos 2002 ‒ 467 ss.
Szymik, Jerzy (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2005)
Apokatastaza według Miłosza. Teologia sensu i nadziei
Szymik, Jerzy (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2020)
Spór o „nadzieję zbawienia dla wszystkich” był (jest?) jedną z najciekawszych debat teologii przełomu XX i XXI w. Popularnie – choć z uproszczeniem – funkcjonuje on jako spór o apokatastazę (gr.: odnowienie). Czesław Miłosz w swoim dziele literackim stosuje pojęcie apokatastsis, jednak wyraźnie w znaczeniu nie tyle „nadziei na puste piekło”, ile nadziei na ostateczne spełnienie wszechrzeczywistości. Jest to dla niego nic innego jak biblijny szyfr sensu – „nieprzepadania szczegółów” (jak pisze) w Bogu i ocalenie tak człowieka, jak świata.
Bóg współcierpiący jako con-solatio. Tropem J. Ratzingera/Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Księgarnia Św. Jacka, 2011)
Similarly as all theological questions, an inquiry about God’s suffering constitutes a deeply existential question, relating to humans and touching their most sensitive aspects of life and faith. While searching for the truth, individually marked intuitions themselves are not sufficient. That is why theology constantly faces this questions in the light of the Holy Bible, Tradition, historical achievements of theologians and mystics, trying to open a way to cognition and understanding through accurate notions. The issue is visible in J. Ratzinger’s works/teachings of Benedict XVI. The Pope has been developing his theological reflection concerning God’s suffering, reaching back to anthropomorphisms from Old Testament, the consequences of Incarnation from New Testament, showing the core of confrontation between young Jewish Christianity and Hellenistic mentality and stoic philosophy. He then takes out the most significant answers from the treasure trove of Tradition to open modern perspectives, on the basis of such synthesis, answering questions of the contemporary world. The most characteristic feature of Pope’s deliberations links the category of God’s co-suffering developed by theology with the category of Divine con-solatio. He convinces that acceptance of someone’s pain involves the very essence of true consolation. As a result, the Christ’s cross – the most generous gesture of God’s co-suffering Love – is of a really consolationary nature. As such, it remains the only hope for those suffering.
Bruno Forte, Istota chrześcijaństwa, tłum. K. Kozak, konsultacja teologiczna tłumaczenia ks. K. Guzowski, Lublin: Wydawnictwo KUL 2007, ss. 196.
Szymik, Jerzy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2008)
Choroby euroatlantyckiej kultury/cywilizacji. Diagnoza J. Ratzingera/Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Kształt antropologii zależy od kształtu teologii. Antropologia bezbożna wypacza obraz człowieka; zerwanie relacji z Bogiem sprawia, że wszelkie dziedziny życia i ludzkiej aktywności ulegają deformacji i degradacji. Człowiek, wyrzekając się swojego Stwórcy i zależności od Niego, traci poczucie sensu i smaku życia. Neurotycznie poszukując ich w innych przestrzeniach, zastępuje prawdziwe wartości substytutami, a prawdziwą rzeczywistość samodzielnie wykreowanymi rekwizytami. Ratzinger pokazuje, że utrata Boga i źle pojęta autonomia człowieka generuje smutek, pustkę i w efekcie bunt; wszystko w życiu staje się chore. Neognostycka mentalność, będąca mieszaniną antropologicznej frustracji, ślepej wiary w naukę oraz snobizmu elit; modne fascynacje zachodnimi wersjami dalekowschodnich religii wspierającymi w sumie nihilistyczne zapędy ponowoczesności; narcystycznie kreatywna kultura oraz relatywistyczna twórczość sytuowana – w imię tolerancji i pluralizmu – poza dobrem i złem stanowią, zdaniem J. Ratzingera/Benedykta XVI, najgroźniejsze dziś choroby kultury i duchowości. Lekarstwem może być tylko poznanie prawdziwego Boga i rozpoznanie w Nim źródła nadziei i miłości. Tylko z niego czerpiąc człowiek jest zdolny współtworzyć świat, w którym ostatnie słowo nie należy do śmierci.
Chrystocentryzm. Dialog Kościoła i świata
Szymik, Jerzy (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2004)
The most profound Catholic – (from kat’holon „concerning the whole”) – understanding of Christocentrism is not (and cannot be) an impediment to the Church’s dialogue with the world, faith and culture, theology and art. It is not a problem in interreligious dialogue either. If there are barriers, this means that we are just starting on our way, that all sides undertaking dialogue need to be cleansed. Jesus Christ is on everyone’s side, he is not against anyone. The fact that God has loved man so much that He became a man is the most fundamental basis for the framework of understanding and unity. And it is our future.
Cicha oczywistość Boga. Rozumność wszechświata w teologicznym ujęciu Josepha Ratzingera/Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Księgarnia Św. Jacka, 2012)
J. Ratzinger/Benedykt XVI traktuje słowa Prologu Ewangelii św. Jana: „Na początku było Słowo (Logos)” jako fundamentalną zasadę całej rzeczywistości, która to zasada decyduje o istotowej, ontycznej rozumności/sensowności wszechświata, gdyż wskazuje na jego początek – Stwórcę. Sens nie jest skutkiem istnienia czy działania, ale jego zasadą – już ze względu na stworzenie, zaś chrystologia uświadamia, że jest w istocie tożsamy z miłością i – konsekwentnie, dlatego – dosiężny w historii i poznawalny dla człowieka (wcielony). Utrzymanie tej „Logosowej” logiki chroni chrześcijańską wiarę przed mitycznością, przemocą, autosoteryzmem i moralizmem. Jedynie pokorne przyjęcie daru i kenotyczne, modlitewne zjednoczenie z Chrystusem – odwiecznym Logosem pozwala człowiekowi rozpoznać właściwy sens świata – cichą oczywistość Boga.
Czasy przykładać do miary Chrystusa. Postęp(owanie) ku Bogu a ubóstwienie postępu – kryteria J. Ratzingera/Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2015)
Nowoczesne rozumienie postępu, wynikające z naczelnego i niczym nieuwarunkowanego miejsca i rangi, jakie obecnie w antropologii zyskały wolność i rozum, okazuje się w istocie ograniczać kierunek rozwoju człowieka do poszerzania możliwości technologicznych i kultywowania nowości oraz zmiany jako wartości samych w sobie. W ten sposób zapoznany zostaje właściwy sens rozwoju (historii) ludzkości zmierzającej wszak od swojego początku w Bogu ku spełnieniu w Nim – zjednoczeniu z Chrystusem. Zamienianie docześnie użytecznych technik, umiejętności i narzędzi na inne, jeśli pozbawione jest moralnej miary, celu i duchowego odniesienia, nie można uznać za rzeczywiste doskonalenie. Ta niebezpieczna redukcja, uwodząca pozorną skutecznością działań i szybkimi doczesnymi profitami (materialnymi, psychologicznymi itp.) – przestrzega J. Ratzinger/Benedykt XVI – staje się niekiedy również udziałem Kościoła i teologii. Tymczasem ich zadaniem nie jest koniecznie „pozostawanie na czasie”, lecz ochrona świata i człowieka przed ideologiami i tendencjami niszczącymi, grzesznymi, śmiercionośnymi, a do takich należą technokracja i bałwochwalcza dyktatura postępu.
Deus providebit. Bóg wobec cierpienia według J. Ratzingera/Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II & Towarzystwo Teologów Dogmatyków, 2011)
Pytanie o Boga w perspektywie cierpienia, a co za tym idzie o Jego stosunek do ludzkiego doświadczenia cierpienia jest newralgicznym punktem teologii, a odpowiedź na nie łączy się nierozerwalnie z samym obrazem Boga i należy do istoty chrześcijańskiej wiary. J. Ratzinger/Benedykt XVI wydobywa obraz Boga wyłaniający się z biblijnych historii cierpienia: Abrahama (Moria), Hioba, a w końcu – ich historiozbawczego apogeum – samego Chrystusa (krzyż). Nawiązując do opowieści o ofierze Izaaka, Papież czyni ze słów Abrahama „Bóg się zatroszczy” niejako oś, a zarazem puentę teologicznej analizy problemu i wskazuje na wielorakie konotacje tego sformułowania. Bóg nie rozwiązuje tajemnicy cierpienia poza sobą; dlatego człowiek może uzyskać odpowiedź tylko powierzając Bogu cały ciężar swojej egzystencji. Szczerość, ufność i pokora modlitwy pozwalają człowiekowi dostrzec i rozumieć, że cierpienie – choć pozostaje dramatem i budzi uprawniony sprzeciw – okazuje się miejscem poznania Boga, który w nim (w cierpieniu) ostatecznie „podmienia” człowieka, ratuje go i zbawia.
Deus-caritas jako zasada chrześcijańskiego teocentryzmu w interpretacji J. Ratzingera/Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Towarzystwo Naukowe KUL, 2011)
The meeting of the Biblical understanding of God as love and the Christian concept of theocentrism is an original feature of J. Ratzinger/Benedict XVI’s theology. The present Pope shows that in fact both these truths: about God as love and about God as the center of any reality, condition each other and explain each other. It is so because God loves as He exists (in relation, One in the Trinity), creates (all the world and man in it) and saves (giving Himself to the world in Christ, in overabundance). At the same time He Himself remains for man, created in His likeness, a model to be imitated and the only just measure of love of relation (fatherhood) and generosity. This is why it is just the theocentric (heading towards God) thought – and only this – that can give hope to the world and satisfy the desires of the human heart; it is only this thought, which is ultimately love that is more powerful than death.
Elementy chrystologii w teologicznoliterackim wymiarze twórczości Czesława Miłosza
Szymik, Jerzy (Wydawnictwo Pallottinum, 1997)
„...et sacrum characterem imprimi …”. Historyczno-systematyczny zarys teologii charakteru sakramentalnego
Szymik, Jerzy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1992)
The “sacramental character” understood as an “indelible token” impressed in the Christian's soul is a permanent and irremovable effect of receiving the three sacraments: Baptism, Confirmation, Priesthood. The term alone (charaktér) comes from the world of ancient culture but it also functions in the Bible (as sfragǐs ˗ seal) in the literal, metaphorical, and theological sense. During the patristic times and the Middle Ages it was permanently linked with sacramentology, especially thanks to the works of St Augustin and St Thomas Acquinas. The Tridentine Council in 1547 made some obligatory decisions as to the understanding, defining and consequences of the “sacramental character”. Contemporary theology stresess that the reason why the “indelible token” was established is the irreversible salvatory faithfulness of God. A practical result of the latter is the irrepeatable character of the three sacraments in question. At the ecumenical level a considerable accord has been achieved with the Lutheran and Orthodox standpoint.
Głos spoza nas. J. Ratzingera/Benedykta XVI tezy o sumieniu
Szymik, Jerzy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)
Many times culture and liberal and democratic mentality of post-modern Europe juxtapose individual conscience with objective and commonly valid moral law, treating the former as completely autonomous, while replacing the latter with the law established by majority. J. Ratzinger/Benedict XVI reminds that conscience is a subjective norm, but the one that is not deprived of objective reference. As the ability inherent in human nature by God’s intention, it corresponds with the order of things, also established by God, and links a will (freedom) of man with the will (freedom) of God. Rationality, characteristic of a man, and expressing through conscience as the ability to get to know the truth of existence and distinguish good from evil, has its roots in obedience, that is the readiness to listen to. Thus, conscience is, in essence, an ability to listen to God and co-knowledge about Him. That is why, prayer and respect for teaching of the Church play crucial role in shaping conscience and neither cognition mistake nor personal ignorance either do not justify or finally release the man’s guilt. It is crucified and resurrected Christ who justifies, and requirements of conscience lead to Christ, through remorse.
Głosić Ewangelię dziś. Perspektywa kerygmatycznie zorientowanej dogmatyki
Szymik, Jerzy (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2002)
Grzegorz Barth, Hermeneutyka osoby, Lublin 2013, 329 s.
Szymik, Jerzy (Księgarnia Św. Jacka, 2014)
Grzegorz Kucza, Zmartwychwstanie człowieka jako rzeczywistość zbawcza. Interpretacja prawdy wiary o zmartwychwstaniu ciał w polskiej teologii kerygmatycznej XX wieku, Księgarnia Św. Jacka, Katowice 1999 ‒ 236 ss., ISBN 83- 7030-274-2.
Szymik, Jerzy (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2002)
Henryk Szmulewicz, Chrystocentryzm eschatologii. Analiza polskich publikacji teologicznych po ukazaniu się Katechizmu Kościoła Katolickiego (1992-2002) w kontekście postulatu eschatologii chrystocentrycznej A, Nossola, Tarnów: Biblos 2003 ‒ 405 ss.
Szymik, Jerzy (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2005)