Artykuł analizuje proces, który doprowadził w tekście Biblii Hebrajskiej do ustalenia związku między pojęciem „nieba” („niebios”) a obecnością Bożą. To przestrzenne wyobrażenie siedziby Boga – w niebie – potwierdza Jego transcendencję, ale także czyni bardziej koniecznym pośrednictwo, które pozwoli wejść w łączność z Bogiem. Tradycje deuteronomiczne i post-deuteronomiczne Tory podkreślają znaczenie prorockiej figury Mojżesza jako pośrednika objawienia. Tradycje kapłańskie rozwijają prawa kultowe, które opisują system ofiarniczy wyrażający bliskość transcendentnego Boga względem wspólnoty Izraela dzięki pośrednictwu kapłańskiemu. Nowy Testament ukazuje jak Jezus wypełnił tradycje Izraela. To w Chrystusie krzyżują się odtąd bieguny „zażyłości” i „transcendencji”, które tradycje Tory starały się wyrazić. Przez Niego odległy Bóg, „Ojciec niebieski”, staje się definitywnie bliski ludzkości.
