Artykuł przedstawia – umiejscawiając w określonym kontekście historycznym – konkretną osobę, która doświadczyła we własnym życiu misterium paschalnego Chrystusa. Zostały nakreślone zewnętrzne okoliczności rysu biograficznego sł. b. ks. Franciszka Blachnickiego oraz dynamika życia wewnętrznego w ujęciu paschalnym, biorącym swój początek w chrzcie. Ciągła walka z egoizmem jako nieustanne przejście (pascha) od własnego „ja” – esse naturale do człowieka nowego – esse supernaturale, przechodzenie od wad i ułomności do cnoty, od tego, co zniewala, do wolności przyniosły widoczne owoce w duszpasterstwie. Istotnie są one możliwe jedynie wtedy, gdy duszpasterz świadomie dzieli swój los z losem Chrystusa paschalnego. On jest umęczony krzyżem i ukoronowany chwałą zmartwychwstania.
