Najnowsza poezja nadzwyczaj często sięga po sferę sacrum, robi to jednak w nietypowy, odważny sposób. Wiersze T. Pióry, K. Niklasińskiego, B. Sadulskiego, J. Bargielskiej, P. Sarny, R. Honeta, J. Kapeli, J. Stefko i wielu innych poetów XX (i XXI wieku) pełne są odwołań do sfery sacrum. Wśród celów, jakie przypuszczalnie każą artystom sięgać po elementy związane z sacrum i umieszczać je w ponowoczesnym, pozornie niedostosowanym semantycznie i stylistycznie kontekście, wskazać można m.in. próbę wyrwania literackiego dialogu z transcendencją z ram form skostniałych stylistycznie oraz odpowiedniego wyjaskrawienia owej skostniałości. Strategię taką można jednocześnie postrzegać jako usiłowanie mające na celu zastąpić (wyeliminować przez zgorszenie) odbiorców przywiązanych do norm tradycyjnych nowym typem odbiorcy, którego nie jest w stanie zrazić łamanie społecznego tabu.
