Kultura-Media-Teologia, 2016, nr 26

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/36140

Przeglądaj

Przeglądaj Kultura-Media-Teologia, 2016, nr 26 wg Temat "death"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Głębokie szczeliny doczesności. Andrzej Stasiuk wobec śmierci
    Krakowiak, Małgorzata (Wydział Teologiczny UKSW w Warszawie, 2016)
    Andrzej Stasiuk należy do autorów zainteresowanych problematyką śmierci. Oscyluje w swoich tekstach pomiędzy fascynacją i bezradnością wobec niej. Eksplorowanie tematu śmierci wpisuje się w szerszy kontekst – pragnienie doświadczenia całości bytu. Stasiuk werbalizuje te zainteresowania dwutorowo: w prozie osobistej i w fikcjonalnych zapośredniczeniach. W nieoczekiwanych epizodach epifanijnych (np. opis wychodka z Dukli) rysuje się „podprogowa” świadomość transcendencji. Bardzo często uwidacznia się żądanie naiwnej empirii. Bohaterowie Stasiuka poprzez obserwacje, podglądanie i eksperymentowanie dążą do reifikacji śmierci, podlegających jej istot i samego człowieka. Nie uzyskują jednak odpowiedzi na pytania ani o istotę śmierci, ani o „drugą stronę”, ponieważ popełniają błąd logiczny u podstaw którego tkwi negacja transcendencji, której nie będzie we fragmentach odautorskich, albowiem pisarz deklaruje się jako „natura religijna”. Bohaterowie Stasiuka (i on sam) zaglądają w głębokie szczeliny doczesności, by poczuć „zapach Boga” (R. Przybylski, Et in Arkadia ego). Wiedzą (z kultury), że powinien być tam wyczuwalny, ale nie są zdolni go odczuć.
  • Miniatura
    Pozycja
    Zwycięstwo nad dojmującą samotnością. Herling-Grudziński wobec tajemnicy samobójstwa
    Dębska-Kossakowska, Aleksandra (Wydział Teologiczny UKSW w Warszawie, 2016)
    W artykule podjęty zostaje problem samobójstwa w twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Autorka odwołuje się do zapisów z Dziennika pisanego nocą, biograficznych faktów, do których pisarz powraca, ale przede wszystkim do literackiej kreacji Szczyt lata. Opowieść rzymska, aby zrekonstruować drogę pisarza do zbliżenia się do tajemnicy sytuacji granicznej, „kiedy – jak sam to wyraził – poraża niemota wszechświata”, „wtrącając ludzkie serca w nieodwracalny gąszcz ciemności”. Bohaterowie tegoż utworu, ale przecież i wielu innych często pozostają w mocy otchłani. W tej sytuacji – kiedy „gęstnieją do maksimum zasłony skrywające Boga” – bohater i zarazem narrator Szczytu lata odnosi jednak zwycięstwo nad dojmującą pustką i samotnością.