Roczniki Teologiczne, 1997, T. 44, z. 7
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/6483
Przeglądaj
Przeglądaj Roczniki Teologiczne, 1997, T. 44, z. 7 wg Temat "Christianity"
Teraz wyświetlane 1 - 8 z 8
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja Chrześcijanie różnych konfesji wobec odpowiedzialności za sprawy społeczne i gospodarcze. Dziewiąte Sympozjum Ekumeniczne przedstawicieli Kościołów Szwajcarii i Polski Mikołajki, 10-13 marca 1997 rokuPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja Jak pisać o Unii brzeskiej dzisiaj?Zembrzuski, Zbigniew (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja Marcin Luter - 450 rocznica śmierci. Sympozjum w chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, Warszawa, 27 listopada 1996 rokuPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja Ökumenisches Lehren und Lernen. Memorandum der „Societas Oecumenica” - Europäische Gesellschaft für Ökumenische Forschung Strassburg, 28. August 1996(Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja Poznanie i dialog drogą ku jedności - pierwszy polski podręcznik do ekumenizmuNabywaniec, Stanisław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja The Orthodox idea of mission to the contemporary worldLeśniewski, Krzysztof (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Problem misji w ciągu wieków nie stracił nic ze swej aktualności. Autor na wstępie artykułu zastanawia się, jaka jest sytuacja współczesnego świata oraz co może ofiarować chrześcijaństwo pluralistycznemu społeczeństwu u schyłku XX wieku. Następnie, odwołując się do postawy pierwszych chrześcijan, wskazał, iż chrześcijaństwo stało się religią uniwersalistyczną w wyniku spotkania z pluralistyczną pod względem religijnym i kulturalnym cywilizacją grecko-rzymską. To stanowi punkt wyjścia do przedstawienia prawosławnego stanowiska odnośnie do misji. Po omówieniu „imperatywu misyjnego”, który wynika z samego nakazu Pana (por. Mt 28, 19), Autor skoncentrował się nad celami misji. W teologii prawosławnej akcentuje się dwa poziomy celów misji: pierwszy z nich - ostateczny - to urzeczywistnienie się chwały Bożej; drugi poziom - to cele pośrednie misji. Zalicza się do nich wszystkie działania na rzecz założenia Kościołów lokalnych, w których głoszone będzie Słowo Boże, i sprawowanie sakramentów. W prawosławiu wielką rolę przypisuje się celebracji Boskiej Liturgii, będącej duchowym pokarmem dla wierzących. Celem misji jest nie tyle zdobycie nowych wyznawców, co aktywne wcielenie wierzących w życie Kościoła. W ostatniej części artykułu została przedstawiona inkarnacyjna postawa Kościoła prawosławnego praktykowana na misjach. Polega ona na wcieleniu Bożej Prawdy w języku i kulturze nawracanego ludu. Za najlepszy przykład służy samo Słowo Wcielone - Jezus Chrystus. Wcielenie jest centralnym tematem teologii prawosławnej. Już od czasów pierwszych Ojców Kościoła nauczano, iż jest ono niezbędne dla naszego zbawienia i przebóstwienia. Tak jak Druga Osoba Trójcy Świętej przyjęła ludzkie ciało, aby przekazać Dobrą Nowinę, tak też Prawda Boża musi przyjąć formę, dzięki której będzie zrozumiała dla słuchających jej ludzi. Stąd też konieczność przekładu Biblii, tekstów liturgicznych i innej literatury religijnej. Metoda inkarnacyjna stosowana była przez bizantyjskich misjonarzy, głoszących Ewangelię plemionom pogańskim. Trzeba podkreślić, że misja prawosławna cechuje się wrażliwością na rdzenne kultury i zrozumienie sposobu myślenia rdzennej ludności. Za koniec działalności misyjnej uważa się moment, gdy wyświęci się co najmniej kilku kapłanów pochodzących z danego terenu, a Kościół lokalny przyłączy się do patriarchatu.Pozycja Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, 18-25 stycznia 1997 rokuJaskóła, Piotr; Koza, Stanisław Józef (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja КІРЫЛА-МЯТОДЗІЕЎСКАЯ ТРАДЫЦЫЯ Ў СЛУЖБЕ ДЫЯЛОГУ Ў ЦЭНТРАЛЬНАЙ I ЎСХОДНЯЙ ЭЎРОПЕGajek, Jan Sergiusz; Górka, Leonard (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Artykuł stanowi skróconą i przepracowaną wersją wykładu: Ekumeniczne znaczenie tradycji świętych Cyryla i Metodego dla Białorusi, przygotowanego w IE KUL w ramach programu konsultingu ekumenicznego dla krajów Europy Środkowej i Wschodniej i wygłoszonego na międzywyznaniowym sympozjum ekumenicznym „Na drodze do pojednania”, które odbyło się w Kolegium Teologicznym OO. Werbistów w Baranowiczach w dniach 14-15 V 1997 r. Na wstępie autorzy artykułu zauważają, że kiedy padł mur berliński, rozdzielający Europę, i skończyła się zimna wojna, zdawało się, że idea współpracy między narodami w Europie szybko przyniesie pozytywne owoce. Po kilku latach widać jasno, że sprawa realnej jedności Europy to nie tylko sprawa zastosowania określonych „technologii”, ale także sprawa teologii, która uczy dialogu i wzajemnego szacunku. Dlatego przy budowaniu wspólnej Europy nie może zabraknąć głosu i duchowego wkładu Kościołów chrześcijańskich. Następnie autorzy podejmują teologiczną refleksję nad aktualnością tradycji cyrylo-metodiańskiej dla Kościołów w krajach Europy Środkowej i Wschodniej w kontekście dążenia do jedności Europy. W refleksji tej wielokrotnie sięgają do nauczania Jana Pawła II (list apostolski Egregiae virtutis, encyklika Slavorum Apostoli, list apostolski Orientale Lumen), który zachęca chrześcijan do ponownego odkrycia duchowego bogactwa Wschodu chrześcijańskiego. Kolejne paragrafy artykułu to: I. Znaczenie tradycji świętych Cyryla i Metodego; II. Ewangelia i dialog; III. Spotkanie dwóch tradycji chrześcijańskich; IV. Potrzeba paschalnej odwagi. Rzetelny dialog ekumeniczny i dążenie do pojednania wymaga odwagi. Europa na progu jubileuszu Roku Dwutysięcznego czeka na ludzi odważnych odwagą Zmartwychwstałego Chrystusa, który zwraca się do uczniów słowami: „Pokój wam” (J 20, 19) i zachęca ich do odważnego niesienia Dobrej Nowiny innym: „Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom” (Mt 28, 10).