Communio, 2017, R. 37, nr 2-3 (198-199)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/20009

Przeglądaj

Przeglądaj Communio, 2017, R. 37, nr 2-3 (198-199) wg Temat "charytology"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1
  • Miniatura
    Pozycja
    Reinterpretacja nauki o usprawiedliwieniu w katolickiej charytologii
    Lipniak, Jarosław M. (Wydawnictwo Pallottinum, 2017)
    Historia Kościoła pokazuje, że dogmaty zdefiniowane na soborach były raczej punktem wyjścia niż końcem interpretacji Objawienia w Kościele. W epoce patrystycznej nie tylko teologowie, ale cały Kościół brał udział w dochodzeniu do właściwej interpretacji wiary. W odniesieniu do wczesnych soborów recepcja współdecydowała o samej treści orzeczeń, o ich prawdzie lub fałszu. W okresie przedkonstantyńskim istniał już zwyczaj, wedle którego autorytatywne orzeczenia synodu jednego Kościoła lokalnego były uznawane i przyjmowane przez inne Kościoły. Przykładem może być synod antiocheński z 268 roku. Był to pewien rodzaj recepcji bezpośredniej ze strony Kościołów, które wprost nie uczestniczyły w podejmowaniu decyzji, a jednak uznawały ją za swoją i stosowały się w praktyce do jej wymagań. W dziejach wczesnego chrześcijaństwa znane są również fakty krytycznego ustosunkowania się do orzeczeń soborowych i synodalnych. Prowadziło to albo do ich częściowej modyfikacji albo do całkowitego zakwestionowania i braku recepcji, przykładem może być synod efeski z 449 roku. W krytycznej recepcji mogły się zatem krystalizować poszczególne tematy o istotnym znaczeniu dla nauki i życia Kościoła. Reinterpretacji, zwłaszcza po podpisaniu w 1999 roku Wspólnej deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu, wymaga katolicka charytologia.