Colloquia Theologica Ottoniana, 2016, nr 1

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/650

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 5 z 5

Friedrich W. Horn (Hg.), „Paulus Handbuch”, Tübingen 2013, ss. 653.
Zaklukiewicz, Tomasz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2016)
Kwestia całościowego podejścia do człowieka
Misztal, Wojciech (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2016)
Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na kwestię całościowego (holistycznego) podejścia do osoby ludzkiej. Z szerokiego spektrum właściwego dla tej problematyki uwzględniono następujące trzy obszary życia: (1) duchowość, (2) komunikację społeczną, (3) troskę o zdrowie. Odwołano się do uznawanych, ze względu na oddziaływanie, za szczególnie istotne dla wskazanej tematyki danych, w tym do Biblii, nauczania Kościoła katolickiego, informacji medialnych jako związanych z podejściem do człowieka informacji powiązanych z szeroko rozumianą troską o zdrowie i z podejściem do osoby ludzkiej. Dane te zostały podzielone i przedstawione z uwzględnieniem obszaru duchowości, komunikacji międzyosobowej i troski o zdrowie. Wskazano na potrzebę coraz pełniejszego uwzględniania holistycznego podejścia do osoby ludzkiej jako warunku dobrej komunikacji i skutecznej troski o zdrowie.
Mojżesz – lewita (Wj 2,1–10). W kręgu badań nad tożsamością Mojżesza
Lemański, Janusz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2016)
W artykule przeprowadzona została analiza krytycznoliteracka, kontekstualna oraz egzegetyczna Wj 2,1–10. Przeprowadzono ją pod kątem wydobycia z tej perykopy ewentualnych „najstarszych” informacji z tradycji o Mojżeszu. Wnioski wyciągnięte na tej podstawie nie pozwalają potwierdzić archaicznego i niezależnego istnienia tej perykopy w jej pierwotnej wersji. Zdaniem autora elementem najstarszej tradycji jest jedynie samo imię Mojżesza. Wszystkie pozostałe informacje zawarte w tej perykopie mają wyraźne odniesienia do bliższego i dalszego kontekstu z Księgi Rodzaju i Wyjścia.
„Odnowienie wszystkiego” według Dziejów Apostolskich (Dz 3,21a)
Posadzy, Andrzej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2016)
W tradycji interpretacyjnej księgi Dziejów Apostolskich termin apokatastasis wywołał wielowiekową polemikę. Dyskusja dotyczy przede wszystkim właściwego zrozumienia tej koncepcji. Wypowiedź Łukasza sugeruje, że Jezus ma pozostać w niebie przez jakiś okres, „aż do czasu, gdy wszystko zostanie odnowione” (Dz 3,21). Wydaje się, że ewangelista głosi w tym miejscu naukę o powszechnym zbawieniu wszystkich bez wyjątku oraz ideę powrotu wszechrzeczy do pierwotnego źródła, do Boga. Przedmiotem artykułu jest próba odnalezienia źródła, z którego Łukasz zaczerpnął ideę apokatastazy. Nie ma wątpliwości, że została ona przez autora zapożyczona. Jako źródło przywołuje się całą spuściznę literatury apokaliptycznej Starego Testamentu, jak również inne pisma literatury żydowskiej. Takie dzieła, jak czwarta Księga Ezdrasza, syryjska Apokalipsa Barucha czy etiopska Księga Henocha, przywołują w swojej treści tematy zbliżone do koncepcji apokatastazy. Wydaje się jednak, że najbliższe znaczeniowo jest ujęcie Starego Testamentu z koncepcją powtórnego przyjścia Eliasza. Dla Łukasza Jezus przybędzie z nieba dla wypełnienia proroctwa i zakończenia całej historii zbawienia.
Ontyczny wymiar życia ludzkiego jako podstawa jedności i nierozerwalności małżeństwa
Sienkiewicz, Edward (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2016)
Współczesny kryzys małżeństwa i rodziny, przejawiający się w nietrwałości małżeństw, a także w unikaniu ich legalizacji, znajduje zapowiedź już w pierwszych rozdziałach Księgi Rodzaju. Podobnie jak zawarte jest w nich przekonanie o możliwości pokonania każdego kryzysu dotyczącego jedności i nierozerwalności małżeństwa. Podstawą jednak tego musi być wymiar ontologiczny, decydujący o właściwym rozumieniu bytu ludzkiego przez szczególny rodzaj relacji mężczyzny do kobiety. Ponieważ na tym właśnie poziomie została ona zakłócona, a nawet zerwana przez grzech, również w tym wymiarze otwiera się na odkupienie. Przy czym jedność małżonków jest nie tylko wynikiem stwórczego działania Boga, ale też stanowi obraz Jego istoty oraz obraz Przymierza zawartego przez Boga z człowiekiem. Do pełni doprowadza to Przymierze – w takim samym sensie dopełniając jedność małżeńską – Jezus Chrystus w Misterium Paschalnym. Zawarte w ten sposób Nowe Przymierze wzbogaca małżeństwo, umacniając także właściwą mu jedność dzięki objawionej w Jezusie Chrystusie tajemnicy Trójcy Świętej. Przyjmujący na siebie ludzką naturę Syn Boży, pozostający także w jedności z Ojcem, wyznacza jedności mężczyzny i kobiety drogę do jedności właściwej Osobom Bożym. W pełni zrealizuje się ona w eschatologii. Niemniej już w doczesności jedność małżonków może być drogą do objawienia przez Boga tajemnicy swojego wewnętrznego życia. Podobnie jak małżeństwo chrześcijan jest obrazem miłości Chrystusa do Kościoła.

Przeglądaj

Przeglądaj Colloquia Theologica Ottoniana, 2016, nr 1 wg Temat "Biblia"