Liturgia Sacra, 2017, R. 23, nr 2 (50)

Permanent URI for this collectionhttps://theo-logos.pl/handle/123456789/29244

Browse

Browsing Liturgia Sacra, 2017, R. 23, nr 2 (50) by Subject "antyfona"

Filter results by typing the first few letters
Now showing 1 - 2 of 2
  • Thumbnail Image
    Item
    Antyfony mszalne a proklamacja Ewangelii na przykładzie repertuaru proprium średniowiecznych Mszy Narodzenia Pańskiego
    Dzhana, Olha (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2017)
    Liturgia od pierwszych wieków chrześcijaństwa była miejscem słuchania słowa Bożego. Obecny w niej był również śpiew. Opracowanie wykazuje, jak ważną funkcję pełnił śpiew w proklamacji Ewangelii na podstawie analizy repertuaru proprium missae z formularzy mszalnych na święto Narodzenia Pańskiego. Świadczy o tym zarówno dobór tekstów antyfon, jak i modyfikacje zachodzące w nich wobec oryginalnego tekstu biblijnego. Odczytanie treści teologicznej antyfon w kontekście myśli patrystycznej, ukazało, iż zostały one starannie dobrane w celu pogłębienia przesłania Ewangelii, będącej w centrum dnia liturgicznego.
  • Thumbnail Image
    Item
    Styl antyfon „ad introitum” a przemiana perspektywy myślowej w drugiej połowie XIII wieku
    Bielińska-Galas, Ewa (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2017)
    W śród śpiewów zmiennych mszy, które ostatecznie zostały opracowane prawdopodobnie przed 800 r., korpus introitów jest postrzegany jako przedsięwzięcie niezwykłe. Powodem tego jest zdumiewający styl melodii antyfon ad introitum – uderzająco homogeniczny, ale również różnorodny, gdyż w każdej z nich ściśle odzwierciedla się konkretny łaciński tekst. Artykuł jest próbą wskazania uniwersalnej zasady, która zaważyła na stylistycznej doskonałości antyfon, rozumianej jako pewna stała wartość związana z kontekstem historyczno-kulturowym. Autorka rozważa ten problem odwołując się do dłuższej perspektywy czasowej, obejmującej okresy od krystalizacji stylu antyfon (druga połowa VIII w.) po czasy renesansu średniowiecznego (XII–XIII w.), opierając się w szczególności na analizie jednej z antyfon w wersji starorzymskiej i gregoriańskiej. To podejście pozwala odkryć, że fenomen antyfon można przypisać swoistemu krzyżowaniu się rozmaitych elementów, między innymi z obszaru systemów dźwiękowych i schematów stylistyczno-składniowych.