Premislia Christiana, 2022-2023, T. 20

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/13169

Przeglądaj

Przeglądaj Premislia Christiana, 2022-2023, T. 20 wg Temat "Church"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Eklezjologia kontynuacji: Jan Paweł II – Franciszek. „Komunia misyjna” spoiwo i dynamizm wizji ewangelizacyjnej Kościoła
    Gut, Bogusław (Wydawnictwo Archidiecezji Przemyskiej, 2023)
    Ukazana przez papieża Franciszka w adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium wizja ewangelizacyjna Kościoła znajduje swoje wewnętrzne spoiwo i dynamikę w eklezjologii „komunii misyjnej” Jana Pawła II, który w posynodalnej adhortacji apostolskiej Christifideles laici, ukazuje, że posoborowe rozumienie eklezjologii, domaga się uznania komunii jako źródła i celu misji Kościoła. Opierając się na wizji Kościoła „komunii misyjnej”, Franciszek rozwija najważniejsze punkty tematu nowej ewangelizacji, do której jest powołany cały Lud Boży we współczesnym świecie. Czyni to, ukazując najpierw fundamenty komunijne i misyjne, które określa jako „zażyłość Kościoła z Jezusem w drodze”, a następnie porusza wymiar wertykalny i horyzontalny ewangelizacyjnej misji Ludu Bożego. Wymiar wertykalny obejmuje temat głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom, w każdym miejscu, przy każdej okazji, nie zwlekając, bez niechęci i bez obaw; natomiast wymiar horyzontalny uwzględnia społeczny aspekt ewangelizacji, którego fundament stanowi trynitarnie ujęta kerygma, a rozwinięcie obejmuje takie tematy jak: włączenie społeczne ubogich, obrona godności i praw człowieka oraz pokojowe budowanie relacji opartych na „czterech zasadach” i szeroko pojętym dialogu. Powyższa wizja ewangelizacyjna Kościoła, którego spoiwo i dynamizm stanowi „komunia misyjna” ukazuje, że jeśli chodzi o magisterium Franciszka, możemy mówić zdecydowanie nie o odejściu od eklezjologii Jana Pawła II, ale o nawiązaniu do niej i swoistej kontynuacji, która ujawnia się nie tyle w aspekcie teologiczno-esencjalnym, co w wymiarze pastersko-egzystencjalnym.
  • Miniatura
    Pozycja
    Moc słowa – błogosławieństwo i złorzeczenie
    Zwoliński, Andrzej (Wydawnictwo Archidiecezji Przemyskiej, 2023)
    Religia jest zjawiskiem odrębnym od wszelkich innych przejawów kulturowych i psychicznych. Jest działem kultury obejmującym dziedzinę poznania opartego na wierze nadprzyrodzonej, zachowania człowieka (kult, postępowanie moralne) i instytucje (Kościół). Język sacrum, rozumiany jako język religijny w węższym znaczeniu, charakterystyczny jest dla wypowiedzi, którymi poszczególni ludzie lub całe społeczności dają wyraz swemu kontaktowi z sacrum, kontaktowi, w którym mogą być zaangażowane zarówno uczucia, jak też rozum, intuicja i wola. Tę odrębność sacrum i profanum odzwierciedla język, który funkcjonuje w obrębie danej religii. Istotną właściwością języka religijnego jest obecność wartościowania. Wiara łączy się z uznaniem wartości i antywartości transcendentnych oraz zajęciem określonej postawy moralnej. Biblia bardzo poważnie traktuje moc słowa – najpierw Bożego, a później ludzkiego. Słowo (gr. logos) w mentalności semickiej było traktowane jako coś, co człowiek wypowiada i co jest nośnikiem informacji. Bóg słowem stworzył świat. Analogicznie słowo człowieka, stworzonego na obraz Boga, mogło skutkować szczęściem lub nieszczęściem. Słowo sprawiało to, co znaczyło. Człowiek został stworzony do panowania nad światem, czyli – w biblijnym znaczeniu – do wzięcia odpowiedzialności za niego, co ma ogromne znaczenie. Ludzkie słowo może budować, podnosić, dodawać sił – błogosławić, ale też może być wręcz złorzeczeniem.