Polonia Sacra, 2024, T. 28, Nr 3

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/25527

Przeglądaj

Przeglądaj Polonia Sacra, 2024, T. 28, Nr 3 wg Temat "blessed"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Kult błogosławionej Anieli Salawy na lubelskiej Poczekajce
    Derdziuk, Andrzej (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2024)
    Kult błogosławionej Anieli Salawy w Lublinie sięga początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia i rozpoczął się po jej beatyfikacji. Cześć oddawana Błogosławionej z Sieprawia we wspólnocie klasztoru i parafii kapucynów w lubelskiej dzielnicy Poczekajka wyraża się w postaci istniejących tam obrazów i witraża błogosławionej służącej. Rozwija się też kult relikwii, które umieszczone w kaplicy Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, peregrynują po domach parafian. Inną formą duchowej więzi z błogosławioną Anielą są organizowane pielgrzymki i dni skupienia poświęcone jej postaci. W szerzenie kultu są zaangażowane grupy duszpasterskie działające w parafii, szczególnie Franciszkański Zakon Świeckich i Grupa Modlitwy Ojca Pio.
  • Miniatura
    Pozycja
    Ulmowie – świadkowie cywilizacji życia
    Seweryniak, Henryk (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2024)
    Beatyfikacja Józefa i Wiktorii Ulmów wraz siedmiorgiem ich dzieci – męczenników spotkała się w Polsce z aprobatą i wdzięcznością, ale też z reakcjami negatywnymi. Niekiedy interpretowano ten akt jako próbę gloryfikacji („beatyfikację”) narodu polskiego lub jako katharsis, czyli oczyszczenia z win przeszłości. Przypominano także, że Ulmowie pozostawali w konflikcie z tradycjonalistycznym Kościołem, a ich inspirację do udzielenia schronienia Żydom czerpali raczej z członkostwa w radykalnym ruchu młodzieży wiejskiej „Wici”. W tym artykule stawia się tezę, że w męczennikach z Markowej należy na pierwszym miejscu widzieć świadków cywilizacji życia, o ile pod tym słowem rozumiemy szacunek dla świętości życia, czynienie naszego istnienia bardziej ludzkim i podporządkowanie go ewangelicznemu prymatowi miłości. Autor, opisując najważniejsze wymiary życia rodziny Ulmów, potwierdza, że istotnie bł. Wiktoria i bł. Józef należeli do „Wici”, uczestniczyli w szkoleniach tej organizacji, a Józef odgrywał znaczącą rolę w jej lokalnych strukturach. Zarówno on, jak i Wiktoria włączali się w „wiciowy” teatr amatorski, ale źródeł ich postawy samarytańskiej należy upatrywać przede wszystkim w Ewangelii. Artykuł kończy się refleksją nad jeszcze jednym, chyba zbyt mało znanym, wymiarem cywilizacji życia – krzewieniem nadziei na sąd ostateczny.