Communio, 2013, R. 33, nr 3 (183)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19620

Przeglądaj

Przeglądaj Communio, 2013, R. 33, nr 3 (183) wg Temat "Biblia"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
  • Miniatura
    Pozycja
    Bóg jako Sędzia i Wybawca
    Porada, Rajmund (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Prawda o Bogu jako Sędzim stanowi podstawowe przesłanie objawienia biblijnego. Stanowi ona konsekwencję wiary w Boga jako Pierwszego Prawodawcy, który jest zarazem Najwyższym Sędzią. Zastosowane środki wyrazu do opisu tej rzeczywistości bardzo bogate i zróżnicowane. Wypowiedziom o Bogu jako Sędzim, który rozstrzyga o karze dla grzesznego człowieka i objawia swój gniew z powodu grzechu, towarzyszy jednocześnie przeko3nanie o zbawczej woli Boga-Sędziego wobec całego stworzenia, które doświadcza z Jego strony łaski i miłosierdzia. Przekonanie to ulega radykalizacji zwłaszcza w kontekście chrystocentrycznej transpozycji Osoby Sędziego. Sędzią jest zmartwychwstały Chrystus, „Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi” (J 5,22). Istotnym motywem, który charakteryzuje postać boskiego Sędziego jest objawienie się w Jezusie Chrystusie nie tylko Bożej sprawiedliwości, lecz przede wszystkim Jego absolutnej i niewypowiedzianej miłości. W Chrystusie świat już został „osądzony” Sędziowska władza Jezusa pozostaje w ścisłym związku z Jego zbawczym dziełem i stanowi istotny element Jego paruzji. Chrystus przychodzi jako Sędzia i przynosi zbawienie.
  • Miniatura
    Pozycja
    Der Herr als Richter und Retter
    Štrukelj, Anton (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Autor artykułu pragnie ukazać Boga jako Sędziego człowieka ale jednocześnie jako Zbawiciela. W sądzie nad człowiekiem zwraca on uwagę na to, że Bóg dokona podziału ludzkości na dobrych i złych. Zapyta ich o to, jak oni wypełniali przykazanie miłości Boga i bliźniego. Jak ustosunkowywali się w życiu do wołanie ludzi o obecność z drugim człowiekiem i o przychodzenie mu z pomocą w potrzebie. Ale Autor ukazuje także Boga, pełnego miłosierdzia, przebaczającego i przychodzącego do człowieka w różnych momentach i w różnym czasie. Co więcej Bóg bogaty w miłosierdzie jest zarówno ratunkiem dla człowieka ale też i nadzieją na życie wieczne
  • Miniatura
    Pozycja
    Descensus ad inferos
    Góźdź, Krzysztof (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Zstąpienie Chrystusa do królestwa zmarłych, określane jako „zstąpienie do piekieł”, od początku intrygowało całe chrześcijaństwo. Na kartach Nowego Testamentu descensus Christi obrazowany jest m.in. u Mt 12,40; 27,51b-53; Rz 10,7; Dz 2,24-28; Ef 4,8-10; Hbr 12,23; 13,20; Ap 1,18. Temat ten żywo występuje także u św. Justyna, św. Klemensa Aleksandryjskiego, Orygenesa, św. Augustyna, św. Grzegorza Wielkiego i innych. Znane jest także stanowisko urzędowe Kościoła (DH 369, 485, 739, 801, 1011, 1077). Współcześnie – dla niektórych teologów – uchodzi on niestety za „przestarzały” i nieaktualny. Stąd koniecznym wydaj e się naświetlenie całej rzeczywistości „zstąpienia Chrystusa do piekieł” od strony biblijnej, systematycznej, sensologicznej, teologicznej, a także solidarnościowej, aby następnie uwypuklić to wydarzenie jako wydarzenie zbawcze o zasięgu uniwersalnym. Dzisiejsza teologia winna widzieć omawianą tu tajemnicę integralnie, w całym misterium życia, męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Zstąpienie Chrystusa do piekieł uwyraźnia przede wszystkim odkupienie przez Chrystusa całej ludzkości, a więc także zmarłych przed Jego męką krzyżową. Jest to więc akt całkowitego wypełnienia ewangelicznego głoszenia zbawienia. Przy tym Jezus Chrystus zstąpił do piekieł nie dla wyzwolenia potępionych, czy dla zniesienia piekła, lecz dla zwyciężenia śmierci i wyzwolenia sprawiedliwych, którzy Go poprzedzili w śmierci (por. DH 485; KKK 633).