Communio, 2013, R. 33, nr 3 (183)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19620

Przeglądaj

Ostatnie zgłoszenia

Teraz wyświetlane 1 - 15 z 15
  • Miniatura
    Pozycja
    Der Herr als Richter und Retter
    Štrukelj, Anton (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Autor artykułu pragnie ukazać Boga jako Sędziego człowieka ale jednocześnie jako Zbawiciela. W sądzie nad człowiekiem zwraca on uwagę na to, że Bóg dokona podziału ludzkości na dobrych i złych. Zapyta ich o to, jak oni wypełniali przykazanie miłości Boga i bliźniego. Jak ustosunkowywali się w życiu do wołanie ludzi o obecność z drugim człowiekiem i o przychodzenie mu z pomocą w potrzebie. Ale Autor ukazuje także Boga, pełnego miłosierdzia, przebaczającego i przychodzącego do człowieka w różnych momentach i w różnym czasie. Co więcej Bóg bogaty w miłosierdzie jest zarówno ratunkiem dla człowieka ale też i nadzieją na życie wieczne
  • Miniatura
    Pozycja
    Życie konsekrowane zwiastunem nieba. Promocja życia konsekrowanego w Adhortacji apostolskiej Jana Pawła II „Redemptionis donum” i „Vita consecrata”
    Cichosz, Wojciech; Lisica, Jarosław (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    The aim of this article is to introduce the essence of consecrated life, its roots, aspects, tasks, and a role. The source of these contemplations are John Paul II’s exhortations and, to a lesser degree, His pastoral letters and meetings with worshippers. The meaning and importance of John Paul II’s reflections about consecrated life and its promotion are expressed emphaticly in the article. Pope emphasized the significant and remarkable role of the consecration in the Church. He draws worshippers’ attention to exceptional character of this unique service, which can be implemented in two ways: in a community, and in solitude. Consecrated life means to follow Christ’s example in one’s life through undertaking obligation of virginity, poverty, obedience, and the entire devotion to God. The fact that John Paul II gives the model of consecrated life, which says about Church’s sancity is shown at the end of this article, and it stresses that the promotion of consecration was becoming the powerful example of the spiritual strength of the Church.
  • Miniatura
    Pozycja
    Bóg jako Sędzia i Wybawca
    Porada, Rajmund (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Prawda o Bogu jako Sędzim stanowi podstawowe przesłanie objawienia biblijnego. Stanowi ona konsekwencję wiary w Boga jako Pierwszego Prawodawcy, który jest zarazem Najwyższym Sędzią. Zastosowane środki wyrazu do opisu tej rzeczywistości bardzo bogate i zróżnicowane. Wypowiedziom o Bogu jako Sędzim, który rozstrzyga o karze dla grzesznego człowieka i objawia swój gniew z powodu grzechu, towarzyszy jednocześnie przeko3nanie o zbawczej woli Boga-Sędziego wobec całego stworzenia, które doświadcza z Jego strony łaski i miłosierdzia. Przekonanie to ulega radykalizacji zwłaszcza w kontekście chrystocentrycznej transpozycji Osoby Sędziego. Sędzią jest zmartwychwstały Chrystus, „Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi” (J 5,22). Istotnym motywem, który charakteryzuje postać boskiego Sędziego jest objawienie się w Jezusie Chrystusie nie tylko Bożej sprawiedliwości, lecz przede wszystkim Jego absolutnej i niewypowiedzianej miłości. W Chrystusie świat już został „osądzony” Sędziowska władza Jezusa pozostaje w ścisłym związku z Jego zbawczym dziełem i stanowi istotny element Jego paruzji. Chrystus przychodzi jako Sędzia i przynosi zbawienie.
  • Miniatura
    Pozycja
    Sąd szczegółowy i ostateczny
    Kowalczyk, Marian (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    The article Particular and last judgement considers theories dealing with the distinction between the two types of God’s judgment: those closer to the Orthodox tradition generally acknowledge only the final parousia, prior to which souls ‘sleep’ It happens that theologians of this option justify the doctrine of apocatastasis, claiming that Christ will repeat his coming many times until all are saved. Others, including almost everyone who prefers Protestant approaches, reject the final parousia, especially understood cosmologically, and thus, also the last judgment. They favour the parousia and individual judgment, arguing that there are as many parousias as people dying, each individual judgment already being the last judgment. A vast majority of Catholic theologians, following the guidelines of the Magisterium of the Church, accept the particular judgment and the last judgment, though their references are interpreted in different ways, ranging from a failure to distinguish the particular judgment to the acknowledgement of two separate judgments: one at the moment of death and the other at the end of the world, associated with the second coming of Christ in glory. Only then will it be publicly disclosed what good deeds each person performed and what he failed to do in his earthly life, together with all its consequences.
  • Miniatura
    Pozycja
    Czas i eschatologia w islamie
    Markowski, Rafał (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Islam należy do systemów religijnych opartych na objawieniu historycznym. Bóg objawia się w historii, w wydarzeniach historycznych, które stają się „Słowami” Boga. Bóg „mówi” do człowieka przez akt stworzenia, przez powołanie proroków czy też przez przekazanie Muhammadowi pełni objawienia Bożego. W ten sposób kształtuje się historia zbawienia, w której Bóg poszukuje człowieka, nawiązuje z nim dialog i wzywa do zjednoczenia w wierze. Kresem tej historii będzie Dzień Sądu Ostatecznego decydujący o wiecznej nagrodzie lub wiecznym potępieniu.
  • Miniatura
    Pozycja
    Przyjście Chrystusa – ujawnieniem zła, niesprawiedliwości i kłamstwa
    Kunka, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Eschatologia katolicka mówi o sądzie jednostkowym i powszechnym. Ten drugi, określany jako Sąd Ostateczny i związany z przyjściem Chrystusa-Króla, dopełni los ludzkości oraz każdego człowieka. Gdy Bóg wkracza w życie człowieka, wnosi w nie pokój. Bóg przychodzi po to, aby odsunąć od człowieka lęk, aby przezwyciężyć jego niepokój i trwogę. Przychodzi, aby obdarzyć życiem, aby zwrócić ku Prawdzie, odsłonić swe oblicze. Chrystus w swoim przyjściu pokaże Boski wymiar sprawiedliwości, która jest miłością miłosierną. Obroni człowieka przed nim samym, przed człowieczą słabością i biedą, przed owocami wyrządzonej krzywdy. W osobie i dziele Chrystusa spotyka się historia i to, co jej się wymyka. Powtórne przyjście Zbawiciela nie ma swego odpowiednika w dziejach, ale ma do nich swe stałe odniesienie. Ze względu na społeczny wymiar grzechu i zła, życie każdego człowieka i dzieje ludzkości jako całości muszą być odniesione do zbawczej męki i chwalebnego zmartwychwstania Odkupiciela. Jego ostateczne przyjście wiąże się z objawieniem dla wszystkich prawdy o Bogu i człowieku oraz Bożej sprawiedliwości jednostkowej i społecznej.
  • Miniatura
    Pozycja
    Descensus ad inferos
    Góźdź, Krzysztof (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Zstąpienie Chrystusa do królestwa zmarłych, określane jako „zstąpienie do piekieł”, od początku intrygowało całe chrześcijaństwo. Na kartach Nowego Testamentu descensus Christi obrazowany jest m.in. u Mt 12,40; 27,51b-53; Rz 10,7; Dz 2,24-28; Ef 4,8-10; Hbr 12,23; 13,20; Ap 1,18. Temat ten żywo występuje także u św. Justyna, św. Klemensa Aleksandryjskiego, Orygenesa, św. Augustyna, św. Grzegorza Wielkiego i innych. Znane jest także stanowisko urzędowe Kościoła (DH 369, 485, 739, 801, 1011, 1077). Współcześnie – dla niektórych teologów – uchodzi on niestety za „przestarzały” i nieaktualny. Stąd koniecznym wydaj e się naświetlenie całej rzeczywistości „zstąpienia Chrystusa do piekieł” od strony biblijnej, systematycznej, sensologicznej, teologicznej, a także solidarnościowej, aby następnie uwypuklić to wydarzenie jako wydarzenie zbawcze o zasięgu uniwersalnym. Dzisiejsza teologia winna widzieć omawianą tu tajemnicę integralnie, w całym misterium życia, męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Zstąpienie Chrystusa do piekieł uwyraźnia przede wszystkim odkupienie przez Chrystusa całej ludzkości, a więc także zmarłych przed Jego męką krzyżową. Jest to więc akt całkowitego wypełnienia ewangelicznego głoszenia zbawienia. Przy tym Jezus Chrystus zstąpił do piekieł nie dla wyzwolenia potępionych, czy dla zniesienia piekła, lecz dla zwyciężenia śmierci i wyzwolenia sprawiedliwych, którzy Go poprzedzili w śmierci (por. DH 485; KKK 633).
  • Miniatura
    Pozycja
    Kiedy on ponownie przyjdzie? Filozoficzne rozważania o czasie paruzji
    Henrici, Peter (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Pytanie, kiedy ponownie przyjdzie Chrystus, zawsze nurtowało chrześcijan, lecz nieprzewidywalność tego momentu sprawiła, że oczekiwanie na ponowne przyjście nie jest już obecnie tak intensywne jak dawniej. Kwestia paruzji związana jest z zagadnieniem czasu, podejmowanym przez takich filozofów jak św. Augustyn, Kant, Bergson, Husserl Heidegger czy Blondel. O ile w życiu człowieka nieuchronna jest śmierć, z perspektywy chrześcijan nieuchronne jest ponowne przyjście na świat Chrystusa. To właśnie stanowisko wobec paruzji stanowi różnicę między życiem chrześcijańskim a niechrześcijańskim.
  • Miniatura
    Pozycja
    Nadzieja na życie wieczne
    Rychlicki, Czesław (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
  • Miniatura
    Pozycja
    Pragnienie wieczności
    Góralczyk, Paweł (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Można generalnie powiedzieć, że cała ludzka uwaga skupia się na przyszłości. Człowiekowi nie wystarczy żyć tylko dniem bieżącym; ale nawet w sytuacji doraźnej wyczuwa się tłumione pytanie, co będzie potem. To zainteresowanie przyszłością zakorzenione jest w charakterystycznej dla człowieka skłonności do lepszego urządzenia swej egzystencji na świecie, do stworzenia sobie takich warunków, które by chociaż przejściowo realizowały w sposób zadowalający jego możliwości życiowe. Nieskończoność ludzkiego przeznaczenia, a więc zasadnicza otwartość człowieka, skłania go ciągle ku temu, by przyszłość odważnie podejmować i oczekiwać od niej niszczenia wielkich nadziei.
  • Miniatura
    Pozycja
    Adwentowy obraz Paruzji
    Nowak, Jacek (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)
    Artykuł Adwentowy obraz paruzji podzielony jest na trzy punkty: 1. Dzień Pański; 2. Zmartwychwstanie; 3. Sąd ostateczny. Dzień jest symbolem jako wydarzenie powrotu Chrystusa. Liturgia udziela antycypacji w nim. Obok trzech sposobów zmartwychwstania występujących w teologii, w artykule jest pokazane czwarte polegające na celebracji niedzieli jako antycypacji w zmartwychwstaniu ostatecznym. Sąd ostateczny stanowi wypadkową sądów indywidualnych. Tu duże znaczenie ma Miłosierdzie Boże. Całość artykułu wynika z tekstów liturgicznych okresu Adwentu.
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja