Communio, 2015, R. 35, nr 3-4 (191-192)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19834

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 6 z 6

„Bo Jego miłosierdzie na wieki” – Psalm 136 w bulli Misericordiae vultus
Radulski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2015)
W bulli Misericordiae vultus ogłaszającej Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, papież Franciszek odwołuje się do refrenu Psalmu 136: „Bo Jego miłosierdzie na wieki” Wspomina ten Psalm w kontekście Ostatniej Wieczerzy Chrystusa. Rzeczywiście, Ostatnia Wieczerza, a przez nią każda Eucharystia staje się wielkim aktem uwielbienia Boga i Jego miłosierdzia. Podobnie papież Benedykt XVI nauczał, że miłosierdzie – hesed, będące wyrazem Przymierza, jakie Bóg zawarł ze Swoim ludem, jest potwierdzeniem wierności Boga wobec człowieka. Bóg manifestuje swe miłosierdzie poprzez dzieło stworzenia świata oraz w historii Izraela. Tak więc stworzenie, wyjście z Egiptu i droga przez pustynię oraz obiecany dar ziemi objawiają Jego hesed – miłosierdzie. W końcu miłosierdzie zwraca się nie tylko ku Izraelowi, ale także do wszystkich ludzi poprzez dar życia wiecznego nam ofiarowany.
Bp Grzegorz Ryś, Skandal miłosierdzia, Kraków 2015: Wydawnictwo WAM, ss. 203.
Wróbel, Jacek (Wydawnictwo Pallottinum, 2015)
Eine Frage der Barmherzigkeit. Das Gleichnis vom verlorenen Sohn (Lk 15,11-32)
Söding, Thomas (Wydawnictwo Pallottinum, 2015)
Przypowieść o synu marnotrawnym jest jedną z najbardziej znanych i popularnych przypowieści Jezusa. Wielu nazywa ją „przypowieścią o miłości ojca”, co lepiej koresponduje z tematem miłosierdzia. Ale czy ta przypowieść jest aż tak jasna? Jeśliby taka była, nie miałaby aż tak wielkiego echa – w muzyce, w literaturze, w malarstwie, w sztukach plastycznych, w kinie, w telewizji i w internecie. Znajduje się ona równie dobrze w Wyznaniach św. Augustyna jak i w powieści André Gide’a i w medytacjach Charlesa Péguy. Przed Wielkim Postem Kościół prawosławny obchodzi „Niedzielę Syna Marnotrawnego”. Przypowieść ta stanowi zatem część skarbca Kościoła i światowego dziedzictwa kulturowego; jest arcydziełem literatury i teologiczną latarnią morską. Przypowieści nie są dogmatami, ale ikonami. Choć w przypowieści o synu marnotrawnym jest zachowana różnica między Ojcem niebieskim a każdym ojcem ziemskim, to jednak Jezus sprawia, że możemy ujrzeć w niej niewidzialnego Boga. Cała Ewangelia jest interpretacją tej przypowieści, a ta ze swej strony streszcza Ewangelię. Ponieważ Jezus posługuje się przypowieściami w kontekście nadejścia Królestwa Bożego, dawanie im popaschalnego znaczenia nie jest ich zdradą, ale pogłębieniem. W ten sposób pytanie o miłosierdzie staje się sprawą dotyczącą wiary.
„Miséricorde” et „charité” dans les traditions d’Israël
Artus, Olivier (Wydawnictwo Pallottinum, 2015)
Słowa oznaczające „miłosierdzie” (w j. franc, miséricorde i charité ) należą do współczesnego słownika teologicznego i nie mają jednoznacznych odpowiedników w słownictwie Biblii hebrajskiej, gdzie powiązane są ze sobą trzy sąsiadujące pojęcia: miłość, miłosierdzie i przebaczenie. Ich analiza skłania do wniosku, że tradycje Biblii hebrajskiej odzwierciedlają ewolucję w rozumieniu samej istoty Boga. Izrael stopniowo oddala się od takiego pojmowania Boga, które ma wiele punktów wspólnych z kulturami starożytnego Bliskiego Wschodu, czyniącymi z Boga ostateczny punkt odniesienia ludzkiej sprawiedliwości, na rzecz specyficznej koncepcji Boga, który jest miłosierny sam w sobie (Wj 33,19). Tego przymiotu nie należy pojmować wyłącznie ontologicznie; przejawia się on w dziełach Boga wobec ludu (Mi 7,18). Co więcej, do relacji człowieka z Bogiem wyrażanej – szczególnie w księgach prorockich – w kategoriach sprawiedliwości, należy stopniowo dodawać teologię darmowości, która pojawia się w epoce perskiej i którą można znaleźć także w literaturze mądrościowej. Pociąga to za sobą zmiany w relacjach międzyludzkich: jest się wezwanym do przekraczania ścisłej sprawiedliwości w miłości bliźniego i pomocy najbiedniejszym. W końcu, w późnych tradycjach, Bóg miłosierdzia wypełnia swe dzieło także poza granicami Izraela, co nadaj e mu wymiar uniwersalny (np. księgi Jon, Rt).
Pismo Święte w katechezie – rys historyczny
Osial, Wojciech (Wydawnictwo Pallottinum, 2015)
Przedmiotem refleksji jest analiza obecności Pisma Świętego w katechezie od początku Kościoła aż po czasy współczesne. Zamiarem Autora jest wykazanie, że Pismo Święte od zawsze było obecne w katechezie i ta obecność, jakkolwiek bardzo zróżnicowana i nie zawsze wystarczająca, ma historię tak długą jak sama katecheza. Spojrzenie w przeszłość ukazuje różnorodne modele i rozwiązania, począwszy od sytuacji, kiedy Biblia stanowiła centralną treść nauczania, aż po katechetyczne strategie, w których była niemalże nieobecna. Śtrukturę refleksji wyznaczają niektóre etapy czy okresy w historii katechezy, w których przywoływanie Pisma Świętego odznacza się pewnymi charakterystycznymi cechami pozwalającymi mówić o jakimś modelu czy wzorze obecności Biblii w nauczaniu. Wśród nich są następujące: głoszenie Słowa Bożego w czasach apostolskich, centralność Biblii w katechezie chrzcielnej w okresie katechumenatu, stopniowy zanik katechezy biblijnej w okresie średniowiecza, próby powrotu do Biblii w czasach nowożytnych (XVI-XIX wiek), i w końcu kerygmatyczna odnowa katechezy w XX wieku. Na zakończenie zostają sformułowane najważniejsze wnioski podkreślające prawdę, że katecheza w żaden sposób nie może zrezygnować z Pisma Świętego, które jest jej podstawowym źródłem.
Wdowa z Sarepty Sydońskiej jako narzędzie w ręku Boga (1 Krl 17,8-24)
Sadowski, Stanisław (Wydawnictwo Pallottinum, 2015)
W niniejszym artykule autor próbuje odkryć charakter Bożego działania w życiu wdowy z Sarepty Sydońskiej w 1 Krl 17,8-24 i jego wpływ na jej życie i wyciągnąć wnioski jakie płyną z niego dla dzisiejszego czytelnika. Dla osiągnięcia celu ukazuje kontekst analizowanego tekstu i podstawowe informacje z zakresu historii jego redakcji. Dla lepszego osadzenia w realiach epoki podaje informacje na temat miejsca w którym rozgrywają się omawiane sceny oraz prezentuje sytuację postaci na tle danych o społecznym statusie wdowy na Starożytnym Bliskim Wschodzie. Korzystając z dostępnych rezultatów badań i pracując z tekstem źródłowym dokonuje szczegółowej analizy dwóch epizodów: 1 Krl 17,8-16 i 1 Krl 17,17-24. Szczególnie ważna jest dla autora odpowiedź na pytanie o to, w jaki sposób realizuje się w życiu wdowy zapowiedź posłużenia się nią dla podtrzymania proroka w jego misji. Bóg objawia swoją wolę przez słowo proroka, które przyjęte i zrealizowane, a więc zweryfikowane przez życie, wzbudza w niej wiarę, która stopniowo ulega rozwojowi. Dokonana analiza ukazuje opatrznościowy, w znaczeniu dzisiejszej teologii, charakter działania Boga w badanych fragmentach. Za rozwojem wypadków kryje się Boży zamysł, który realizuje się dzięki współpracy ludzi. Wypełniając misję Bożą doświadczają oni troski i wierności Boga, stając się dla nas zachętą do dostrzeżenia w sytuacji biedy i kryzysu szansy doświadczenia Bożej opieki. Uboga wdowa pomagając Eliaszowi zyskała szansę na przeżycie oraz doświadczyła wielkości Boga, budując swoją wiarę. Dzisiejszy czytelnik może odkryć w tym zachętę do wielkodusznego zaangażowania na rzecz potrzebujących niezależnie od swojej sytuacji.

Przeglądaj

Przeglądaj Communio, 2015, R. 35, nr 3-4 (191-192) wg Temat "Biblia"