Communio, 2017, R. 37, nr 4 (200)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/20201

Przeglądaj

Przeglądaj Communio, 2017, R. 37, nr 4 (200) wg Temat "Ciało Chrystusa"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1
  • Miniatura
    Pozycja
    Chrystus i Kościół. Wybrane elementy nauczania Josepha Ratzingera / Benedykta XVI i ich pastoralne przełożenie
    Sawa, Przemysław (Wydawnictwo Pallottinum, 2017)
    We współczesnej refleksji nad związkiem Chrystusa i Kościoła cenny jest głos Józefa Ratzingera/Benedykta XVI, gdyż to właśnie chrystologia i eklezjologia stały się istotną przestrzenią jego teologii. Dla bawarskiego teologa Chrystus stanowi początek i niezaprzeczalne centrum Kościoła, który powstał na mocy świadomych aktów Jezusa, zmierzających do realizacji zbawczego planu Boga: wybór Dwunastu, ustanowienie prymatu Piotrowego czy apostolskiej władzy kluczy. Jezus jest więc nie tyle propagatorem nowego stylu życia, ale twórcą nowej wspólnoty religijnej, nowego ludu. Nabrało to szczególnej mocy podczas Ostatniej Wieczerzy, która stanowi właściwy sens wszystkich uprzednich działań Jezusa i fundament Kościoła. Ten związek jest więc nieodzowny. Wyraża to idea Kościoła jako Ciała Chrystusa, które jest formą istnienia Ludu Bożego i wciąż realizuje się w celebracji Eucharystii oraz widzialnej strukturze wspólnoty. Ten model domaga się jednak pneumatologicznego naświetlenia, co przynosi obraz Kościoła jako świątyni Ducha Świętego. Dlatego nie można widzieć Ducha Świętego bez Chrystusa ani Chrystusa bez Ducha Świętego, a Kościoła ograniczać do chrystologicznego czy duchowego wymiaru. Ta prawda przynosi konsekwencje dla różnych wymiarów życia Kościoła: instytucjonalny i charyzmatyczny charakter urzędu kościelnego, trwanie Kościołów lokalnych w Kościele jako całości, otwartość Kościoła na świat. Konstytutywna jedność Chrystusa i Kościoła znajduje również swój konkretny wyraz w przyjmowaniu ojcostwa Boga i realnego przeżywania braterstwa ludzi w Chrystusie, w otwartości wierzących na siebie nawzajem oraz osoby spoza wspólnoty, w misyjności, w głębokim doświadczaniu Eucharystii oraz współodpowiedzialności duchownych i świeckich za Kościół. Benedykt XVI widząc wagę ścisłego związku Chrystusa i ochrzczonych, także w podejmowaniu misji głoszenia Ewangelii, proponuje konkretne przełożenie głębi teologii na życie i duszpasterstwo Kościoła. Postulat nowej ewangelizacji, określenie jej miejsca w całości wiary oraz działania strukturalne ukazują chrystologiczno-pneumatologiczne zakorzenienie Kościoła, który winien koncentrować się na napełnieniu Duchem Świętym i zanurzeniu w tajemnicy Chrystusa. Prowadzi to do zachowania ciągłości nauczania apostolskiego przy otwartości na zmieniające się formy. Jest to możliwe przez zachowanie sacrum, odnowę kerygmatyczną, podejmowanie ewangelizacji przez duchownych i świeckich jako członków Ciała Chrystusa. Taka przemiana przynosi również otwarcie ekumeniczne.