Colloquia Theologica Ottoniana, 2013, nr 2
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/553
Przeglądaj
Przeglądaj Colloquia Theologica Ottoniana, 2013, nr 2 wg Temat "Biblia"
Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja Sprawozdanie z 9. Walnego Zgromadzenia Stowarzyszenia Biblistów Polskich (SBP) i 50. Sympozjum Biblistów PolskichBriks, Piotr; Korzec, Cezary (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2013)Pozycja Struktura i treść krótszej wersji modlitwy Ojcze nasz (Łk 11,2b–4)Flis, Jan (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2013)Przedmiotem artykułu było przedstawienie treści i struktury modlitwy Ojcze nasz w wersji, która znalazła się w Łk. Wprowadzając, pokazane zostały w „synoptycznym” zestawieniu trzy wersje, które znajdujemy w najstarszej tradycji chrześcijańskiej: Łk 11,2b–4, Mt 11,9b–13 i Didache 8,2, najpierw w języku oryginalnym, a potem w wiernym tłumaczeniu na język polski. Dalej omówiona została struktura i treść tak zwanej krótszej wersji Łk. Wskazane zostały najpierw dwa retro-tłumaczenia na język aramejski (E. Lohmeyer, G. Schwarz), które są pomocą we właściwym rozumieniu orędzia Modlitwy Pańskiej. Wersja Łukasza rozpoczyna się jednowyrazową inwokacją Πάτερ, która jest odpowiednikiem aramejskiego אבא, a najlepszym odpowiednikiem w języku polskim byłoby Tatusiu. Po inwokacji następuje pięć próśb (liczba często spotykana na starożytnym Wschodzie i w Biblii). Pierwsze dwie prośby w syntetycznym paralelizmie można określić jako teologiczne, a trzy następne jako antropologiczno-eklezjalne. Przedmiotem pierwszych życzeń modlących się są: Świętość Boża i urzeczywistnienie królestwa Bożego. Przedmiotem drugiej części są kolejno: szeroko rozumiany chleb codzienny, Boże przebaczenie, albowiem odpuszczamy wszystkim i zwycięstwo w pokusie. Bóg nie kusi do zła, ale może dopuścić pokusę jako doświadczenie. Kusicielem jest diabeł – przeciwnik Boga i człowieka.Pozycja W poszukiwaniu tradycji o IzaakuLemański, Janusz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2013)Analiza tradycji poświęconych Izaakowi pozwala wnioskować, że postać tego patriarchy opisana jest według wzorca znanego z cyklu o Abrahamie. Czasem chodzi wręcz o lustrzane odbicie w skróconej formie (tak Rdz 26). Izaak prezentowany jest jako drugi Abraham, a jego postać służy przeniesieniu obietnic patriarchalnych z Abrahama na Jakuba (Rdz 27). Prorok Amos (Am 7,9.16), choć jego wypowiedzi nie są dotąd wyjaśnione w zadowalający sposób, pozwala sądzić, że w VIII wieku przed Chrystusem istniało poczucie więzi pomiędzy postacią Izaaka lokalizowaną w Beer-Szebie a pamięcią etniczno-religijną mieszkańców Królestwa Izraela. Prorok stosuje bowiem określenie „dom Izaaka” paralelnie do określenia „dom Jakuba” i wspomina doroczne pielgrzymki mieszkańców Północy do sanktuarium w Beer-Szebie.