Polonia Sacra, 2025, T. 29, Nr 3

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/37714

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3

„Eminens doctrina” jako zasadniczy wymóg Stolicy Apostolskiej przy nadawaniu tytułu Doktora Kościoła w odniesieniu do św. Faustyny Kowalskiej
Praśkiewicz, Szczepan T. (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2025)
W artykule została przywołana refleksja eklezjalna na temat tytułu Doktora Kościoła w okresie posoborowym, która wprowadziła nowe ukierunkowania, uwzględniła w dopuszczaniu do niego także kobiety, a ponadto położyła nacisk na wymóg wzniosłej i oddziałującej na życie Kościoła doktryny, widzianej niekoniecznie jako owoc dogłębnego wykształcenia kandydatów, lecz raczej jako wyraz charyzmatu wiedzy wlanej, zdobytej na modlitwie i w doświadczeniach mistycznych. Autor przypomina, że w osądzie tej doktryny nowa procedura nie pozostaje wyłącznie w kompetencji Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, ale wymaga również oceny Dykasterii Nauki Wiary. Nakreśliwszy kryteria „doniosłości” doktryny, która tkwi w prawowierności kandydatów, to jest zgodności ich nauczania z oficjalną wykładnią „depositum fidei” oraz recepcji tegoż nauczania w całym Kościele i jego zbawczego wpływu na jego życie, artykuł podejmuje próbę ukazania, że kryteria te spełnia nauczanie św. Faustyny Kowalskiej. Wskazuje się, że powinno się to przejawiać także w fakcie powoływania się na dane nauczanie przez Urząd Nauczycielski oraz w jego zgłębianiu przez teologów. Autor dokumentuje, jak orędzie św. Faustyny dociera do wierzących na całym świecie i jest zgłębiane przez teologów. Zwraca uwagę, że treści jej „Dzienniczka”, który jest uznawany za „locus theologicus”, są cytowane w dokumentach papieskich (np. „Gaudete et exsultate”, „Dilexit nos”). W konkluzji podkreślono, że „insignis vitae sanctitas” św. Faustyny i jej zdobyta na kolanach „eminens doctrina” stawiają ją bardzo wysoko wśród kandydatów do tytułu „Doctor Ecclesiae”.
„Łaska zupełnego odpuszczenia win i kar”. Misterium indulgentiae – “ex thesauro ecclesiae”
Leżohupski, Robert (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2025)
Dnia 5 maja 2000 roku Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ogłosiła, iż „Ojciec Święty Jan Paweł II łaskawie polecił, aby w Mszale Rzymskim po tytule «II Niedziela Wielkanocna» dodać określenie «czyli Miłosierdzia Bożego»”. Natomiast 29 czerwca 2002 roku, w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, Penitencjaria Apostolska podała do publicznej wiadomości, iż „Ojciec Święty rozporządził, że we wspomnianą niedzielę będzie można dostąpić odpustu zupełnego”. Ostateczne rozstrzygnięcie, mocą jurysdykcji Kościoła, wieńczy długi proces legislacyjny dotyczący objawienia z niedzieli 25 kwietnia 1937 roku, które odnajdujemy w „Dzienniczku”: „Pragnę udzielić odpustu zupełnego duszom, które przystąpią do spowiedzi i Komunii św. w święto Miłosierdzia mojego” (1109). Decyzja Stolicy Apostolskiej jest odpowiedzią na objawienia Jezusa, który obiecuje, iż „kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia, ten dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar” („Dzienniczek”, 300) oraz „która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar” („Dzienniczek”, 699). Święto Miłosierdzia, przez swą teologiczną głębię i moc oddziaływania duszpasterskiego, nabiera charakteru corocznie wyczekiwanego uroczystego jubileuszu miłosierdzia, uroczystego odpustu zupełnego, czyli najpełniejszego, wzywającego wiernych do świętości życia, niosącego nadzieję na pokój, odkrywającego wartość dzieł miłosierdzia i praktyk pokutnych. Zdefiniowanie, w toku podjętych rozważań, pojęcia odpustu oraz warunków koniecznych do uzyskania owego daru miłosierdzia potwierdza konieczność mediacji Kościoła oraz życia sakramentalnego, a w sposób szczególny – stałego przystępowania do sakramentu pokuty i pojednania, tak bardzo duszpastersko namacalnego w Święto Miłosierdzia.
Święta Faustyna Kowalska jako prekursorka Soboru Watykańskiego II. Studium teologiczno‑biblijne
Zbroja, Bogdan (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, 2025)
Artykuł prezentuje teologiczno-biblijną analizę „Dzienniczka” św. Faustyny Kowalskiej jako profetycznej zapowiedzi kluczowych idei Soboru Watykańskiego II. Badanie łączy egzegezę wybranych wersetów Pisma Świętego (Mt 5, 7; J 3, 16; Ef 2, 4; Mt 28, 19; J 6, 51) z analizą wybranych dokumentów soborowych. Ukazuje, w jaki sposób mistyczne wizje Faustyny znajdują biblijne zakorzenienie i współbrzmią z duchem aggiornamento. Artykuł podkreśla praktyczny wymiar egzegezy jako narzędzia odnowy teologii i duszpasterstwa.

Przeglądaj

Przeglądaj Polonia Sacra, 2025, T. 29, Nr 3 wg Temat "Divine Mercy"