Communio, 2014, R. 34, nr 4 (188)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19754

Przeglądaj

Przeglądaj Communio, 2014, R. 34, nr 4 (188) wg Temat "chwała"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1
  • Miniatura
    Pozycja
    Od natury do chwały. Łaska choroby
    Batut, Jean-Pierre (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)
    Wspólna etymologia słów „zdrowie” i „zbawienie” (np. łac. salus) świadczy o tym, że człowiek pragnie uciec od grożących mu niebezpieczeństw i że tej troski nie potrafi ograniczyć do krótkiego szczęścia na ziemi. Postawić zbawienie wyżej niż zdrowie i uważać grzech za bardziej niebezpieczny dla ludzkości niż choroba, może brzmieć dziwnie w dzisiejszym świecie, w którym zdrowie jest dla wielu wartością absolutną. Tylko w duchu wiary możliwa jest „święta obojętność” wyrażona w modlitwie Pascala: „Nie proszę Cię o zdrowie lub o chorobę, ani o życie, ani o śmierć; ale byś rozporządzał moim zdrowiem i moją chorobą, moim życiem i moją śmiercią dla Twojej chwały, dla mojego zbawienia i przydatności Kościołowi” Sakramenty uświęcają etapy życia. Nie ma sakramentu śmierci: rytuał pogrzebowy daje się sprowadzić w całości do przypomnienia chrztu. Ale jeśli namaszczenie chorych jest sakramentem, to z pewnością nie po to, by ogłaszać świętość choroby, ale by świętować chorobę. To śmiałe określenie oznacza przeżycie choroby w sposób sakramentalny. Sakrament namaszczenia chorych uzdalnia chorego do świadczenia o mocy Boga, która działa w słabości, a tym samym do stania się jej znakiem i narzędziem dla całego ludu chrześcijańskiego. Chrystus jest Arcykapłanem nie pomimo swojej słabości, ale jako „odziany w słabość” (Hbr 5,2) jak w kapłańską szatę. Jeśli chory jest zjednoczony z Chrystusem, stan chorobowy staje się łaską sakramentalnego uczestnictwa w Jego zbawczej słabości, powodując przejście chorego od zasobów jego natury do nadziei chwały w błogosławionym zmartwychwstaniu.