Artykuł przedstawia oryginalne, humanistyczne podejście do pacjenta prezentowane w postawie i pismach Antoniego Kępińskiego, jednego z najwybitniejszych polskich psychiatrów XX wieku. Wpierw ukazane zostaje holistyczne podejście Kępińskiego do pacjenta, który nie może być traktowany jako zwykły przedmiot badawczy znany z nauk przyrodniczych. Następnie zaprezentowana zostaje oryginalna, oparta na aksjologii, metoda terapeutyczna Kępińskiego nazwana przez jego uczniów „korektywnym przeżyciem aksjologicznym”. W części ostatniej omówiona zostaje relacja lekarz – pacjent. W procesie terapii, zdaniem Kępińskiego, lekarz powinien być autentyczny, unikać zakładania masek i stawania się sędzią pacjenta, który jest cierpiącą i oczekującą pomocy osobą.
