Polonia Sacra, 1999, R. 3 (21), Nr 5 (49)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/1505

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 25

Eine Anmerkung zu: Hans Jonas, der Gottesbegriff nach Auschwitz
Deselaers, Manfred (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Żydzi i chrześcijanie różnie rozpatrują pytanie o Boga. Hans Jonas, będąc Żydem, szuka odpowiedzi na swoje pytania o Boga na gruncie tradycji żydowskiej. „Jednakże nie pojawił się żaden cud: przez lata Oświęcimia-szaleństwa Bóg milczał. [...] Nie odpowiada 'mocną ręką i wyciągniętym ramieniem', jak my Żydzi co roku, wspominając wyjście z Egiptu, recytujemy”. Dlatego odrzuca on obraz Boga jako wszechmogącego Pana historii i szuka nowego punktu wyjścia do Jego zrozumienia w żydowskiej tradycji Kabały Zimzum: wycofania się Boga, który w ten sposób daje światu jego autonomię. Chrześcijanie widzą to z innej perspektywy. Jeśli szukam obrazu, który mi pokazuje działanie Boga na przestrzeni wieków, to nie patrzę najpierw na Exodus, lecz na Krzyż. Tak jak dla Żydów obrazem działania Boga w historii jest wyjście z Egiptu, tak dla nas chrześcijan jest nim doświadczenie Jezusa Chrystusa. Patrząc na Krzyż, próbujemy rozumieć historię. Nie oczekujemy od Boga więcej niż to co nam dał, dając nam Chrystusa. Jeżeli Bóg nie zmienia historii przez zewnętrzną wszechmocną ingerencję, czy oznacza to, że w ogóle w nią nie ingeruje? Możemy powiedzieć, że nie ratował w Auschwitz, tak jak uratował Izrael przy wyjściu z Egiptu, ale uratował tak, jak w przypadku Jezusa z Nazaretu. – Co to oznacza? Pytanie o wszech- lub niemoc i obecność lub nieobecność Boga ukazuje się tutaj w innym świetle. Brak wpływu wszechmocnego Boga na zmianę historii a jednocześnie jego miłująca obecność nie są dla nas niemożliwe do połączenia. W Krzyżu jednoczy się dla nas doświadczenie Boskiego dystansu i bliskości: krzyk opuszczonego umierającego Chrystusa na Golgocie Boże mój, czemuś mnie opuścił? jest jednocześnie wyrazem największej bliskości i miłości Boga do ludzi. Ten paradoks jest istotą wiary chrześcijańskiej. Krzyż jest naszym obrazem Boskiego uniżenia się i Jego ratującej ingerencji. Dlatego też, moim zdaniem, teologia chrześcijańska w obliczu Auschwitz nie może być niczym innym jak teologią krzyża i teologią trynitarną. Wydaje mi się, że należy zdać sobie z tego sprawę, aby dialog chrześcijańsko-żydowski odniósł powodzenie.
La beauté de forme et de convenance en architecture du sacrum catholique
Bogdan, Mirosław (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Ład w przestrzeni sakralnej jest jej nieodzownym elementem potrzebnym dla wyrażenia obecności Zbawiciela w Jego eucharystycznym centrum. Wyraża to przeważnie estetyka modułu liczbowego albo Wielka Teoria Piękna stworzona przez Starożytnych. Głosiła ona, że piękno jest wyrażone poprzez wielkość, jakość i ilość części oraz wzajemną relację między nimi. Jednocześnie odpowiedniość była porównywana z tym klasycznym pięknem formy, które Witruwiusz (I w. przed Chr.) zdefiniował jako rzecz zależną od „ordinario, dispositio, eurythmia, symetria, decor i distributio”. W Starożytnej Grecji funkcjonalizm Sokratesa (IV w. przed Chr.), określający dom przyjemny dla jego mieszkańców jako schron, był odmienny od funkcjonalizmu Sofistów, dla których odpowiedniość określało upodobanie i smak artystyczny właściciela domu. Św. Augustyn (IV-V w.), kontynuator Wielkiej Teorii, ukonstytuował dla Średniowiecza nieśmiertelną formułę piękna jako rzeczy „umiani, kształtu i ładu”, widząc w odpowiedniości element użytkowności i zgodność z przeznaczeniem odmienną ni» w pięknie właściwym, klasycznym. Według estetyki średniowiecznej tylko konstrukcja funkcjonalna może wyrazić obecność Chrystusa w przestrzeni sakralnej. Wyraża to również wspólnota wiernych zgromadzona w kościele dla Liturgii Eucharystycznej. To musi być zawsze w zgodności wobec tej czystej, przejrzystej i jasnej rzeczywistości ofiary Boga w Chrystusie. W epoce Renesansu, kiedy L. B. Alberti (XV w.) na nowo odkrywa Wielką Teorię Piękna i dzieło Witruwiusza, upodobanie dla piękna odpowiedniości było mniejsze. Tymczasem okres Baroku przywołuje już przyszły romantyzm form architektonicznych jako nieodzowny środek wyrazu w plastyce. Piękno romantyczne, określane tak w XVII i XVIII w., odmienne od współistniejącego piękna klasycznego, modułowego, tego funkcjonującego przez wszystkie wieki jako wartość obiektywna, to piękno również próbuje odzwierciedlać, a nie na odwrót, prawa ustanawiane przez Kościół dla człowieka. Wiek XIX, to okres oczyszczania liturgii Kościoła z barokowych i regionalnych naleciałości wraz z przychylnością dla piękna odpowiedniości i czystej liturgii rzymskiej, posługującej się językiem funkcjonalizmu. W XX w. pojęcie „piękny” zastąpiono przez pojęcie „estetyczny”, z którym jest związana nowoczesność oraz funkcjonalizm, ten europejski i ten amerykański z drugiej połowy XIX stulecia. Modernizm w architekturze sakralnej poszukiwał tego, co jest nowoczesne w przestrzeni wzajemnego kontaktu między ołtarzem i wspólnotą. Elementy architektoniczne przestrzeni, które w Renesansie, Baroku i Klasycyzmie konstytuowały jej ograniczenie, nie są traktowane obowiązkowo w architekturze modernistycznej. Tutaj przestrzeń kieruje się bez granic materialnych ku nieskończoności jako funkcja ruchu dla planu „otwartego” w architekturze. Według nauki Soboru Watykańskiego II (1962-1965), odnowa estetyczna przybliżyła piękno formy określone przez Wielką Teorię do współczesnego pojęcia planu otwartego, poprzez powrót do przestrzeni, gdzie wspólnota otacza ołtarz, który będzie teraz jeden, jak za czasów Ojców Kościoła, w Epoce Antycznej. Dla jasności znaku, jaki jest przynależny Eucharystii, oddzielono również tabernakulum od ołtarza. Wraz więc z nowymi środkami dla wyrażenia piękna formy, nawa kościoła jest jedną przestrzenią, gdzie bez podpór widoczność we wnętrzu sakralnym jest dobra. Tutaj ołtarz zbudowany na podwyższeniu jest jak „Święta Góra Synaj”. Chór dla Hierarchii Kościoła (prezbiterium), stanowiący zakończenie nawy, już nie istnieje. Obecnie jest to strefa Liturgii Eucharystii, eksponowana między wiernymi w nawie świątyni. Orientacja artystyczna ostatniej ćwierci XX w., charakteryzująca się pewną swobodą formalną, eklektyzmem, fantazją, współistniejąc z surową regułą stylu nowoczesnego, nie wnosi prawie nic nowego do współczesnej przestrzeni piękna liturgicznego. Powraca się więc do Wielkiej Teorii, aby forma wraz z pięknem odpowiedniości określiły kształt centrum liturgicznego strefy ołtarza w przestrzeni współczesnego planu „otwartego”. Dotyczy to przede wszystkim „estetyki liczby”, która poprzez moduł matematyczny może określić jednoznacznie formę i umiejscowienie ołtarza w środku wspólnoty wiernych.
Duchowość – sekularyzacja
Kijas, Zdzisław (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
La spiritualità e la secolarizzazione, due termini che si escludono apparentemente. La spiritualità ci avvicina a Dio e ai Suoi valori, mentre la secolarizazzione ci allontana da Lui e dal Suo agire nel mondo. Vivendo nella società i cristiani sono soggetti all’agire dei mezzi di secolarizzazione, come per esempio, modo di vivere e di ragionale, quali viengono diffusi dai mezzi di comunicazione di massa. Che cosa allora devono fare i cristiani? Loro non devono però fuggire dal mondo per vivere i propri valori cristiani. Al posto di fuggire sono chiamati a cambiare il mondo, incidere in esso i valori cristiani, far vedere la presenza di Dio in esso, il Suo amore e agire. Questo compito fa anche il movimento ecumenico. Il suo scopo principale è formare di tutti i testimoni di Cristo una sola Chiesa. Il dialogo ecumenico, che esige dai partecipanti una profonda fede in una viva presenza di Dio in mezzo a loro, l'amore sincero e la forte speranza nel Suo agire, è uno dei mezzi molto importanti della spiritualizzazione del mondo. Fra la spiritualità e la secolarizzazione c’è alora una buona tensione. Essa esige dai cristiani di essere sempre vigili ed operanti nel mondo per fare visibile sempre di più la presenza di Dio.
Edyta Stein – widziana z Oświęcimia
Deselaers, Manfred (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Edyta è stata per l’Autore un modello per la sua autenticità, per il suo inequivocabile amore, per la sua prontezza interiore ad andare per la strada a lei destinata, per la purezza della sua fede cristiana, che l’ha portata con radicalità e senza ombra di dubbio a condividere con amore e solidarietà la sorte degli Ebrei. Per l’Autore Edyta – proprio ad Oświęcim – è incarnazione dell’unione tra fede cristiana e amore al popolo ebreo.
Etos modlitwy i pracy rodziny w świetle jej „agere”
Stala, Józef (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Familie als Liebes- und Einheitagemeinschaft, schon methaphysisch genommen, läßt sich keiner menschlichen Gesellschaft vergleichen. Auf das Familienethos, auf seinem Wert, haben jedoch die durch die Familie übernommenen Aufgaben Einfluß. Diese Aufgaben sollen durch das „agere” zur Erfüllung der Familie führen. Die Familie trägt schon in sich die Wahrheit, die sich durch ihre Aktivität sichtbar machen sollte. Diese Wahrheit wird durch das Gut, dessen Subjekt die Familie ist, vergegenwärtigt. Die Wahrheit über die Familie wird durch das Familienethos, als besondere Liebesund Einheitgemeinschaft, erfahrbar. Die Familie ist der eigentliche Ort der Arbeit und das natürliche Bethaus. Sie ist zugleich ein besonderes Milieu, wo das Gebet und die Arbeit eine einzigartige Synthesis bilden. Das Elternhaus ist auch der Ort, in dem auf eine natürliche Weise ein Durchdringen von Gebet und Arbeit zustande kommen, der Ort, wo die Arbeit durch das Gebet eine tiefere Dimension erreicht.
Etyka katolicka wobec neoliberalizmu
Kowalski, Jan (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Nous sommes entrés dans ime nouvelle phase du néolibéralisme. Plusieurs données manifestent, autant aux plans des corporations et des gouvernements qu’à celui de la vie quotidienne, nous obligent à croire que nous sommes en voie de perdre plusieurs aquis fondamentaux de ce que nous avons appelé le capitalisme „de protection sociale”. Le capital transnational constitue aujourd’hui le trait dominant, de notre vie économique. L ’internationalisation du capital bouleverse l’équilibre du pouvoir qui existait, sur le plan national, entre le capital et travail. Le deuxième élément qui entre en ligne de compte dans l’économie néolibérale est la technologie de pointe qui exige un maximum de capital et un minimum de main-d’oeuvre. L’orientation économique néoliberale est un piège. Elle repose avant tout sur l’idole de l’argent qui devient la valeur première de nos société. Elle est au service du „progres”, et de la „croissance” à n’importe quel coût même celui de la destruction de la planète et de ses habitants. Le libéralisme économique prétend bien ne connaître comme morale que la loi du marché, seule efficace, productrice et inflexible. Comme disciples du Christ, nous avons une responsabilité précise dans l’établissement d’un ordre social fondé sur la justice et l’amour. Dans cette situation nous ne pouvons pas accepter des principes néoliberaux dans l’économie.
Ezdrasz i jego dzieło
Jelonek, Tomasz (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
La figura di Esdra ci è conosciuta dai libri biblici e apocrifici. Esdra era scriba in Babilonia, ossia un uomo eh si occupava della raccolta e sistemazione delle tradizioni religiose d’Israele. Tornati a Gerusalemme comincia una riforma religiosa, le ciu trappe furono la proclamazione della Legge al. popolo e i tentavi di rimandare le mogli straniere. Esdra sta a cavallo dell’epoca storico – tragica dell’Antico Testamento e del tempo della religione giudaistica della Legge. Analizzando la proclamazione della Legge da Esdra l’Autore diomstra che essa ebbe luogo dove una volta si trovava la porta delle Acque che non esisteva più ai tempi di Esdra. È rimasto solo il luogo che commemorava la porta. L’attività di Esdra costituisce una tappa importante nella storia d’Israele, inizia i tempi del giudaismo, Esdra stesso è precursore dei rabbini, capi spirituali del giudaismo.
Implikacje ugaryckiej etymologii „Belzebuba” w Nowym Testamencie
Kościelniak, Krzysztof (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Dieser Artikel präsentiert die Konsequenz der ugartische Ethymologie des biblischen Namen Belzebub. In den biblischen Kodexen finden sich die Formen Βεελζεβούλ und Βεελζεβούβ, die in den neuentestamentlischen Überstzungen der Gegenwart als Belzebub (von Βεελζεβούλ) stehen. In der gerandlinigen Interpretation des Namens Belzebub (von Βεελζεβούβ), kann man das erste Element dises N amen Bel auf die kanaanische Gottheit B a’al und das zweite – Belzebub als „Herr der Fliegen” zu übersetzen. Aber es gibt auch eine andere Möglichkeit der Ethymologie Belzebubs, die die grundsätzliche neuentestamentlische Form Βεελζεβούλ aufnimmt und zu dieser Form die ugaritischen Analogien in der Gestalt zbl b’l oder zbl b’arf („Prinz der Unterwelt”) findet (die Form Βεελζεβούβ ist wahrscheinlich eine Deformation zbl b’l). Der letzte Vorschlag paßt besser zu der neuentestam entlischen Form Βεελζεβούλ. Diese Analogie erklärt auch die neutestamentliche und christlische Lokalisation und Organisation der Dämonenwelt, deren Herrscher Belzebub wird.
Jezus Chrystus Król. Intronizacja Syna Bożego na Króla wszechświata według Hbr 1, 5-14
Bogacz, Roman (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
La Lettera agli Ebrei è uno dei più cristocentrici scritti del Nuovo Testamento. Non solo dà la risposta alla domanda: „chi è Gesù Cristo?” ma anche situa il ruolo di Gesù nella storia della salvezza. Nella prima parte la Lettera dimostra la sua esaltazione alla destra di Dio e – nella forma di una grande liturgia celeste – presenta la sua intronizzazione a Re dell’universo. Tutta l’intronizzazione è stata situata dall’autore nel deio, perciò ci partecipano gli spiriti celesti, ossia gli angeli Su questo sfondo l’autore dimostra Cristo come Dio e Re a cui rendono omaggio gli angeli. Essi sono spiriti celesti creati da Dio, destinati a servire Cristo Re e ad aiutare gli uomini a sarvarsi (cfr. Ebr 1,14).
Die Kirche in einer sich verändernden Gesellschaft
Krätzl, Helmut (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Katolicki Kościół w całej Europie odczuwa głębokie przemiany, które sprawiają, że utracił swoją dawną uprzywilejowaną pozycję w społeczeństwie. Mówią o tym także przygotowawcze dokumenty na 2. nadzwyczajny Synod Biskupów dla Europy, który odbędzie się w jesieni 1999 r. w Rzymie. Powstaje więc wielkie wyzwanie dla Kościoła, aby nie tyle odnaleźć „utracone pozycje“, co wejść z nową mocą odnowionej ewangelizacji naprzeciw dzisiejszego człowieka. Jest więc pilna potrzeba nowego sposobu przepowiadania Ewangelii ze szczególnym akcentem właściwej argumentacji, akceptacji życia wg miłości Ojca i osobistym świadectwem samych świadków przekazujących Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa. Wielką szansę daje, jak to przypomina Jan Paweł II, pełna recepcja Soboru Watykańskiego II we wszystkich obszarach życia Kościoła z dogłębnym wykorzystaniem nade wszystko odnowy liturgicznej, jak też z posługą diakonii w świecie i dla świata. Ważnym elementem w przygotowaniu dla budowania programów na Jubileusz 2000-lecia chrześcijaństwa jest dogłębny rachunek sumienia Kościoła oraz urzeczywistnienie jego powszechności, jak też i pertykularności w duchu communio-eklezjologii. Tak podpowiada dzisiaj Duch Kościołowi, bez którego nie można rozwiązać żadnego problemu.
Mistyczny faszyzm
Zwoliński, Andrzej (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
The Nazi fascism of Germany was not just an economic reaction to a catastrophe, or a rebirth of withheld patriotism. It was first of all a parareligious movement of vast proportions: mass meetings, a fanatical conviction of the final victory of the cause, an absolute submission to the messianic Commander, passion and readiness to sacrifice for the cause, the belief in the Millennial Reich. The majority of authors do not deny the influence of occultism on Hitler and his closest associates, but most often ignore it. Today it is difficult to assess the exact dependence of the extermination of millions of people and the nearly complete destruction of Europe on occultism. Beyond doubt such a dependence existed, and, for a time, an undeniably demoniac force was introduced in the order of the world. Jacques Maritain viewing the German fascism in the light of the crisis of moral and religious values and the expansion of paganism, called fascism a „secular religion”, a religion without God. Unquestionably, experiencing the evil during World War II, brought the civilization closer to apocalyptic visions.
Penitenziaria Apostolska
Rozkrut, Tomasz (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
L'articolo presenta la storia e le funzioni della Penitenzieria Apostolica. All 'inizio viene chiarita la particolare natura della Penitenzieria Apostolica come Tribunale Apostolico sui generis. Successivamente il testo consta da tre punti, dove nel primo viene presentato cenno storico sul più antico ufficio della Santa Sede. Poi si presenta la storia moderna della Penitenzieria e la legislazione che riguarda la sua odierna attività. Alla fine troviamo la struttura, le materie di competenza, la procedura e i modi di fare i ricorsi alla Penitenzieria. Le ragioni della „stabilitas” della Penitenzieria Apostolica concludono la presentazione del Tribunale Apostolico.
Pojęcie Boga po Auschwitz
Jonas, Hans; Łysień, Leszek (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
„Pojęcie Boga po Auschwitz” H. Jonasa (wstęp od tłumacza)
Łysień, Leszek (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Przybrane synostwo Boże według św. Pawła
Dąbek, Tomasz Maria (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
La nuova dignità dei cristiani come figli di Dio è uno degli importanti temi del Nuovo Testamento. Specialmente S. Paolo usa la parola greca ui(oqesi/a (Rm 8,15.23; 9,4; Gal 4,5; Ef 1,5 come adozione, ma non solo in senso giuridico (questo non era usato dai Ebrei). L'adozione e frutto della Pasqua di Cristo, la Sua Morte, Risurrezzione e discesa dello Spirito Santo. Noi siamo figli come partecipanti nella unica dignità di Cristo. Lui e Figlio per natura, noi per dono divino come membri del suo Corpo Ecclesiale, membri e fratelli del Figlio Unigenito, Primogenito di fra i morti (Col 1,18; Ap 1,5), Primogenito di molti fratelli – fra tutti i redenti (Rm 8,29). Già nell'Antico Testamento era preparata questa idea – Dio era padre del Israele, suo educatore (Es 4,22; Dt 1,31; 32,1; Os 11,3; Bar 4,26n). Noi dobbiamo lavorare insieme con Dono Divino per vivere bene e dare frutti della grazia divino nella nostra vita. Rifferimenti biblici – La Sacra Bibbia, Edizioni Paoline, Roma 1961.
„Rozmyślania o Matce Boskiej...” o. Konstantego M. Żukiewicza OP (1874-1948) jako paradygmat polskiej mariologii tomistycznej początku XX wieku
Kałdon, Stanisław (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
The paper, devoted to dogmatic themes in the work of father Żukiewicz, with the specific stress on his „Contemplations Devoted to Our Lady in the Light of St. Thomas Aquinas’ Teaching” (Warsaw 1928), uses the scheme generally adopted in Mariology textbooks. The scheme makes it easy to show the arrangement of Mariological issues, typical of Polish Thomist dogmatics at the beginning of the 20th century. The following are therefore discussed: the divine maternity of the Virgin Mary, the fullness of grace, Her virginity, Immaculate Conception, the Assumption, Her universal intervention and royal dignity.
S. Urbański, Teologia modlitwy, Warszawa 1999, ss. 372.
Baran, Andrzej (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Skoro jesteście dziedzicami Ojca...
Misztal, Wojciech (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
„Cet Esprit lui-même atteste à notre esprit que nous sommes enfants de Dieu. Enfants, et donc héritiers: héritiers de Dieu ...” (Rm 8,16-17). Le texte cité ci-dessus constitue une des meilleurs définitions de l’oeuvre du salut. H parle de sa plénitude dans l'éternité de Dieu. En męme temps son message permet mieux comprendre notre vie d’ici-bas. L’homme c’est une créature. Mais cette créature est appelée à la communion avec le Père et le Fils et le Saint Esprit. H s’agit d’une relation très profonde par laquelle Dieu conduit l’homme vers sa plénitude. La parole de Dieu explique un des aspects cardinaux de cette relation en utilisant par ex. les mots: „fils”, „enfant”, „héritier”. Le salut consiste à une communion très étroite avec Dieu. En suivant la Sainte Ecriture dans la théologie on parle ici par e x de la filiation. Par elle l’homme devient héritier de Dieu. Ce mystère recevra sa plénitude dans l’éternité du salut. Mais il est aussi réellement présent déjà maintenant. Il nous „travaille”. S’il est possible d’entrer dans cette économie divine, de devenir héritiers du Père et de sa vie, c’est grâce au Père et au Fils et au Saint Esprit. Tel est le message de la Nouvelle Alliance (cf. par ex. Rom 8,14n; Ga 4,4n). Mais il s’agit aussi de la réponse de la part de l’homme (cf. par e x Rom 8,14). Cette réponse doit nécessairement former notre aujourd’hui d’ici-bas. Et non seulement la perspective de l’héritage est magnifique, mais la même chose il faut aussi dire des possibilités que Dieu nous donne à présent. Déjà à présent il faut savoir accepter le don de l’héritage étem el que le Père nous offre par le Christ dans l’Esprit Saint. En répondant à la grâce chacun de nous peut et doit entrer en possession de l’héritage de la vie et du salut: de plus en plus maintenant et jusque à sa pleine possession dans l’éternité du salut.
Społeczny wymiar jubileuszowej «drogi do Ojca»
Mazur, Jan (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
As a part of the immediate preparation for the Great Jubilee of Christianity Pope John Paul II suggested that the three-year period – years 1997-1999 – should be devoted to reflecting on the mystery of Tripersonal God /apostolic letter Tertio Millenio Adveniente of November 10, 1994 (= TMA), p. 39/. The goal of the year 1999 is to broaden the horizons of a Christian in accordance with the perspective of Christ Himself: „the perspective of the truth of «the Father who is in Heaven»” (Mt 5, 45), who sent Him and to whom He returned (cf. J 16, 28) (TMA, p. 49). The concept of the «way to the Father» is a kind of an entry covering a fairly extensive range of pastoral issues. Reflecting on the «way» leading to Heavenly Father, one would, undoubtedly, have to consider these aspects of human life which considerably influence the condition of the earthly pilgrimage along this way. As far as the vast problems requiring detailed analysis are concerned, it should be said that in a not so lengthy ein article one is compelled to choose but few aspects of the touched on issues. The article is therefore limited to social issues presented according to a key which, considering the present situation of the Church in Poland, seems to be the most useful one. This key enables the reader to perceive the chances and hazards of contemporary civilisation, which is being developed by the whole human family and for which all people are responsible.
Struktury parafialne i sprawy gospodarcze w sprawozdaniach z wizytacji kanonicznych kardynała Karola Wojtyły
Dyduch, Jan (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
Die Zusammenfassungen aus den kanonischen der Visitationen der Pfarreien, die vom Bischof, und dann Kardinal Karol Wojtyła in den Jahren 1959-1978 vorgenommen worden sind, spiegelen seine Sorge um die Entwicklung der Pfarreistrukturen und die Güter der Kirche wieder. Der Kardinal Karol Wojtyła, soweit es ihm möglich war, hat das Pfarreinetz ausgebaut: er hat neue Pfarreien, selbständige territoriale Rektorate und die Seelsorgezentren gestifetet. In dieser Tätigkeit wurden ihm Schwiergkeiten seitens der kommunistischen Behörden zuteil, die grundsätzlich keine Erlaubnisse für die Gründung der Pfarreinen erteilt hatten. In deiser Sitution hat der Kardinal Seelsorgezentren gegründet, an die er Seelsorger zu schicen pflegte, die dort alle Pfarreifunktionen verrichtet haben. Der Kardinal Karol Wojtyła hat für den Bau neuer Kirchen und anderer der Seelsorge dienenden Gebäuden, gesorgt, sowie für die Renovierung und eine richtige Instandhaltung der besthenden. Gemeinsam mit den Gläubigem und den Seelsorgern hat er sich um die Baugenehmi gungen für neue Kirchen Pfarrhäusern gesorgt, die von den damaligen Staatsbehörden sehr schwierig zu bekommen waren.

Przeglądaj

Przeglądaj Polonia Sacra, 1999, R. 3 (21), Nr 5 (49) wg Tytuł