Polonia Sacra, 2014, R. 18, Nr 1 (34)
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/3901
Przeglądaj
Przeglądaj Polonia Sacra, 2014, R. 18, Nr 1 (34) wg Tytuł
Teraz wyświetlane 1 - 10 z 10
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja Brat – ojciec – matka. Specyfika braterstwa minoryckiegoBlock, Wiesław (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Podstawowym celem niniejszej pracy jest ukazanie w krótkiej i w miarę systematycznej formie doświadczenia braterstwa minoryckiego, jakie było udziałem Franciszka z Asyżu i jego pierwszych braci. Podstawowym źródłem i przedmiotem analizy są pisma Franciszka, które najlepiej oddają charakterystyczne cechy braterstwa. Idea braterstwa nie ogranicza się tylko do kręgu najbliższych towarzyszy Serafickiego Ojca, ale w jego myśli odnosi się do wszystkich ludzi i do całego stworzenia. Źródłem braterstwa jest figura Boga Ojca, od którego pochodzi wszelkie stworzenie. Wstępując w ślady Jezusa Chrystusa, Franciszek stawia braciom jako wzór dla ich wspólnotowego życia i budowania osobowych relacji wartości, jakie symbolizują pojęcia „brata” i „matki”. Tym figurom jako prototypom franciszkańskich relacji międzyludzkich są poświęcone dwa rozdziały pracy.Pozycja La compassione di Francesco d’Assisi per gli altri e per il CreatoJuzba, Krzysztof (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Studium fenomenu współczucia u św. Franciszka z Asyżu został przeprowadzony na podstawie pism świętego. Franciszek zwraca się z zachętą do współczucia innym ludziom, jak i całemu stworzeniu. Swoje przesłanie kieruje przede wszystkim do podzielających wraz z ten styl przeżywania wiary, jaki on sam otrzymał od Najwyższego, a Kościół katolicki zatwierdził w Regule. Artykuł został podzielony na cztery części (Wizja człowieka w myśli św. Franciszka, Spotkanie z trędowatymi – odkrycie fenomenu współczucia, Współczucie wobec: ludzi chorych, biednych, braci, pogardzanych, wrogów; Zachowanie Franciszka wobec innych stworzeń). Ze studium pism Franciszka z Asyżu wynika, iż podstawową jego relacji do innych ludzi i pozostałych stworzeń było przede wszystkim doświadczanie miłości Boga we własnym życiu. Doświadczenie to wpływało na zarówno na jego sposób działania, jak i na uznanie godności człowieka jako dzieła Boga. Dla Franciszka cały człowiek (dusza i ciało) jest stworzony na obraz Boży, dlatego ciało ludzkie jest traktowane przez świętego jako środek do obecności Boga pośród ludzi. Ludzka cielesność jest sposobem bycia w świecie, wchodzenia w relacje z całym stworzeniem Najwyższego Boga. Współczucie u Franciszka rodzi się z kontemplacji Jezusa ubogiego i pokornego. Stąd bliskość Franciszka z ludźmi cierpiącymi, wzgardzonymi, braćmi chorymi, grzesznikami i wrogami. Wobec tych wszystkich ludzi Franciszek doświadczał współczucia, będącego wyrazem najwyższej miłości wobec bliźniego.Pozycja Il fenomeno della sofferenza di padre Pio da Pietrelcina... descritto nelle lettere al direttore spirituale padre BenedettoStrzechmiński, Błażej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Autor artykułu próbuje przedstawić zjawisko cierpienia, opisane przez o. Pio w jego korespondencji skierowanej do o. Benedetto z San Marco in Lamis. Analizuje je z dwóch perspektyw: jako ból fizyczny i jako cierpienie duchowe lub moralne. Wychodząc od nakreślenia bazy literackiej Epistolario I, przechodzi do opisu bólu fizycznego, klasyfikując go ze względu na przyczynę jego powstania, albo jako ból naturalny (choroby), albo ból „nadprzyrodzony”, czyli taki, którego pochodzenie jest bądź diaboliczne (dręczenie demoniczne), bądź Boże (transwerberacja boku lub serca czy stygmaty). Na koniec opisuje cierpienie duchowego i moralne, które występują podczas tzw. „nocy ciemnej” i wskazuje na niektóre z przyczyn jego powstawania (bojaźń, pokusy). Artykuł nie daje filozoficznych czy teologicznych odpowiedzi dotyczących natury cierpienia, ale analizuje fenomen cierpienia przez pryzmat efektów, jakie ono wywołuje. Jest próbą nakreślenia swoistego itinerarium duchowego o. Pio, które kształtowało się w szkole niezwykle bolesnego cierpienia, którym posłużył się Bóg dla oczyszczenia, upodobnienia i zjednoczenia go z Jego własnym Synem, Jezusem Chrystusem.Pozycja Jarosław Kupczak OP, Teologiczna semantyka płci, Myśl Teologiczna 78, Kraków 2013, 250 s.Dąbek, Tomasz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Pozycja Michał Kieling, Rola Pisma Świętego i „artes liberales” w kształtowaniu nauk teologicznych i świeckich według Kasjodora, Uniwersytet Adama Mickiewicza, Wydział Teologiczny, Studia i Materiały 141, Poznań 2011, 261 s.Kasprzak, Dariusz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Pozycja Minoritas według św. Franciszka z Asyżu w ujęciu chrystologicznymMiszczyński, Marek (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Zakon założony przez Franciszka z Asyżu nieprzypadkowo otrzymał nazwę braci mniejszych. Nie pochodzi ona ani od koloru habitu, ani od miejsca założenia zakonu, ani od rodzaju posługi lub wykonywanej pracy (np. bracia szpitalni, zakon kaznodziejski, misjonarze), ale od sposobu bycia, od stylu życia. Określa go w istotnej mierze pojęcie minoritas. Tekst stanowi próbę dotarcia do tego, jak je rozumiał sam Franciszek. Rozważania prowadzone w perspektywie chrystologicznej kończą się następującymi wnioskami: bracia św. Franciszka mają być mniejsi, tzn.: służyć bez chęci dominowania nad innymi, rezygnować dobrowolnie z przysługujących im przywilejów, żyć bez szukania zabezpieczeń, ale zdając się na opatrzność Bożą, być gotowi do podejmowania takich czynności, które inni niechętnie wykonują, służyć z pokorą i miłością, starać się zajmować ostatnie miejsce w swoim środowisku, mieć świadomość własnej niekonieczności.Pozycja Osoba i przesłanie św. FranciszkaPrejs, Roland (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Franciszek (ur. 1181 lub 1182, zm. 3 X 1226) jest postacią historyczną, dla której mamy zachowaną sporą – jak na czasy średniowiecza – grupę źródeł, na których podstawie życie i przesłanie możemy w miarę dokładnie odtworzyć, a tym samym poznać (Vita prima, Vita secunda; Memoriale vel Florilegium, Tractatus de miraculis s. Francisci; List Trzech Towarzyszy vel List z Greccio, Legenda maior et Legenda minor). Franciszek z Asyżu, faktycznie Jan Bernardone, urodził się w Asyżu jako syn kupca Piotra Bernardone i jego małżonki, Joanny Piki. Miał jednego brata, Anioła Piotra, który później przejął interesy handlowe ojca. Ojciec być może na pamiątkę pobytu we Francji – przezwał syna „Francuzikiem” (Francesco). Przeznaczał go do zajęć handlowych. Franciszek w dzieciństwie ukończył trivium przy kościele św. Jerzego w Asyżu. Próbował zdobyć godność rycerską, uczestniczył w powstaniu mieszkańców Asyżu przeciwko władzy Konrada z Urslingen w 1198 roku oraz w wojnie Asyżu z Perugią w roku 1202. W bitwie pod Collastrada został wzięty do niewoli, w której spędził blisko rok. Początków procesu nawrócenia u Franciszka trzeba szukać około 1202 roku (por. Testament, 1–4). Dalsze życie Franciszka splotło się nierozdzielnie z kształtowaniem się nowego zakonu, nazwanego ostatecznie Zakonem Braci Mniejszych. Ostatni okres życia był dla Biedaczyny wyjątkowo bolesny z powodu choroby fizycznej – jakiegoś stanu zapalnego oczu, prawdopodobnie jaskry – której nabawił się być może podczas pobytu w Ziemi Świętej. Trawiły go także inne dolegliwości fizyczne, zwłaszcza choroba żołądka i śledziony czy wątroby, a doliczyć trzeba stygmaty, otrzymane w czasie długotrwałej, samotnej modlitwy na górze La Verna we wrześniu 1224 roku. Mówiąc o przesłaniu Franciszka, należy wymienić równość wszystkich ludzi wobec Boga, a w rezultacie wezwanie wszystkich do życia ewangelicznego. Kolejnymi elementami przesłania Franciszka są: apostolat rozumiany przede wszystkim jako głoszenie Ewangelii bardziej własnym przykładem niż słowami; radykalne ubóstwo, rozumiane jednak nie jako pogarda dla rzeczy materialnych, lecz jako naśladowanie Jezusa Chrystusa, który stał się ubogim; wierność Kościołowi, kierowanemu i reprezentowanemu przez papieża; uwielbienie Boga jako Stwórcy i Ojca.Pozycja Słowo pełne blasku. Tytuł „Najwyższy” w pismach św. Franciszka z AsyżuRutkowska, Paula (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Tytuł „Najwyższy” jest jednym z najważniejszych określeń Boga obecnych w pismach Biedaczyny. To słowo uobecniające transcendencję i odzwierciedlające akty jego duchowych przeżyć; słowo świadectwo i słowo klucz do zrozumienia duchowego przesłania Stygmatyka z Asyżu. Określenie „Najwyższy” mówi o transcendencji i immanencji Boga zarazem. Franciszek wyraża nim, że nieskończony i niepojęty Stwórca jest mu bliski, obdarowuje go bezwarunkową miłością, która najpełniej wyraża się w szaleństwie krzyża i eucharystycznej kenozie. Słowo „Najwyższy” promieniuje obecnością Boga i oświetla drogę wszystkim dążącym do zjednoczenia z Nim. Bijący od niego blask, mający wiele przeróżnych odcieni, ukazuje nieskończone bogactwo Trójcy Świętej, fascynuje i otwiera na kontemplację.Pozycja Sprawozdanie z ogólnopolskiego spotkania naukowego Polskiego Stowarzyszenia Teologów Moralistów, Zakopane 9–11 czerwca 2013 rokuKupczak, Jarosław (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Pozycja Troska o pokój według św. Franciszka z AsyżuZając, Andrzej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2014)Franciszek, wychodząc od osobistego doświadczenia niepokoju społeczno-politycznego, pragnął i życzył wszystkim ludziom „prawdziwego pokoju z nieba”. Przywiązywał wielką wagę do samego pozdrowienia, jakiego używał sam i jego bracia: „niech Pan obdarzy cię pokojem”. Powstałą wokół niego braterską wspólnotę postrzegał właśnie w perspektywie misji pokoju. Stąd zachęcał braci, aby w swojej postawie podczas wszelkich form ewangelizowania sami zachowywali pokój i nieśli go innym. Zewnętrzne świadectwo postawy pełnej pokoju wobec bliźnich powinno wypływać z wewnętrznego pokoju serca. Postawa pokoju wewnętrznego i zewnętrznego to z jednej strony naśladowanie Jezusa, a z drugiej otwarcie się na duchowy dar pokoju. W misji pokoju Franciszek zwracał szczególną uwagę na roztropność i łagodność w relacjach i dialogu z innymi. Misję pokoju postrzegał jako udział w dziele Boga, do którego odnosił wszelkie życiowe doświadczenia. Zachowywanie pokoju było dla niego przede wszystkim doświadczeniem duchowym i okazją do spotkania z Bogiem. Wiedział bowiem, że to On uzdalnia człowieka do miłości i miłosierdzia, bez których nie ma pokoju.