Studia Paradyskie, 2014, t. 24
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/5171
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Powojenne dzieje parafii w Kamieniu Pomorskim. Zarys problemuKoluczek, Mariusz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Powojenne dzieje parafii w Kamieniu Pomorskim są równie interesujące, jak i cała kościelna historia tych ziem. Parafia kamieńska powstała już przed wojną w 1925 r. (obecnie istnieją dwie parafie, chociaż druga pw. św. Ojca Pio Pietrelciny tylko nominalnie). Z pewnością obecność tutaj przez prawie 350 lata stolicy biskupiej (1188-1545) wywarło bardzo widoczne przełożenie na współczesne oblicze tejże parafii. Obok dobrze rozwiniętych struktur parafialnych i prężnie działającego duszpasterstwa w jej przestrzeń wpisuje działalność ponadparafialną w postaci m.in.: kapituły kolegiackiej, sanktuarium pańskiego, Domu Księży Emerytów, festiwalu organowo-kameralnego, jak też wizyt znamienitych gości m.in. prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, i uroczystości o charakterze diecezjalnym – Millennium Chrztu Polski.Pozycja Aksjomat regularności a regularność zbioruJaworski, Krzysztof (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Artykuł prezentuje różne postacie aksjomatu regularności (FA) oraz jego konsekwencje w systemie Zermelo-Fraenkla (ZFC). W pracy zasygnalizowane są pewne zastrzeżenia wobec FA oraz fakt, że nie jest on nieodzowny. Aksjomat ufundowania zachowuje swój apodyktyczny charakter tylko na gruncie teorii zbiorów regularnych – w innych przypadkach może nie być spełniony przez wszystkie zbiory. Jedna z najbardziej popularnych wersji FA nie może być traktowana jako miernik regularności zbiorów – nie oddaje ona bowiem w pełni ducha idei ufundowania.Pozycja Stanowisko III Nadzwyczajnego Synodu Biskupów o Rodzinie na temat homoseksualizmu na tle ideologii gender i protestów przeciw „małżeństwu dla wszystkich”Bujak, Janusz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Celem artykułu jest ukazanie ewolucji oceny zjawiska homoseksualizmu oraz związków osób tej samej płci w czasie trwania trzech etapów III Nadzwyczajnego Synodu o Rodzinie: w jego fazie przygotowawczej, czyli w Instrumentum laboris, w trakcie trwania synodu, czyli w Relacji po dyskusji oraz w dokumencie wydanym na jego zakończenie. W drugiej części artykułu wskazaliśmy na tło debaty synodalnej, którym są szczególnie dwa zjawiska: ideologia gender, która promuje zachowania homoseksualne i nadawanie związkom jednopłciowym cech rodziny heteroseksualnej; drugim jest wprowadzenie we Francji 18 maja 2013 r. prawa zrównującego związki jednopłciowe z małżeństwami heteroseksualnymi i związane z tym protesty ze strony świeckich, Kościoła we Francji i wspólnoty żydowskiej w osobie wielkiego rabina Francji, Gilles’a Bernheima.Pozycja Objawienia Matki Bożej w Fatimie w perspektywie historii pontyfikatów papieży XX stuleciaBożejewicz, Wiesław (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Pamiętnego majowego dnia 13 V 1917 r. w odległej Portugalii, Bóg posłał Matkę Bożą do Fatimy, aby wezwać ludzkość do „modlitwy i pokuty” oraz przestrzec ją przed konsekwencjami odrzucenia Bożych przykazań. Maryja zjawiła się trójce dzieci: Łucji de Santos oraz Franciszkowi i Hiacyncie Marto, przychodząc do nich każdego 13 dnia miesiąca, od maja do października 1917 r. i zachęcając je do odmawiania różańca. Dzieci posłuszne jej poleceniom, praktykowały je wiernie oraz przekazały ich treść dla Kościoła i świata, wzbudzając szerokie zainteresowanie społeczne. Objawieniom uwierzył miejscowy biskup, wierni świeccy, duchowni i papieże. Szczególnie papieże, począwszy od pontyfikatu papieża Piusa XI (1922-1938) skupili swoje szczególne zainteresowanie objawieniami fatimskimi. Również następny papież Piusa XII (1938-1959), przeszedł do historii współczesnego Kościoła, jako papież „fatimski”. Jako pierwszy, dwukrotnie ofiarował świat Niepokalanemu Sercu Maryi (31.X. i 8.XII. 1942 r.). Inny stosunek do objawień fatimskich mieli papieże doby soborowej: św. Jan XXIII (1959-1963) i bł. Paweł VI (1963-1978). Krótki pontyfikat papieża Jana Pawła I (1978) trwający zaledwie 33 dni, z przyczyn oczywistych nie mógł się odnieś do objawień fatimskich. Niemniej jednak, ważnym akcentem fatimskim w historii tych pontyfikatów była wizyta bł. Pawła VI w sanktuarium fatimskim 13 maja 1967 r. i ogłoszenie w tym miejscu adhortacji Signum Magnum, poświęconej Matce Bożej. Pontyfikat św. Jana Pawła II (1978-2005), w świetle doświadczenia zamachu na życie z dnia 13 maja 1981 r., został w pełni wpisany w sens przesłania Matki Bożej Fatimskiej. Ocalenie i cudowne przywrócenie do życia papieża przez Matkę Bożą, sprawiło że św. Jan Paweł II dnia 25 marca 1984 r., dokonał poświęcenia całego świata i Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi, w sposób publiczny i uroczysty w jedności ze wszystkimi biskupami świata. W ten sposób wypełnił prośbę Matki Bożej Fatimskiej i od tego momentu rozpoczęła się nowa era, która zakończyła się upadkiem Związku Radzieckiego i bloku państw komunistycznych. Następny pontyfikat papieża Benedykta XVI (2005-2013) z całą mocą potwierdził doniosłość objawień Matki Bożej Fatimskiej dla całej ludzkości, co do jej przyszłości, nazywając je „Orędziem Nadziei”.Pozycja Przedłużanie ludzkiego życia w świetle transplantacji. Wokół kilku moralnych kontrowersjiFerdynus, Marcin (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Autor artykułu omawia cztery zagadnienia medycyny transplantacyjnej: transplantacje ex mortuo, transplantacje ex vivo, alokację narządów oraz kwestię komercjalizacji ludzkiego ciała. Przedstawione w artykule analizy sugerują, że działania te nie są wolne od moralnych kontrowersji. Dotyczą one głównie następujących zagadnień: zasady poszanowania autonomii pacjenta, szacowania ryzyka ingerencji medycznej, sprawiedliwego dostępu do zasobów medycznych oraz moralnego statusu ludzkiego ciała.Pozycja W poszukiwaniu źródeł i znaczenia liturgicznej afirmacji „amen”Lemański, Janusz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)W artykule podjęta jest próba wykazania skąd pochodzi i jakie były wcześniejsze (biblijne i pozabiblijne) zastosowania hebrajskiego słowa „amen” oraz droga, jaką weszło ono do użytku liturgicznego Kościoła pierwszych wieków. Początkowo „amen” oznaczało aprobatę czyichś słów i wolę ich wypełnienia (1 Krl 1,36; Jr 11,5; 28,6). W kontekście sakralnym stanowiło ono część rytuału przekleństwa (Pwt 27,15-26; Lb 5,22; Ne 5,13), zakończenie modlitwy (Ne 8,6: kolektywnej; Tb 8,8: indywidualnej) i doksologii (1 Krn 16,36). Słowa wypowiadane przez przewodniczącego, były z pomocą słowa „amen” akceptowane przez uczestników i stanowiły potwierdzenie oraz ich osobisty podpis. Formuła miała też zastosowanie rzeczownikowe (Iz 65,16 → 2 Kor 1,20; Ap 3,14) oraz stanowiła formalne zakończenie księgi lub zbioru (Ps 41,14; 72,19; 89,53; 106,48). W Nowym Testamencie oraz w czasach apostolskich zastosowania te nie uległy zmianie. Wyjątek stanowią Ewangelie, gdzie z pomocą słowa „amen” wprowadza się wyłącznie wypowiedzi Jezusa, akcentując ich znaczenie.Pozycja Od dobra do nakazu – elementy historii logiki deontycznejKrzos, Bartłomiej (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Niniejszy artykuł stanowi próbę ukazania pewnych intuicji leżących u podstaw logiki deontycznej obecnych w historii logiki. Stanowi on tylko częściowe opracowanie czterech z wielu poglądów ujmujących możliwość bezpośredniego wyprowadzenia zdań praktycznych ze zdań teoretycznych, którym przysługuje prawdziwość lub fałszywość. Autor starał się nie tylko przywołać, krótko opisać i zestawić wybrane przykłady. Wyraża nadzieję, że można było przy okazji dojść do pewnych – interesujących z punktu widzenia filozofii – wniosków. Dla przykładu faktu występowania wielu wymiarów w dziedzinie moralności w porównaniu do „dwuwymiarowej” teorii etycznej opisanej w języku logiki. Na uwagę zasługuje więc fakt niezbędności filozoficznego uzupełnienia rachunków logicznych we wszystkich omawianych tu przykładach. Autor wyraża także nadzieję, że treść artykułu będzie choć trochę bogatsza od tego, co na omawiany temat można znaleźć w podręcznikach, kompendiach czy w Internecie.Pozycja Śmierć i umieranie. Aspekty psychologiczno-pastoralneBukalski, Sławomir (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Problematykę śmierci i umierania podejmują różne dyscypliny naukowe i każda z nich wnosi własne rozumienie rozważanych pojęć: śmierci i umierania. Niniejsza refleksja ma charakter jedynie psychologiczno-teologiczny (pastoralny) i zmierza do znalezienia odpowiedzi jak pomóc osobom w obliczu tych niepowtarzalnych wydarzeń. W pierwszej części artykułu przedstawiona jest problematyka śmierci w perspektywie teologii. Konieczne jest więc zatrzymanie się na Objawieniu Bożym i nauce zawartej w Piśmie Świętym. Zarówno Stary Testament, jak również Nowy Testament podejmują bardzo wyraźnie rozważane pojęcie. Zbawczy charakter śmierci chrześcijanina wiąże się ze zbawczą śmiercią Chrystusa. W drugiej części artykułu – perspektywa psychologii – ukazany jest wyraźniej proces umierania a nie sam moment śmierci. Pozytywny sens ludzkiej śmierci psychologowie dostrzegają w kontekście wcześniejszego sensownego życia. Przezwyciężyć bezsens śmierci jawi się jako psychologiczne wyzwanie dla osób towarzyszących osobom umierającym. W takim kontekście zaprezentowany jest model umierania według Elisabeth Kübler-Ross. Ostatnia część artykułu to sugestie pastoralne. Posługa pastoralna podejmowana w Kościele przez duszpasterzy powinna uwzględniać psychologiczne uwarunkowania dotyczące procesu umierania oraz śmierci.Pozycja Modele chrystianizacji ludów basenu Morza Bałtyckiego – podobieństwa i różniceWejman, Grzegorz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Misje to ewangelizacyjna działalność Kościoła wśród niechrześcijan (ad gentes), wynikająca z woli i polecenia Jezusa Chrystusa, wyrażona w nakazie misyjnym. Najpierw objęły one Europę. Chrystianizacja ludów Morza Bałtyckiego trwała ok. 600 lat. Rozpoczęła się na początku IX, a zakończyła się na początku XV w. Objęła ona plemiona germańskie – głównie Danię i Szwecję; plemiona i narody słowiańskie – Polskę, a głównie Pomorze oraz plemiona połabskie, a głównie Obodrzyców i Wieletów oraz narody bałtyckie – Prusów, Łotyszy, Estończyków, Finów oraz Litwinów i Żmudzinów. Misjonarze szli na te ziemie z orężem miecza, ale przede wszystkim Słowa Bożego; szli duchowni – zakonni i diecezjalni, kapłani oraz biskupi, a także ludzie świeccy: książęta oraz królowie. Wspólny cel, mimo różnych metod, niestety nieraz kontrowersyjnych, spowodował, że teren Morza Bałtyckiego, ostatni basen pogaństwa, szczęśliwie został przyjęty w orbitę wiary chrześcijańskiej. Chrystianizacja ludów Morza Bałtyckiego, miała różne oblicza; zarówno pełnej ewangelicznej gorliwości, jak i politycznego podboju. Oczekiwany sukces nastąpił, niemniej szkoda, że nieraz pozostawił po sobie ból i rozgoryczenie.Pozycja Naród według prymasa Wyszyńskiego w kontekście jubileuszu chrztu PolskiSienkiewicz, Edward (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Zbliżająca się 1050 rocznica Chrztu Polski okazuje się szczególną okazją ukazania ciągłej aktualności nauczania Stefana kard. Wyszyńskiego, opracowującego Wielką Nowennę przed Jubileuszem 1000-lecia wejścia Polski do rodziny narodów chrześcijańskich. W tym niezwykłym programie Prymas Tysiąclecia ukazał naród jako wspólnotę, w której osoba ludzka realizuje się na podstawie niewzruszonych i wszystkich obowiązujących zasad. W jego teologicznej wizji rzeczywistość narodu dopełniana jest rzeczywistością ludzkiej osoby, dzięki czemu wspólnota narodowa może być rozumiana jako najlepsze środowisko nie tylko rozwiązywania sporu indywidualnego wymiaru człowieka ze społecznym, ale także ludzkiej pracy, której godność oraz wielkość najskuteczniej potwierdza przyniesione przez Chrystusa Objawienie. Najlepiej służące człowiekowi rozwiązania społeczne, także administracyjne, prymas wyprowadza z rodziny, uznając ją za najbardziej fundamentalną rzeczywistość w powołaniu człowieka do życia i przygotowaniu do pełnienia istotnych funkcji w każdym społeczeństwie.Pozycja Recepcja objawień fatimskich w polskiej myśli teologicznejRadkiewicz, Jan (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Zbawczy plan Boga trwa dalej. Dlatego macierzyńska opieka Maryi, widoczna w historii Jezusa, nie kończy się wraz z Wniebowzięciem. W powyższym artykule – referacie na Sympozjum mariologicznym (Paradyż – 19.05.2014 r.) chodzi o aktualność Orędzia Fatimskiego dla Polski. Polska tradycja maryjna jest głęboko zakorzeniona w świadomości Narodu. „Teologia zawierzenia” Maryi wyrosła z naszej tysiącletniej pobożności maryjnej. Oddanie się Polski Niepokalanemu Sercu Maryi (8.09.1946 r.) nabrało ogólnonarodowego znaczenia. Polska weszła na fatimską drogę zawierzenia Maryi. Tematykę objawień fatimskich szeroko opracowuje Sekretariat Fatimski w Zakopanem. Wielka Nowenna Fatimska (2009-2017) w Polsce stała się wezwaniem Polaków do współpracy w dziele zbawienia ludzi. Kard. A. Hlond, wraz z Episkopatem, oddaje Polskę Niepokalanemu Sercu Maryi, zgodnie z główną ideą objawień fatimskich. Kard. S. Wyszyński łączy program duszpasterski z treścią objawień fatimskich przez wątek narodowy, oddając Polskę w macierzyńską niewolę Maryi, w ramach tradycji Ślubów króla Jana Kazimierza. Jan Paweł II w swoim pontyfikacie, przywołuje często posłanie Matki Bożej Fatimskiej wzywające do wynagradzania za grzechy świata. Wśród ruchów fatimskich wyróżnia się Apostolat Rodzin Fatimskich, który jest wezwaniem do uświęcania rodzin. Istotną cechą duchowości fatimskiej jest modlitwa.Pozycja Autonomia współczesnej sfery publicznej w ujęciu Jürgena Habermasa, Roberta Dahla i Davida HeldaMarczak, Łukasz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2014)Autonomia jest ważnym przymiotem współczesnej sfery publicznej oraz niezbędnym warunkiem, który zapewnia obywatelom nieskrępowaną artykulację i obronę ich podstawowych praw i interesów. Celem artykułu jest przedstawienie autonomii jako istotnej wartości demokratycznej sfery publicznej, w której zachodzą procesy deliberacyjne włączające obywateli w dyskurs publiczny. Artykuł rozpoczyna się od wyjaśnienia charakteru sfery publicznej oraz jej autonomii, rozumianej w kontekście wolności pozytywnej i negatywnej. Następnie prezentuje się współczesną cywilną sferę publiczną w ujęciu Jürgena Habermasa, w której dokonują się procesy deliberacyjne w kontekście komunikacyjnego systemu sieciowego i krytycznej opinii publicznej. Na zakończenie artykułu przedstawia się zasadę autonomii demokratycznej w ujęciu Roberta Dahla i Davida Helda, którzy zakładają, że demokracja deliberacyjna jest najbardziej korzystnym klimatem urzeczywistniania się niezależnej przestrzeni publicznej.