Roczniki Teologiczne, 2016, T. 63, nr 12
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/20695
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Związek modlitwy nieustannej z przepowiadaniem homilijnym w świetle przekazów patrystycznychWasilewski, Edward (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Preparation of a homilist for preaching the word of God is a complex process which covers his sphere of intellect, feelings and will. This issue is widely discussed by the fathers of the Church. It is not only the preaching of God’s truth, but primarily a testimony to their life, since a homilist is a first listener. Personal prayer is indispensable in the preparation of a homily. The etymology of the Greek term ομιλια (homily) means a “communion with God”. A homily addressed to listeners, and its effectiveness, depend on the personal „communion with God” which should become a personal experience of the minister of the word of God. What becomes important is spiritual preparation of a homilist, where a crucial role is played by a careful study of the Scripture as well as personal prayer. Those two elements, rather than rhetorical skills, are the main driving force of the whole preaching. This kind of communion with God should be a continuous life disposition of a homilist, both at the preparation stage and during the preaching of the word of God.Pozycja Ks. Jerzy Sikora, Twórczość kaznodziejska ks. Józefa Tischnera. Studium literacko-homiletyczne, Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego 2012, ss. 444, ISBN: 9788370727543.Szymik, Jerzy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Pozycja Homilia w dokumentach polskich synodów diecezjalnych (2000-2012)Szewczyk, Leszek (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)The purpose of this paper is to analyse documents of ten Polish diocesan synods that took place between 2000–2012. The paper analyses a question of importance of diocesan synods for the work of preaching the Word of God. The issues discussed are importance of a synod in life of a local Church, statements of diocesan synods on the role of preaching the Word of God, an attempt to specify a role of a homily as well as content and formal elements of homiletic preaching. From analysis of diocesan documents one concludes that in defining the essence of a homily they draw from the teaching of the universal Church. The documents show that the content of preaching should be Christocentric and touch upon the most vital existential problems of listeners. Majority of the analysed documents encourages preachers of homilies to adjust the needs and capacities of listeners. A significant gap is lack of reference to preaching the Word of God in specific dioceses.Pozycja Humor i jego funkcje w przepowiadaniu Słowa BożegoSławiński, Henryk (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Humor pełni wiele pożytecznych funkcji w życiu człowieka i społeczności ludzkich. Jego wartość znana jest wśród specjalistów od PR (public relations), retoryki i komunikacji międzyludzkiej. Świadomość wielu pożytecznych funkcji uzasadnia możliwość stosowania go w przepowiadaniu słowa Bożego. Humor taki musi spełniać odpowiednie wymagania, których zachowanie jest warunkiem sine qua non do zastosowania go w kościelnej posłudze słowa.Pozycja Symboliczno-mistagogiczny wymiar przepowiadania ewangelizacyjnego na przykładzie kursu ewangelizacyjnego „Nowe Życie”Płusa, Sławomir (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)The need for new evangelization calls us to seek new forms of preaching the gospel which have the chance of reaching non-believers in the modern world. The concept of Schools of New Evangelization, created by Jose H. Prado Flores, has spread throughout the world. Evangelizing course “The New Life” is the basic kerygmatic course in this school. Its method of proclaiming the gospel is characterized by a very dynamic narration, the use of props linked to the daily experience of listeners as well as including them in paraliturgy. This way of proclaiming the gospel enables the audience to be included into symbolic experience. It consists of beginning a personal relationship to Jesus which is expressed by the kerygmatic content. On the other hand paraliturgy strengthens the mystagogic dimension of the gospel. The analysis of the dynamic of proclaiming the gospel during the course “New Life” shows that the principles influencing the dynamization of preaching can also be used in other forms of preaching like in sermons or homilies.Pozycja Liturgiczny obraz Trójjedynego BogaMigut, Bogusław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Liturgy does not only express the events of salvation in the perspective of the heavenly liturgy. Beyond its causative dimension − that is, its action ex opero operato − with respect to the saving mystery of God, it is a symbol of this same mystery, an image, even, of it. In this context the imagery of the liturgy must be properly understood, and to this end, the significance also of the attributed symbol. Alexander Schmemann says that in the original understanding, a symbol is a manifestation and a presence of another reality, which in given conditions may not be exhibited other than in and through this reality. An external likeness between the visible dimension of the symbol and the thing it actually symbolizes, while not essential, and can sometimes even trivialize the symbol, is not however uncommon. This pertains particularly to the Church itself and its liturgy, where symbolism has been shaped by salvation history and has a source of its own in Sacred Scripture. Thus it is possible, and even necessary, to speak of the symbolic imagery of the whole liturgical celebration. The Church and its liturgy are a reflection of the Most Holy Trinity, since they are the common action of the three Divine Persons. The Church is the principle tool of the work of salvation and its continuation in time, but it also carries within it an internal symbol/image of the unity and love of the Persons of the Most Holy Trinity and their outward mission/message. Cardinal Tomáš Špidlík shows this on the basis of the theology of the Fathers of the Church in relation to the teachings of Vatican II. Liturgical theology presents the trinitarian source of Christian love and unity as well as Christian solidarity. The communion of the Persons of the Holy Trinity, revealing itself in every liturgy and especially in the Eucharist, is the source of all unity − from unity within the Church and between particular ecclesial communities to every type of human connection.Pozycja Ks. Stanisław Dyk, Homilia – droga do żywego poznania misterium Chrystusa, Kielce: Wydawnictwo „Jedność” 2016, ss. 215, ISBN 978-83-7971-504-6.Migut, Bogusław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Pozycja Sprawozdanie z działalności naukowo-dydaktycznej Instytutu Liturgiki i Homiletyki w roku akademickim 2015/2016Megger, Andrzej; Głowacki, Zbigniew (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Pozycja Sprawozdanie z konferencji naukowej pt. „Dyrektorium homiletyczne − rewolucja czy echo soboru?” Lublin, 26 kwietnia 2016 rokuKlementowicz, Michał (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Pozycja Funkcja fatyczna języka homilii i kazańKlementowicz, Michał (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Badania nad poszczególnymi funkcjami języka, m.in. w retoryce kaznodziejskiej, powinny zmierzać do lepszego poznania mechanizmów, jakie rządzą językiem. W przypadku funkcji fatycznej chodzi o ważny element, jakim jest nawiązanie kontaktu i podtrzymanie uwagi słuchacza. Artykuł precyzuje w przypadku jakich elementów formalnych funkcja fatyczna obecna jest w kaznodziejstwie. W pracy wskazane zostało odniesienie do używanych przez kaznodziejów zwrotów adresatywnych, posługiwania się różnymi strukturami leksykalnymi języka oraz stosowanie określonych struktur przygotowanych tekstów homilii i kazań. Przedstawione zabiegi formalne pozwalają nawiązać i utrzymać uwagę słuchacza, co pozostaje warunkiem koniecznym dla właściwego przekazu treści.Pozycja Przepowiadanie narracyjne jako forma dotarcia do współczesnego człowiekaKarczewski, Radosław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Współczesny człowiek żyje i uczy się w kulturze ikonicznej, co sprawia, że jego mentalność staje się podobna do tej kultury. Tymczasem przepowiadający pozostają sługami słowa. Narracja jest jedną z form obrazowego mówienia, które dąży do stworzenia w umyśle słuchacza obrazu głoszonej prawdy. Dlatego narracja staje się wprawnym narzędziem, które jednocześnie pozostaje słowem, a z drugiej strony odpowiada mentalności współczesnego człowieka.Pozycja Psalm responsoryjny jako źródło homilii mszalnejDyk, Stanisław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Psalm responsoryjny wraz z innymi czytaniami Lekcjonarza oraz z tekstami stałych lub zmiennych części Mszy danego dnia jest podstawowym źródłem homilii. Stanowi on integralną część liturgii słowa Bożego oraz ważny, interpretacyjny kontekst pozostałych czytań Lekcjonarza. Sprzyja medytacji słowa Bożego, przez co posiada wielkie znaczenie liturgiczne i duszpasterskie. Z tych też racji psalmu nie wolno lekceważyć w przygotowaniu i wygłoszeniu homilii. Psalm responsoryjny jako źródło homilii wymaga poprawnej interpretacji. Hermeneutyka psalmu domaga się odkrycia powiązania treści psalmu z innymi czytaniami oraz odnalezienia odniesienia do misterium Chrystusa obchodzonego w danej celebracji. W takim chrystologicznym kontekście należy następnie szukać w psalmach uczuć i doświadczeń egzystencjalnych uczestników zgromadzenia liturgicznego. W ten sposób homilia stać się może chrystologiczną interpretacją ludzkiego doświadczenia oraz pomocą w odnalezieniu odpowiedzi, jaką wierni mają dać objawiającemu się w psalmach Panu.Pozycja Sprawozdanie z I Kongresu Teologii Praktycznej: „Polska krajem misyjnym? 1050 lat po przyjęciu chrześcijaństwa”. Warszawa, UKSW, 19-21.09.2016Dąbrówka, Michał (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Pozycja Latreutyczny wymiar homiliiDąbrówka, Michał (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)Jako integralna część liturgii homilia posiada całą jej dynamikę. Jest wpisana w nurt zstępujący liturgii oraz w jej nurt wstępujący, zwany latreutycznym. Prezentowany artykuł omawia implikacje wypływające z latreutycznego wymiaru homilii dla jej przygotowania i wygłoszenia oraz dla jej języka, treści i teologii. Jako hymn wdzięczności za magnalia Dei, homilia nie tylko poucza zgromadzonych, że oto spełnia się słowo Boże, które usłyszeli, ale także uwielbia Boga za jego wypełnienie. Zatem jej język powinien być zbliżony do języka modlitwy, a w swojej treści homilia powinna być bardziej kerygmatyczna niż katechetyczna, a także chrystocentryczna i mistagogiczna. Wtedy będzie pobudzała słuchaczy do oddania chwały Bogu przez modlitwę oraz ofiarę z własnego życia. Należy jednak pamiętać, że uwielbienie w homilii dokonuje się „przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie”. To sam Chrystus jest tym, który uwielbia Ojca w Duchu Świętym, a homilista i jego słowa stają się jedynie narzędziami tego uwielbienia.Pozycja "Il Direttorio Omiletico". Presentazione e riflessioniBiscontin, Chino (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)The article is composed of three parts. In the first part, the author presents the subject contents of the Homiletic Directory while pointing out the essential theological topics contained in this document, and particularly the nature of the issues of a homily and the criteria for correctly interpreting Sacred Scripture. These criteria were taken from the exhortation Verbum Domini: interpreting a pericope in its biblical context, taking into account the principle of hierarchy of truths of the faith and faithfulness to Tradition. In the second part, the author derives the positive aspects of the Directory. This includes its statements on the topic of the homily’s importance and dignity, reference to the Council’s teachings on the topic of the homily as an action in the liturgical celebration and a call to being faithful to the Church’s teachings by referring to the Catechism of the Catholic Church. The third part of the article stresses some breeches and limitations in the Directory. According to the author, here we are referring to a rather enigmatic account of the homily’s audience and a lack of information on the topic of aspects of communication in delivering. The document does not contain the unique inspirations of Pope Francis included in his exhortation Evangelii Gaudium. There is also a lack of a deeper reception of the nature of the historical and salvific recommendations present in the Council’s Constitution Dei Verbum.