Communio, 2012, R. 32, nr 2 (178)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19197

Przeglądaj

Ostatnie zgłoszenia

Teraz wyświetlane 1 - 15 z 15
  • Miniatura
    Pozycja
    Apostolska natura Kościoła
    Kunka, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    Rzeczywistości Kościoła nie można zrozumieć bez wiary w Trójjedynego Boga. Kościół apostolski (Symbol nicejsko-konstantynopolitański) jest dziełem całej Trójcy Świętej. Jego apostolskość najczęściej jest pojmowana jako apostolskość początku, nauki i sukcesji. Czwarte rozumienie apostolskości opiera się na fakcie, że Kościół „ma charakter posłanniczy w imieniu Chrystusa i całej Trójcy” (Bartnik). Apostolska natura Kościoła odbija w sobie znamię troistości Boga. Kościół jest apostolski w perspektywie teologicznej (związek z Bogiem Ojcem), chrystologicznej i pneumatologicznej. Perspektywa eklezjalna ukazuje apostolską strukturę Kościoła (sukcesja apostolska, Tradycja i Pismo Święte, urząd Piotrowy). Perspektywa eucharystyczna, oparta na prawdzie, że „Kościół żyje dzięki Eucharystii” (EdE, 1) ukazuje, że również Eucharystia jest apostolska w sensie początku, nauki i sukcesji, a także „ma charakter posłanniczy”.
  • Miniatura
    Pozycja
    „Różne dary łaski, ale ten sam Duch”. Apostolstwo nie-hierarchiczne
    Kusz, Ewa (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    The subject of the charismatic apostolate needs discussion, because not rarely is treated according to simplified patterns. First of them consists on setting up the institutional Church against lower initiatives, which are considered „charismatic” in opposition to fossilized institutional „office” Other one, that the Holy Spirit only now, after twenty centuries, starts to call new ecclesial movements an communities. „The Holy Spirits breathes where he wants” and was active since the Pentecost raising new initiatives, inspiring men and women, who became – it could be said – the instruments of the renewal of the Church and her apostolate. On the other hand, no everything, what seems to be seen as „charismatic”, as well as no everyone, who considers himself, or others consider him as such, is it in reality. Paradoxically, in order to recognize something as inspired by the Holy Spirit, there is need of someone who received gift and duty springing from the bishop’s ordination. The matter of someone open for activity of the Holy Spirit in himself and around, of fidelity to His inspirations and of being „charismatic”, does not depend on place, age or position within the Church. Everyone has its chance within his received vocation; if one takes an opportunity or not, it is his own personal response to proposed gift and task.
  • Miniatura
    Pozycja
    Znamię apostolskości w życiu świeckich
    Irek, Waldemar (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    The consciousness of Church, associated with a sense, that the lay people have their own vocations, begins with the Vaticanum II. Laic is a man of the border – between heaven and earth. Lay people are not a bridge between the Church and the world, but they are „the Church in the world” Reflections on Christian mission addressed to the world lead to the conclusion that Christian not only sanctifies his activity by filling all the spirit of Christ. Thanks to their work a man has a opportunity to realize his Christian vocation of perfection and holiness.
  • Miniatura
    Pozycja
    Ekumeniczny wymiar apostolskości Kościoła w głównych tradycjach wyznaniowych
    Hanc, Wojciech (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    The ecumenical dimension of „apostolicity” is one of the crucial stamps of Christ Church. Although it tends to be perceived in different ways by various confessional traditions, the context of its elucidation, including the concepts of “unity, sanctity and catholicity/universality”, shows their strict interdependence, complementarity and coinherence, indicating its primitive source. Besides, neither apostolicity nor other Church attributes can be understood or perceived without close relationships with Christ’s mission and the mission of the Hole Spirit. Therefore, “any distortion or depreciation of at least one of the qualities deforms the reality of Church” (P. Evdokimov). No wonder that nearly all Churches and ecclesial Communions confess, following the Councils Nicaea – Constantinople, their faith in “one holy catholic and apostolic Church” Among five positions being in relation to the Apostolicity of Church, analyzed in the present article the ones assume and explain this quality (Roman-Catholic, Orthodox and Anglican positions), whereas the others, loyal to the Reformation events, only slightly touched upon this issue (Lutheran and Calvinist Traditions). It is to mention that all confessional traditions, relying on the Messages of the New Testament, refer their reflections to the “Apostolic College”, to Apostles and to the Non-Divided Church. Obviously, each of the confessions mentioned above, according to the recognized theological assumptions and hermeneutical ecumenical principles as well as in compliance with the hermeneutics of their own confessional principles (it concerns particularly Lutheran, Calvinist and Anglican Traditions) acknowledges and confesses their faith in the apostolicity of Church and in the other qualities of the Body of Christ (notae Ecclesiae). And the statement expressed by K. Barth, one of the most important XX-century Reformed theologian that “although the apostolicity is not on the same level as the other qualities, it serves as their explanation” does not contradict above. That goes without saying that the traditions of Reformation Church comprehend the Apostolic Succession in a different way Moreover, they take a different attitude towards such issues as ecclesiastical office, priestly ordinations and , particularly, primacy, papal infallibility and jurisdiction of the Bishop of Rome, which are closely connected with the apostolicity. Consequently, the problems discussed above should be the subject of further discussions and explanations within multilateral as well as bilateral ecumenical dialogues.
  • Miniatura
    Pozycja
    The infallibility of the Church and the mystery of Mary
    Kereszty, Roch (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    Charyzmat nieomylności Kościoła bierze się nie tylko ze skuteczności Boskiej komunikacji, ale też z dziewiczej, maryjnej natury Kościoła. Jednak nawet w okresie patrystycznym było oczywiste, że grzechy jego wyznawców, również biskupów, a nawet Biskupa Rzymu, plamią Kościół na ziemi. Dziewiczość Kościoła rzymskiego, który Bóg zachował nietknięty, wskazuje jedynie na integralność jego wiary. Z perspektywy tradycji patrystycznej, autorytet Kościoła, a szczególnie jego Magisterium, jest nieodzowną, ale bynajmniej nie centralną prawdą katolickiej eklezjologii. Służy on jedynie jako tymczasowy sposób ochrony dziewiczego Kościoła do chwili jego eschatologicznych zaślubin. Począwszy od Niepokalanego Poczęcia do chwalebnego cielesnego wniebowzięcia, Matka Boża realizuje i odsłania w sobie niepokalany Kościół, a jako Matka Kościoła, dzięki wstawiennictwu, dzieli się swoją świętością ze swymi dziećmi, braćmi i siostrami Chrystusa. Głównym przedmiotem wiary Kościoła jest sam Chrystus, a w Chrystusie cała Trójca Święta. Jego drugorzędny przedmiot, wyznania wiary i definicje dogmatyczne, są jednakże konieczne na ziemi do wyrażania i komunikowania – chociaż częściowo i jakby w zwierciadle – rzeczywistości Chrystusa. Kontekst maryjny nie tylko naświetla rozumienie charyzmatu nieomylności, ale również prezentuje ogromny potencjał, mogący ukierunkować niesamowitą energię ruchu feministycznego. Bez kobiet niemożliwe byłyby odkupienie poprzez Wcielenie w rodzaj ludzki oraz rola Kościoła, jaką jest rodzenie Chrystusa w mnóstwie istnień ludzkich.
  • Miniatura
    Pozycja
    Jezus fundamentem apostolstwa
    Rota Scalabrini, Patrizio (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
  • Miniatura
    Pozycja
    Teologia posługiwania
    Rychlicki, Czesław (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
  • Miniatura
    Pozycja
    Objawienie „zakończone wraz ze śmiercią ostatniego apostoła”? Znaczenie i ograniczenia formuły
    Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    Artykuł omawia klasyczne znaczenie formuły „Objawienie zakończyło się wraz ze śmiercią ostatniego Apostoła” i prezentuje jej przedsoborową krytykę. Formuła nie została włączona do soborowej konstytucji Dei verbum; Sobór przesunął akcent z Apostołów na Chrystusa i z „zamknięcia” („zakończenia”) na „wypełnienie”. Posoborowe nauczanie Kościoła także nie zawiera omawianej formuły, lecz stwierdza sam fakt wypełnienia objawienia w Chrystusie. Jest to owoc pogłębionej refleksji teologicznej nad rzeczywistością Objawienia Bożego, na przykład przez odróżnianie autentyczności ksiąg świętych od ich kanoniczności, Objawienia od natchnienia biblijnego, dostrzeganie biblijnego bogactwa słowa „apostoł”, wreszcie odejście od czysto intelektualistycznej koncepcji Objawienia. Choć współczesna teologia ciągle pogłębia i propaguje takie ujęcie Objawienia, w poszczególnych wypadkach zdarza się używanie starej formuły, że „Objawienie zakończyło się wraz śmiercią ostatniego Apostoła”. Niniejsze opracowanie postuluje zaniechanie jej stosowania oraz precyzyjne tłumaczenie i prezentację nauczania Kościoła o „wypełnieniu Objawienia w Chrystusie”.
  • Miniatura
    Pozycja
    Sukcesja apostolska jako zasada samokontynuacji Kościoła
    Nadbrzeżny, Antoni (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    Artykuł prezentuje katolickie rozumienie sukcesji apostolskiej jako istotnej zasady samokontynuacji Kościoła w historii. Autor wskazuje na istniejący w Kościele pierwotnym integralny związek sukcesji apostolskiej z Tradycją wiary i eklezjalną communio. Podaj e historyczne i teologiczne przyczyny powstania jurydycznej koncepcji sukcesji apostolskiej w okresie kontrreformacji. Następnie omawia rodzaje sukcesji (formalną, materialną i egzystencjalną), prezentuje pneumatologiczną interpretację wypracowaną przez Vaticanum II oraz ukazuje ekumeniczną perspektywę współczesnych dyskusji o istocie i zakresie sukcesji apostolskiej.
  • Miniatura
    Pozycja
    Die Problematik der apostolischen Sukzession im römisch-katholisch/lutherischen Dialog auf Weltebene
    Porada, Rajmund (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    Artykuł stanowi próbę przedstawienia przebiegu oraz najważniejszych osiągnięć ogólnoświatowego dialogu rzymskokatolicko-luterańskiego na temat sukcesji apostolskiej. Dla przedstawicieli obu konfesji od początku poza sporem pozostawało twierdzenie, że Kościół jest Kościołem apostolskim o ile dzięki zachowaniu sukcesji apostolskiej pozostaje w łączności z Kościołem apostołów. Zasadnicze pytanie dotyczyło formy i sposobu realizacji owej sukcesji. Już od pierwszej fazy dialogu pojęcie sukcesji apostolskiej odniesiono najpierw do apostolskiej ciągłości Kościoła jako całości dzięki nieprzerwanemu głoszeniu Ewangelii i z tej perspektywy rozpatrywano znaczenie i rolę sukcesji apostolskiej w urzędzie biskupa. Episkopalna forma sukcesji apostolskiej stanowiła istotny punkt sporu pomiędzy obiema konfesjami, począwszy od reformacji. Strona katolicka reprezentuje w tej kwestii stanowisko – które podtrzymywała stale także w czasie dialogu – według którego urząd biskupi stanowi podstawową formę urzędu kościelnego i pełny jego kształt. Tylko urząd biskupi jest urzędem kościelnym w pełnym sensie. Stąd tylko sukcesja urzędu biskupa jest realizacją sukcesji apostolskiej i podstawą zachowania apostolskiego charakteru Kościoła. Luteranie przyznali, że pod wpływem wydarzeń związanych z reformacją inaczej postrzegają oni sposób urzeczywistniania się sukcesji apostolskiej. Wyraźnie odrzucili oni rozumienie sukcesji apostolskiej w urzędzie biskupim jako gwarancji i znaku następstwa apostolskiego. Historyczne okoliczności sprawiły, że po stronie luterańskiej w większym stopniu skoncentrowano się na sukcesji nauczania, autentycznego zwiastowania Ewangelii, na wierze i na świadectwie życia apostolskiego. Zachowanie ciągłości zwiastowania Ewangelii uwarunkowane było trwaniem sukcesji prezbiterskiej, która wskutek reformacyjnych następstw wypełnia – ich zdaniem – znaczenie sukcesji episkopalnej. Luteranie wskazali też, że mimo rezygnacji z historycznego urzędu biskupa, zachowano urząd zwierzchnictwa i pastoralnego nadzoru (episkopé). Luterański urząd duchowny wypełnia zatem funkcje urzędu ustanowionego przez Jezusa Chrystusa. W najnowszym dokumencie dialogu rzymskokatolicko-luterańskiego, „Apostolskość Kościoła”, obie strony przyznały, iż mimo poczynionych wyjaśnień, kwestia sukcesji apostolskiej w urzędzie biskupa nadal zachowuje w obustronnych relacjach kontrowersyjny charakter. Dla katolików urząd biskupi stanowi istotny element sakramentalnej struktury Kościoła i nieodzowny znak sukcesji apostolskiej. Po stronie luterańskiej brak akceptacji dla konieczności urzędu biskupa jako posługi istotnej dla trwania apostolskiej ciągłości Kościoła.
  • Miniatura
    Pozycja
    Tradycja a sukcesja apostolska w myśli Ireneusza z Lyonu i Tertuliana
    Mejzner, Mirosław (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)
    Due to the schisms and heresies of the second century, and especially the threat of Gnosticism, the Church had to defend its apostolic origin and clarify more precisely its own identity. The great Christian thinkers, such as St. Irenaeus and Tertullian, helped to enhance significantly the self-consciousness of the Church, pointing to the two pillars of its apostolicity: Tradition and succession, related to each other as closely as the soul to the body. The Apostolic Tradition, whose most succinct expressions became regula fidei or baptismal creed, would keep its legitimacy through the uninterrupted succession of bishops and their unity in matters of faith and discipline. This unity and apostolic succession was, in turn, the main criterion of distinguishing authentic ecclesial communities from heretical groups, and the teachings that originated from Christ through the Apostles from heterodox interpretations.
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja