Nehmen wir die Seminaristen Wahr?

Abstract

Wobec wielu gorących spraw Kościoła europejskiego ustawicznie powraca inicjatywa reformowania formacji alumnów, aby przyszli kapłani przekazując depozyt wiary mogli owocnie trafiać do człowieka XXI wieku. Imperatywem chwili obecnej jak i dawnej staje się cel działania Kościoła: ewangelizacja! Autor zastanawia się nad oczekiwaniami Kościoła i społeczeństwa wobec duszpasterzy. Teologia pastoralna wspierana badaniami empirycznymi wskazuje na potrzebę kapłanów o dojrzalej duchowości osobistej wyposażonej w kompetencje intelektualne i umiejętność komunikacji. Następnie ukazane zostało seminarium duchowne jako miejsce szczególnego rozeznania i przyjęcia wezwania Zmartwychwstałego Jezusa do życia Nim i fascynacji innych. Istotnym elementem staje się połączenie duchowo-intektualnej formacji z praktycznym przygotowaniem. Coraz częściej zarówno w dokumentach Kościoła jak i dyskusjach wraca koncepcja roku propedeutycznego dla kandydatów diecezjalnych seminariów duchownych jako szansy wyrównania poziomu duchowego i intelektualnego a nade wszystko przygotowania formacji ludzkiej. Wynika to z coraz bardziej zróżnicowanego spektrum wstępujących do seminariów kandydatów tak pod względem wiekowym jak i pod względem doświadczenia wiary czy więzi ze wspólnotą Kościoła. Duży nacisk coraz bardziej kładziony jest na formację odpowiedzialnych za kształtowanie przyszłych kapłanów. Zauważa się organiczny związek wychowawczy całego środowiska religijnego na uformowaną postawę kapłanów: począwszy od domu rodzinnego, przez klimat życia parafialnego, pociągający przykład kapłanów i ogólną atmosferę wobec Kościoła. Bóg w każdym czasie daje łaskę powołania, ale nie zawsze jest ona usłyszana, nie ma siły wzrostu wobec braku klimatu religijnego i często wystarczającej modlitwy do odwagi jej podjęcia.