Pomoc duchowo-religijna w placówkach opieki zdrowotnej

Abstract

The article takes into account the historical context of medical care and treatment institutions, ecclesial and state codifications regarding spiritual and religious ministry in health care institutions, forms of assistance in this area and the opinions of patients in care and treatment facilities regarding spiritual and religious assistance. Progressive specialization in social life and the multitude of roles and meanings in the system of social references forces the revision of the current models of these forms of assistance. As a result, surveys have shown that their adequacy depends to a great extent on the support entity. The chaplain’s spiritual and religious help is addressed to every person regardless of their accepted system of religious values, views towards Christianity, attitude towards the Church, or nominal or selective Catholicism. We should think about other possibilities to expand the ministry of spiritual support. Patients suggest nuns, members of religious movements, lay Eucharist ministers and people who have suffered the loss of loved ones. Most likely, each of these groups, after proper preparation, can undertake a number of duties leading to a fuller spiritual care ministry among the sick.W artykule podjęto kontekst dziejowy instytucji opiekuńczo-leczniczych, kodyfikacje państwowo-eklezjalne dotyczące opieki duchowo-religijnej w instytucjach opieki zdrowotnej, form oddziaływań pomocowych w tym obszarze oraz opinie podopiecznych placówek opiekuńczo- -leczniczych na temat pomocy duchowo-religijnej. Postępująca specjalizacja w życiu społecznym, wielość ról i znaczeń w systemie odniesień społecznych zmusza do rewizji dotychczasowego modelu tej formy działań pomocowych. Jak wskazały wyniki badań ankietowych, ich adekwatność zależy w dużej mierze od podmiotu wsparcia. Duchowo-religijna pomoc kapelana adresowana jest do każdej osoby bez względu na akceptowany system wartości religijnych, zredukowaną postać chrześcijaństwa, dystansowanie się od Kościoła, katolicyzm nominalny czy selektywny. Należy zastanowić się nad możliwościami poszerzenia podmiotu sprawującego posługę duchową. Chorzy sugerują siostry zakonne, członków ruchów religijnych, świeckich szafarzy Eucharystii i osoby po stracie najbliższych. Zapewne każda z tych grup po właściwym przygotowaniu może podjąć szereg obowiązków prowadzących do pełniejszej opieki duchowej wśród chorych.