Virtualité et sacramentalité dans la vie spirituelle

Abstract

The ongoing pandemic is increasing the use of remote means of communication. Online ministry, already very present in the pastoral fabric of the Church, is growing. This continues to raise questions for Christian theology. We can use the Covid-19 experience in the Catholic Community in Hong Kong to raise questions and fuel new thinking for pastoral ministry. Ministering online raises the question of effectiveness, necessitates prioritizing community-centric actions, obliges us to reconsider intra-ecclesiastical relations, and exposes latent individualism and the fragility of the sacramental bond of belonging to the Body of Christ that is the Church. It is also instructive with regard to instincts for spiritual survival on the one hand, and vulnerability on the other. To make room for such novelty, focusing on the ongoing conversion of hearts is key, together with seeking the theological value of real communion conveyed by the virtual Eucharist Mass.Obecna pandemia zwiększa wykorzystanie zdalnych środków komunikacji. To, co wirtualne, już bardzo obecne w duszpasterskiej tkance Kościoła, nabiera intensywności. Stawia też pytania chrześcijańskiej teologii. Doświadczenie Hongkongu pozwala postawić pytania i zasugerować pewne kierunki myślenia dla działalności duszpasterskiej. Wykorzystanie środków wirtualnych rodzi pytania o skuteczność, konieczność ustalenia priorytetów propozycji, zobowiązuje do ponownego przemyślenia stosunków kościelnych, ujawnia ukryty indywidualizm oraz kruchość więzi z Ciałem Chrystusa i przynależności do Ludu Bożego, uczy instynktu duchowego przetrwania z jednej strony i wrażliwości z drugiej. Aby uwzględnić taką nowość, w centrum odpowiedzi znajduje się propozycja nawrócenia serc, której towarzyszą szczegóły dotyczące teologicznej wartości prawdziwej komunii poprzez tzw. komunikację wirtualną.