How Might We Apply The Trinitarian Notion of ‘Person’ to Mere Humans?

Abstract

Theological reflection along with the discernment of Church councils during the first seven centuries of the Church’s history led to a remarkable and original notion of ‘Person’ which finds a place at the heart of the Christian profession of faith. We believe in one God in three Persons and in the Son of God, the second Person of the Trinity, who unites in himself divine and human natures. Such a conception of Person applied to God did not result in a similarly profound re-thinking of the personhood of human beings other than Christ, that is, mere humans. But what might be the outcome if such a translation were to be made? This article explores that possibility, highlighting three features of the theological understanding of divine Persons: divine Persons cannot be conceived in positive terms; divine Persons are utterly singular; and divine Persons have reality only in relation to each other. While at first glance the translation does not look promising, it is argued that a deeper analysis suggests otherwise. Upon that basis, the article examines some of the implications of such an understanding and in doing so, introduces the concept of ‘semblant’ as a necessary mediating concept between those of ‘person’ and ‘human nature’.Refleksje teologiczne oraz rozróżnienia podjęte przez sobory w pierwszych siedmiu wiekach historii Kościoła doprowadziły do powstania niezwykłego i oryginalnego pojęcia „Osoby”, które znajduje się w samym centrum chrześcijańskiego wyznania wiary. Wierzymy w jednego Boga w trzech Osobach oraz w Syna Bożego, drugą Osobę Trójcy Świętej, który łączy w sobie naturę boską i ludzką. Taka koncepcja osoby zastosowana do Boga nie przyczyniła się do równie głębokiej refleksji nad osobowością istot ludzkich innych niż Chrystus, czyli zwykłych ludzi. Co jednak stałoby się, gdybyśmy podążyli tym tropem myślowym? Niniejszy artykuł bada tę możliwość, podkreślając trzy cechy teologicznego rozumienia Osób Boskich: Osoby Boskie nie mogą być pojmowane w kategoriach pozytywnych; Osoby Boskie są całkowicie pojedyncze; oraz Osoby Boskie posiadają rzeczywistość tylko w relacji do siebie nawzajem. Chociaż na pierwszy rzut oka taki zabieg myślowy nie wygląda obiecująco, to jednak głębsza analiza sugeruje, że jest inaczej. Na tej podstawie artykuł bada niektóre z implikacji takiego rozumowania, wprowadzając przy tym pojęcie „semblantu” jako koniecznego pośrednika między pojęciem „osoby” a pojęciem „natury ludzkiej”.