Eclesialidad de las Iglesias y Comunidades eclesiales separadas de la Sede de Roma

Abstract

Idea „uczestnictwa” oznacza partia liter habere, częściowe posiadanie doskonałości, którą ktoś posiada w stopniu całkowitym. Uczestnictwo dotyczy sposobu – szczególny, ograniczony i niedoskonały – w jaki się posiada doskonałość, która w sposób całkowity znajduje się w podmiocie subsystującym. Kościół założony przez Chrystusa jako widzialna instytucja trwa – subsistit – w Kościele katolickim w sposób własny i szczególny, to znaczy w pełni; natomiast Kościoły i Wspólnoty kościelne odłączone uczestniczą w eklezjalności, która istnieje (subistit) w Kościele katolickim. Anomalia separacji chrześcijańskiej bazuje właściwie na tym, iż to, co znajduje się instytucjonalnie poza Kościołem katolickim – Kościoły i Wspólnoty kościelne – uczestniczy w jedynej sakramentalności Kościoła Chrystusa. Jako odmienne instytucje wyznaniowe, Kościoły i Wspólnoty kościelne oddzielone, znajdują się poza Kościołem katolickim, ale sakramentalność Kościołów i Wspólnot kościelnych oddzielonych pozostaje sakramentalnością jedynego podmiotu, w którym trwa od swego początku Kościół Chrystusa: gdzie istnieje w pełni eklezjalność, tam istnieje pośrednictwo uczestniczące w pełnej eklezjalności, która znajduje się w Kościele katolickim.