La direzione spirituale nell’insegnamento e nella prassi della Chiesa, così come nella formazione al sacerdozio

Abstract

Artykuł stanowi próbę całościowego, aczkolwiek bardzo syntetycznego, spojrzenia na nauczanie Kościoła dotyczące kierownictwa duchowego, jak również na samą praktykę kierownictwa w kontekście formacyjnym, na przestrzeni XX w. Analizie zostały poddane w sposób szczególny dokumenty Soboru Watykańskiego II i dokumenty posoborowe. Z większą uwagą zostało także uwzględnione nauczanie Jana Pawła II. Jako umowna cezura historyczna zostało przyjęte jedno z najważniejszych wydarzeń w życiu Kościoła w minionym wieku, tj. Sobór Watykański II. Należy zwrócić uwagę, że zarówno Ojcowie Soborowi, jak i nauczanie posoborowe, a zwłaszcza nauczanie Jana Pawła II, kładą mocny akcent na ważną rolę praktyki kierownictwa duchowego. Jest to jeden ze środków wspomagających rozwój życia duchowego i mających decydującą rolę w dbaniu o jego wysoką jakość. Narzędzie to należy do bardzo polecanych wszystkich wiernym, niezależnie od ich stanu życia i powołania, jednak szczególne znaczenie posiada w formacji kandydatów do kapłaństwa i do życia konsekrowanego, jako przygotowanie do bardziej radykalnego poświęcenia całego życia na służbę Bogu. Kapłani i osoby konsekrowane, jak również już osoby które są na etapie rozpoznawania swego powołania i przygotowania do jego wypełnienia, w kierownictwie duchowym znajdują pomoc dla swego osobistego rozwoju duchowego. Można określić tę posługę jako „pomoc do pomaganiu sobie samemu”. Kierownik duchowy, będąc pod wpływem działania Ducha Świętego, z doświadczenia posługi świadczonej innym wiernym czerpie również dla siebie wiele dobra i pomocy dla własnego życia duchowego. Dobremu przygotowaniu do owocnego pełnienia posługi kierownika duchowego służy cała formacja do kapłaństwa, ze wszystkimi jej elementami i aspektami, tj. formacja ludzka, duchowa, intelektualna i pastoralna. Kapłan, bowiem, który ma służyć wiernym jako dobry kierownik duchowy, powinien charakteryzować się dojrzałą osobowością, zdobyć umiejętność osobistego poszukiwania Boga i mieć doświadczenie intensywnego życia wg Ducha, posiadać solidne przygotowanie intelektualne, zwłaszcza filozoficzne i teologiczne, aby móc skutecznie, i w prawdzie, innych prowadzić do poznania Prawdy, do czego jest powołany przez samego Chrystusa, Dobrego Pasterza.