Jesuit Missionary Matteo Ricci: Bridge Between Faith and Culture

Abstract

This article aims to explore the dynamic relationship between faith and culture, through the example of Jesuit missionary Fr. Matteo Ricci. The research topic centres on how Ricci’s method exemplifies the potential for harmonizing the Christian faith with Chinese culture, which in turn fosters mutual enrichment. This article tries to answer the question of the encounter between faith and culture, what drives their integration, and what creates resistance between them. Again, facing both the integration and obstacles, how did Ricci manage to maximize strengths and minimize weaknesses? Following this fil rouge, the first part of the article presents Ricci’s testimony on the complex interplay and mutual enrichment between faith and culture. The second part describes his missionary method of accomodatio, including learning Chinese languages, dressing as Confucian literates, making Chinese friends, and so on. The conclusion summarizes Ricci’s transformative role in demonstrating how faith can elevate culture while culture, in turn, enriches the expression of faith. Despite the limitations, Ricci’s missionary success is credited to his deep understanding of and respect for Chinese culture, which allowed the Chinese to accept Christianity as a harmonious addition to their identity.Niniejszy artykuł ma na celu zbadanie dynamicznej relacji między wiarą a kulturą na przykładzie działalności jezuickiego misjonarza o. Matteo Ricciego. Temat badawczy koncentruje się na tym, w jaki sposób metoda Ricciego stanowi przykład potencjału harmonizacji wiary chrześcijańskiej z kulturą chińską, co z kolei sprzyja ich wzajemnemu ubogaceniu. Niniejszy artykuł stara się odpowiedzieć na pytanie o spotkanie wiary i kultury oraz o elementy wzmacniające i hamujące ich integrację. Kolejnym zagadnieniem postawionym w artykule jest, w jaki sposób Ricci zdołał zmaksymalizować strony mocne i zminimalizować elementy hamujące integrację. Realizując zasadniczy cel artykułu, autorka przedstawia w pierwszej części świadectwo Ricciego na temat złożonej interakcji i wzajemnego wzbogacania się wiary i kultury. Druga część opisuje jego misyjną metodę akomodacji, w tym naukę języków chińskich, ubieranie się jak konfucjańscy literaci, nawiązywanie chińskich przyjaźni. Część końcowa podsumowuje transformacyjną rolę Ricciego w pokazaniu, w jaki sposób wiara podnosi kulturę na wyższy poziom, podczas gdy kultura wzbogaca wyrażanie wiary. Pomimo ograniczeń, sukces misyjny Ricciego przypisuje się jego głębokiemu zrozumieniu i szacunkowi dla chińskiej kultury, co pozwoliło Chińczykom zaakceptować chrześcijaństwo jako harmonijne uzupełnienie ich tożsamości kulturowej.