Polonia Sacra, 2019, R. 23, Nr 4 (58)
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/4805
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Kunegunda Siwiec ze Stryszawy: osoba i przesłaniePraśkiewicz, Szczepan (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Ciągle wzrastające zainteresowanie Kunegundą Siwiec (1876–1955), świecką karmelitanką objętą procesem kanonicznym zmierzającym do wyniesienia jej na ołtarze, postuluje poznanie jej osoby i przesłania. Ta prosta wiejska, niepiśmienna kobieta, zaangażowana w życie modlitwy i apostolstwo, zatroskana o autentyczne życie religijne w rodzinach, była odbiorczynią Nadprzyrodzonych oświeceń, tj. rozmów wewnętrznych z Chrystusem, Jego Matką i niektórymi świętymi, jakie spisał jej spowiednik, ks. Bronisław Bartkowski. Nie chełpiąc się tymi duchowymi doświadczeniami, ale żyjąc cnotliwie, doświadczyła długoletniej obłożnej i bolesnej choroby, stając się przykładem pogodnego znoszenia cierpienia, przeżywanego w duchu paschalnym i ofiarowanego za zbawienie bliźnich.Pozycja Wybrane aspekty z przepowiadania św. Cezarego z Arles. Czy św. Cezary z Arles będzie nowym doktorem Kościoła?Pochwat, Józef (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Święty Cezary z Arles (470–543) wielki kaznodzieja, duszpasterz, organizator życia kościelnego i monastycznego w Galii, pozostawił po sobie dzieła, których aktualność nie straciła swych walorów do dnia dzisiejszego. Znany jest na 5 kontynentach świata w 38 krajach, bardziej w ośrodkach naukowych niż wśród „zwykłych wiernych. Jego spuścizna literacka doczekała się wielu opracowań, gdzie środowisko polskich patrologów, może poszczycić się bogatą literaturą. Osoba biskupa Arles, jak i jego nauczanie jest godne uwagi, a praktyczne wskazania Cezarego mogą pomóc w rozwiązywaniu trudnych kwestii życia współczesnych chrześcijan.Pozycja Chrzest jako misterium pieczęci w tradycji pierwszych trzech wiekówMateja, Leszek (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Artykuł ukazuje, w jaki sposób w pierwszych trzech wiekach rozumiano chrzest jako misterium pieczęci. Ten aspekt chrztu był już podkreślany we wspólnocie z Qumran, a także w doświadczeniu chrztu Jana Chrzciciela, o czym w I wieku pisał Józef Flawiusz. Ojcowie Kościoła w II i III wieku używają wprost sformułowania pieczęć chrztu. Autor Pasterza Hermasa reprezentujący środowisko Rzymskie oraz Klemens Aleksandryjski uważali, że chrzest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego pieczętował egzystencjalne wyznanie wiary w Jezusa jako Syna Bożego. Natomiast Tertulian z Kartaginy ukazał szerzej proces wzrostu egzystencjalnej wiary w ramach procedury inicjacji przedchrzcielnej, a także jej dalszy rozwój przygotowujący chrześcijan do przyjęcia chrztu krwi, czyli męczeństwa za wiarę w Jezusa. Chrzest Janowy, czyli chrzest nawrócenia i chrzest krwi były rozumiane przez chrześcijan symbolicznie i stanowiły niejako ramę dla jedynego chrztu, przez nich przyjmowanego.Pozycja Apostolstwo zorganizowane w świetle Christifideles laici i rola asystenta kościelnego w jego strukturzeKucharski, Zbigniew (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Po raz pierwszy kwestia zaangażowania świeckich w życie Kościoła została poruszona podczas Soboru Watykańskiego II. Ważnym propagatorem tej idei był Jan Paweł II, o czym świadczą m.in. jego liczne wypowiedzi oraz wydana w 1988 roku adhortacja pt. Chrystifideles laici, a także jego wcześniejsze zaangażowanie w apostolstwo świeckich. Jednym z kluczowych zadań osób duchownych jest aktywizacja laikatu. Temu celowi służą m.in. katolickie stowarzyszenia, takie jak KSM czy AK. Na ich czele stoi asystent kościelny, którego zadaniem jest czuwanie nad formacją ich członków i doktryną oraz zgodnością podejmowanych działań ze statutem stowarzyszenia.Pozycja Wielki mały brat. Antoni Kowalczyk – Misjonarz Oblat Maryi NiepokalanejKrzesik, Tomasz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Brat Antoni Kowalczyk jest pierwszym polskim Misjonarzem Oblatem Maryi Niepokalanej, który pod koniec XIX wieku wyruszył na misję w Zachodniej Kanadzie. Jego proste, pokorne i oddane Bogu życie wywiera do dzisiaj wpływ na wielu ludzi. W tym artykule próbowaliśmy wskazać jego szczególne cechy, takie jak duch ofiary i świadome łączenie swoich cierpień z cierpieniem Jezusa, zaufanie wstawiennictwu Maryi i rezygnowanie ze swojej woli ze względu na Chrystusa. Podjęta została również refleksja nad tym, jak brat Antoni przeżywał cierpienie i jak traktował rolę pokuty w swoim życiu duchowym. W tym kontekście rozważono możliwość przeżywania czyśćca na ziemi.Pozycja Prymas Stefan Wyszyński – „antysemita”, „rasista” i „faszysta”. Historia podwójnej manipulacji tekstami z „Ateneum Kapłańskiego”Czaczkowska, Ewa (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Informacje o rzekomym antysemityzmie, rasizmie i faszyzmie ks. Stefana Wyszyńskiego, w latach 1932–1939 redaktora naczelnego miesięcznika „Ateneum Kapłańskie”, pojawiają się co pewien czas w przestrzeni medialnej. Ostatnia fala tych informacji obiegła portale i fora internetowe w latach 2012–2014, głównie za sprawą ówczesnego polityka Janusza Palikota, który na swoim blogu napisał, że „Kardynał tysiąclecia, Wyszyński, jeszcze jako zwykły ksiądz i teolog był orędownikiem nazizmu i samego Hitlera, co znajdowało wyraz w redagowanych przez niego publikacjach”. Trzy miesiące później na forum.gazeta.pl ukazało się siedem cytatów rzekomo pochodzących z tekstów ks. Wyszyńskiego, opublikowanych w „Ateneum Kapłańskim”, a mających udowadniać tezę o jego rzekomym również antysemityzmie, rasizmie i faszyzmie. Od tego momentu informacja ta zaczęła żyć własnym życiem – powielana była na różnych forach, portalach, a także w publicznej telewizji. W listopadzie 2013 roku w programie telewizyjnym „Świat się kręci” aktor Jacek Poniedziałek oskarżył prymasa Wyszyńskiego o wypowiedzi „antysemickie” i proeugeniczne. Zastosowana manipulacja jest dwojakiego rodzaju. Cytaty (w dodatku, czasami zniekształcone) nie pochodzą z artykułów ks. Stefana Wyszyńskiego. Ich autorami byli ks. Józef Pastuszka oraz ks. Paweł Tochowicz. Lektura tekstów, w tym cytatów bez wyrywania ich z kontekstu, pokazuje, że autorzy dokonując wielorakiego rodzaju naukowych analiz rasizmu, nacjonalizmu i politycyzmu, z pozycji chrześcijańskich krytykowali poglądy Adolfa Hitlera.Pozycja Uczył słowem – pismami – życiem. Sługa Boży ks. Wincenty Granat (1900–1979)Szumił, Halina Irena (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Wincenty Granat urodził się 1 kwietnia 1900 roku w Ćmielowie k. Ostrowca Świętokrzyskiego. Szkołę średnią (1914–1918) i studia seminaryjne (1918–1923) ukończył w Sandomierzu. W 1923 roku podjął studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Po roku studiów, 24 sierpnia 1924 roku przyjął święcenia kapłańskie w katedrze w Sandomierzu. W 1925 roku uzyskał stopień doktora filozofii, a w 1928 roku – doktora teologii. Po powrocie do kraju pełnił funkcję prefekta szkół powszechnych (1928–1929) oraz średnich (1930–1933) w Radomiu. W 1933 roku został wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Od 1952 roku podjął pracę w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, początkowo jako zastępca profesora, a następnie jako docent (1956–1960) i profesor (1961–1970). W 1965 roku został rektorem KUL; w 1970 roku zrezygnował z funkcji rektora KUL, przeniósł się do Opola Lubelskiego. W 1977 roku powrócił do Sandomierza, gdzie zmarł w opinii świętości 11 grudnia 1979 roku. Żył prawdą w miłości. Dnia 12 czerwca 1995 roku Kościół sandomierski rozpoczął dochodzenie kanonizacyjne ks. Wincentego Granata, który żył prawdą w miłości. Sesja kończąca proces na etapie diecezjalnym odbyła się 9 października 2018 roku w kościele pw. Świętego Michała Archanioła w Sandomierzu. W dniu 3 listopada 2018 roku dokumenty procesowe sługi Bożego zostały przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.Pozycja Ksiądz Stanisław Piotrowski, apostoł KaliszaStańczuk, Janusz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Ks. Stanisław Piotrowski (1912–1998) był cenionym i charyzmatycznym duszpasterzem. Jest jednym z wybitniejszych kapłanów drugiej połowy XX wieku, zaangażowanym w religijną, społeczną i kulturalną edukację młodzieży. Według jego opinii kultura powinna być silnie obecna w ewangelizacji i nauczaniu katechetycznym. Był współautorem pierwszego zintegrowanego programu przygotowania do sakramentu małżeństwa. Jest także przykładem życia osobistego opartego na wyrzeczeniu i umiłowaniu ubóstwa. Każdy, kto zajmuje się duszpasterstwem młodzieży, może znaleźć inspirację w życiu i pismach ks. Piotrowskiego.Pozycja Błogosławiona Zofia Czeska. Niezwykła kobieta w XVII-wiecznym KrakowieKijak-Sawska, Aleksandra (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)W artykule przedstawiono życie i działalność błogosławionej Zofii z Maciejowskich Czeskiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Prezentek oraz najstarszej na ziemiach polskich szkoły żeńskiej. W celu kształcenia dziewcząt Zofia Czeska utworzyła tzw. „Dom Panieński” przy ulicy Szpitalnej w Krakowie. Jej dzieło stanowiło w swoim czasie odpowiedź na potrzeby mieszkańców XVII-wiecznego Krakowa i okolic. Patronat nad szkołą i domem dla dziewcząt objął od początku zakon jezuitów.Pozycja Fides ex visu. O medialnych wizualizacjach wiaryDraguła, Andrzej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)Artykuł podejmuje temat teologicznego statusu obrazu w jego wersji elektronicznej, czyli jako ekranu. W chrześcijaństwie kwestia teologii obrazu podejmowana jest od czasów sporów ikonoklastycznych na Wschodzie (VIII–IX w.). Teologia zachodnia od X wieku, a potem na skutek Reformacji, krytycznie podchodziła do epifanijnej funkcji obrazu, która dla chrześcijaństwa wschodniego jest oczywista. Ten teologiczny dystans wobec spełniania funkcji epifanijnej dominuje w teologicznej interpretacji obrazu elektronicznego. Przyjmuje się, że obraz elektroniczny (ekran) nie jest zdolny, by transmitować misterium. Kategoria „symulakrum”, którą stosuje się w opisie obrazu elektronicznego, wskazuje na zerwanie z ikonicznym bądź mimetycznym odwzorowaniem rzeczywistości. Symulakrum imituje rzeczywistość przedstawioną, dlatego nie jest w stanie jej objawiać.