Radical Orthodoxy as “Suspended Middle”

Abstract

The article addresses the central ideas of radical orthodoxy. It has been emphasised that the criticism of modern paradigms and rethinking of the Christian tradition connect with the radical return to orthodoxy. The main ideas behind the movement are presented in the form of a juxtaposition of affirmations of orthodox beliefs together with the dangerous consequences of their abandonment. The results of the departure from the concept of patricipation, which is central to radical orthodoxy, are shown with pointing to the heritage of John Duns Scotus that opens space for the misunderstood autonomy of creatures and the dangerous concept of natura pura. Reference was also made to the legacy of Henri de Lubac, which the supporters of the movement interpret most thoroughly and which they want to develop. The author of Surnaturel is also interested in the understanding of humanism and the relationship between theology and philosophy. Suspended middle, a term used by Hans Urs von Balthasar, which later became the title of John Milbanek’s book on de Lubac, seems to be the best self-characteristics of the movement. At the end of the article, the author puts forward a thesis that the authors’ call for radical orthodoxy towards post-conciliar Catholic theology can be compared to the contribution of the Second Council of Constantinople to Christology. In both cases, it is a matter of emphasising unity and rejecting all harmful ‘Nestorian’ duality.

W artykule podjęto się zaprezentowania centralnych idei radykalnej ortodoksji. Podkreślono, że radykalny powrót do ortodoksji jest związany z krytyką nowożytnych paradygmatów, a także z przemyśleniem samej tradycji chrześcijańskiej. Główne idee ruchu przedstawiono w formie zestawienia afirmacji ortodoksyjnych przekonań z niebezpiecznymi konsekwencjami ich porzucenia. Ukazano skutki odejścia od centralnej dla radykalnej ortodoksji koncepcji partycypacji, wskazując na dziedzictwo Jana Dunsa Szkota otwierające przestrzeń dla źle rozumianej autonomii stworzeń oraz niebezpiecznej koncepcji natura pura. Odniesiono się także do spuścizny Henriego de Lubaca, którą zwolennicy ruchu odczytują w najbardziej radykalny sposób i którą chcą rozwijać. W zagadnieniu interesującym autora Surnaturel kryje się także problem pojmowania humanizmu oraz relacji między teologią a filozofią. Suspended middle, określenie użyte przez Hansa Ursa von Balthasara, które stało się następnie tytułem książki Johna Milbanka poświęconej de Lubacowi, wydaje się najlepszą autocharakterystyką ruchu. W zakończeniu artykułu autor stawia tezę, że wezwanie kierowane przez autorów spod znaku radykalnej ortodoksji w stronę posoborowej teologii katolickiej wolno porównać do wkładu II Soboru w Konstantynopolu w chrystologię. W obu przypadkach chodzi o akcent na jedność i odrzucenie wszelkich szkodliwych dualizmów „nestoriańskich”.