Kommunitätszentren in Prager Erzdiözese. Neue Orte der Gemeinwesenarbeit oder orte der Neuen Pastoral

Abstract

Artykuł prezentuje tzw. archidiecezjalne ośrodki komunikacji kulturowej w Pradze Czeskiej, które zostały ustanowione przez Kościół katolicki w dużych osiedlach mieszkaniowych, gdzie w czasie komunizmu nie wolno było budować kościołów i odpowiedniej infrastruktury duszpasterskiej. Konkretnie chodzi o Centrum św. Prokopa i Centrum Matki Teresy z Kalkuty. Studium zawiera refleksję nad programami, jakie te ośrodki oferują zlaicyzowanym mieszkańcom Pragi. Punktem odniesienia prowadzonej refleksji jest teologia praktyczna i katolicka nauka społeczna. Niektórzy sugerują, że różne formy pracy społecznej realizowane w praskich centrach kulturowych nie mają wiele wspólnego z duszpasterstwem. Jednak duszpasterstwo ma charakter dialogowy, dlatego każde spotkanie z człowiekiem stwarza okazję na zbliżenie go do Boga i do Kościoła. Ludzie obojętni religijnie korzystający z oferty socjalnej centrów kulturowych w Pradze poprzez dialog z wierzącymi mogą odkryć na nowo piękno wiary chrześcijańskiej. Sens tworzenia centrów kulturowych w zlaicyzowanych społecznościach wielkomiejskich polega właśnie na stwarzaniu jak najwięcej okazji do spotkania ludzi niewierzących, agnostyków i zdystansowanych od Kościoła z tymi, którzy są gotowi dać świadectwo swojej wiary w Boga i radości bycia we wspólnocie Kościoła.

The article deals with the so-called community centers in the Archdiocese of Prague, which was established by the Catholic Church in large housing estates, where during Communism it was not allowed to build churches and corresponding infrastructure. The study reflects the programs these centers offer in terms of practical theology and theological concept of community work. Some findings suggest that community work is not realized in the centers explicitly, however, pastoral work of the centers contains significant elements of theological concept of community work.