Modlitwa różańcowa „oparciem” dla actio liturgica koncepcja teologiczno-pastoralna

Abstract

Zaistnienie wcielonego Boga na ziemi w osobie Jezusa z Nazaretu umożliwiło prawdziwą i skuteczną liturgię. Zakorzeniony w Ofierze i Krwi Chrystusa kult chrześcijański (zob. Hbr 9, 11-28), jest sprawowany przez Chrystusa-Kapłana wraz z Jego Mistycznym Ciałem, tj. Kościołem (zob. KL 7) jako kult doskonały i całkowity. Ukształtowana w średniowieczu modlitwa różańcowa nie jest opozycyjną do liturgii formą modlitwy, ani też nie dorównuje jej w znaczeniu i celowości. Według nauczania papieży św. Pawła VI (1963-1978) oraz św. Jana Pawła II (1978-2005), różaniec stanowi „oparcie” (łac. fulcrum) dla liturgii, umożliwia bowiem orantom wejście w misteria zbawcze, których sprawcą jest sam Chrystus. Przez pobożną praktykę różańca wierni są najczęściej świadomi swej dziecięcej relacji z Bogiem, któremu za wstawiennictwem Najświętszej Maryi powierzają swoje życiowe potrzeby.

The presence of the incarnate God on earth in the person of Jesus of Nazareth has made true and effective liturgy possible. Rooted in the Sacrifice and the Blood of Christ (see Hebrews 9:11-28), Christian worship is exercised by Christ the Priest together with his Mystical Body, i.e., the Church (see CL 7), as a worship perfect and complete. Formed in the Middle Ages, the prayer of the rosary is not a form of prayer contrary to the liturgy, nor does it match its meaning and purpose. According to the teachings of Popes Paul VI (1963-1978) and John Paul II (1978-2005), the rosary is a "support” (Latin fulcrum) for the liturgy, for it enables those praying to enter into the mysteries of salvation, of which Christ himself is the author. Through the pious practice of the rosary, the faithful become more aware of their childhood relationship with God, to whom they entrust the needs of their lives, through the intercession of the Blessed Virgin Mary.