Menschliche Annäherungen an das Geheimnis des Dreieinigen Gottes

Abstract

Słoweński autor prezentuje swoje rozważania w siedmiu głównych punktach. We wprowadzeniu (I) przypomina bibilijną prawdę, że „Bóg jest miłością" (1 J 4, 8). Podstawowa różnica między Bogiem chrześcijańskim a innymi bogami polega na tym, iż Bóg chrześcijański jest Trójjedyny; troistość należy do samej istoty Boga. Miłość jest jej fundamentem. Wynika to z tego, iż właśnie miłość zakłada różnice, szanuje je oraz jednoczy. Ponieważ Bóg jest pełnią miłości, dlatego też Osoby Boskie żyją w specyficznej perychoretycznej jedności. Perychoreza Boga jest z kolei punktem wyjścia dla perychoretycznej antropologii, etyki i moralności. Jest faktem oczywistym, że „domem” perychorezy jest chrześcijański Wschód (II). Bogactwo pełnego nieustannej miłości życia Boga i tajemnicy Trójcy Świętej wyraża Nowy Testament językiem perychoretycznym. Każda Osoba Boska rozpoznaje się w drugiej Osobie Boskiej - nie tracąc swojej tożsamości. Miłość ma zawsze charakter personalny i w relacjach personalnych się urzeczywistnia. Autor zaznacza, że perychoreza jest trochę inaczej pojmowana na Wschodzie niż na Zachodzie (cytowani są w tym względzie niektórzy znani teologowie rzymskokatoliccy oraz ewangeliccy). Przykładem prób przybliżania perychoretycznej tajemnicy Trójjedynego Boga są chrześcijańscy mistycy (III). Teolog z Ljubljany szkicuje przykładowo mistyczne przeżycia urszulanki Marii od Wcielenia, karmelitanki św. Elżbiety z Dijon (od Trójcy Świętej) i benedyktynki Hildegardy z Bingen. Przyznaje, iż wizje i przeżycia mistyków głębiej wnikają w tajemnicę życia Bożego niż „teologia akademicka” Sposobem wyrażania perychorezy jest także chrześcijańska sztuka (IV). Autor uwypukla w tym względzie przede wszystkim teologię ikony, tak charakterystyczną dla chrześcijańskiego Wschodu. Prezentuje przykładowo ikonę Trójcy Świętej A. Rublowa jako „obraz perychoretycznej obecności Trójjedynego Boga” Teolog ze Słowenii poszukuje z kolei fundamentu dla godnego życia ludzkiego, szkicując trynitarne relacje między człowiekiem a Bogiem (V). Taki fundament stanowi bogactwo miłosnego życia Osób Trójcy Świętej. Z dotychczasowych rozważań wynikają z kolei trynitarne relacje między ludźmi (VI). Pojęcia takie jak „wspólnota”, communio, koinonia - określają perychoretyczną jedność między ludźmi. Ludzka perychoreza wyraża się w dialogicznych relacjach między pokoleniami, stanami, kulturami, religiami i światopoglądami. Stąd też J. Moltmann - zdaniem słoweńskiego teologa - uważa, że „Trójca Święta jest naszym programem społecznym” Ostatni punkt niniejszego artykułu stanowi refleksja na temat perychoretycznej eklezjologii (VII). Zdaniem słoweńskiego autora w procesie „trynitaryzacji” ludzkości szczególną rolę odgrywa Kościół. Jako twór Trójcy Świętej jest on również tworem perychoretycznym („Ecclesia de Trinitate”). Kościół (zwłaszcza lokalny) jest taką wspólnotą, która nie usuwa różnic, lecz je akceptuje i szanuje. Wzorem współistnienia w nim jedności i różnorodności jest sama Trójca Święta. Centralny moment zjednoczenia wspólnoty wierzących między sobą, także z Trójjedynym Bogiem stanowi oczywiście Eucharystia. Jej wymiar trynitarny i agapiczny jest bardzo wyraźny. Artykuł kończy krótkie podsumowanie. Sens i cel wszelkiego stworzenia stanowi zamieszkanie w nim Trójjedynego Boga oraz zamieszkanie stworzenia w Bogu (por. Ap 21, 3). Dzieje stworzenia zmierzają do tego, aby wszystko było w Bogu, a Bóg był we wszystkim.