The Significance of Suffering in Biblical Anthropology – Based on Cultures of the Middle East: Res sacra miser – a Suffering Man is Sacrosanct

Abstract

The basis for the biblical answer to the question of why man suffers is found in the ancient civilizations. In the civilization of Egypt, suffering was associated with the violation of the principles of Maat. In Mesopotamia there existed two sources of suffering, one was the wrong decisions of human beings, and the other was the work of demons. In the Greek civilization, in mythology, the source of suffering may be the rebellion of man. In philosophy, one tries to rationalize suffering and lead a person to such a state where he would experience as little of it in life as possible. Inspired authors know suffering, which is recorded in the nature of the living world, and man, through the gift of reason, should prudently avoid it. Most often, however, these authors see the source of suffering in sin. In the history of theology, there has also appeared the question about the possibility of the suffering of God. Under the influence of the Greek philosophical ideas of controlling passions and accepting the attitude of apatheia, the possibility of God experiencing suffering was rejected. God was pushed into the sphere that is only driven by love to a limited degree, and yet God is love. It went unnoticed that there are two ambivalent sources of suffering, one is born of evil, and the other is the highest bond of love. Those who love are most fully united in suffering, therefore, God was open to this narrative when His Son suffered and is also open when man suffers.

Tłem dla biblijnej odpowiedzi na pytanie, dlaczego człowiek cierpi, pozostają dawne cywilizacje. W cywilizacji Egiptu cierpienie wiązano z naruszeniem zasad, które uświęcone przez tradycję porządkowały życie osobiste i społeczne. W Mezopotamii za źródła cierpienia uznawano błędne decyzje człowieka i działanie demonów. W cywilizacji Grecji mamy dwa nurty – mitologiczny i filozoficzny. Autorzy natchnieni natomiast znają cierpienie, które jest zapisane w naturze, a którego rozumny człowiek powinien unikać. Najczęściej jednak widzą źródło cierpienia w grzechu. W tym kontekście pojawiła się trudność z wyjaśnieniem cierpienia człowieka sprawiedliwego. Jedną z odpowiedzi odnajdujemy w idei próby wiary, inną w myśli, że cierpienie ma charakter wychowawczy, gdyż oczyszcza i pozwala otworzyć się na innych. W historii teologii pojawiło się również pytanie o to, czy cierpi Bóg. Pod wpływem greckiej filozofii panowania nad namiętnościami i postawy apathei odrzucono tę możliwość. Jednak w ten sposób zepchnięto Stwórcę do strefy, w której ogranicza się kierowanie miłością, a przecież Bóg jest miłością. Nie zauważono, że są dwa ambiwalentne źródła cierpienia – jedno rodzi się ze zła, a drugie jest szczytem miłości. Najpełniej osoby kochające łączą się w cierpieniu, a więc Bóg był otwarty na tę relację, gdy cierpiał Jego Syn, i jest otwarty, gdy cierpi człowiek.