Koniec historii, czyli między „świeckim rajem” a światem „ostatnich ludzi”

Abstract

The linear vision of time is connected with the Judeo-Christian tradition. The theme of the „end of time” appears in the writings of the prophets or the Apocalypse. In the secularized version, it takes the form of the „end of history” „The end of history” was the subject of considerations of G. W. F. Hegels, A. Kojeves, and now F. Fukuyamas. In the optimistic version it means the end of political evolution, end of social and political conflicts, time of justice, equality and „peaceful happiness” Critics fear that the „end of history” can also mean the „end of man” as a creature with some „metaphysical longing” looking for something „more than life.” Who’s right?

Linearna wizja czasu związana jest z tradycją judeochrześcijańską. Motyw „końca czasu” pojawia się w pismach proroków czy Apokalipsie. W wersji zsekularyzowanej przybiera on postać „końca historii” „Koniec historii” był przedmiotem rozważań G. W. F. Hegla, A. Kojéve’a, a współcześnie F. Fukuyamy. W wersji optymistycznej oznacza kres ewolucji ustrojowej, koniec konfliktów społecznych i politycznych, czas sprawiedliwości, równości i „spokojnego szczęścia” Krytycy obawiają się, że „koniec historii” może również oznaczać „koniec człowieka” jako istoty posiadającej pewne „tęsknoty metafizyczne”, poszukującej czegoś „więcej niż życie” Kto ma rację?