Miłosierdzie jako udzielanie się Boga – podstawa życia i duchowości człowieka. Studium analityczne „Dzienniczka” siostry Faustyny Kowalskiej

Abstract

Zasadniczym celem niniejszego przedłożenia było ukazanie miłosierdzia Boga jako aktu Jego udzielania się człowiekowi według nauczania siostry Faustyny Kowalskiej. Ów cel był realizowany, zgodnie z założeniami metodologii, w trzech etapach. W pierwszym rzędzie przedstawiono naturę miłosierdzia Bożego w rozumieniu siostry Faustyny. Analiza jej „Dzienniczka” pozwoliła wysnuć wniosek, że Boże miłosierdzie to działanie wydobywające dobro spod nędzy. Najpierw Bóg odsłonił swoje miłosierdzie w akcie stworzenia, obdarowując człowieka życiem. Gdy człowiek zgrzeszył, dał swojego Jednorodzonego Syna, który stając się człowiekiem, potwierdził Boże miłosierdzie. Kulminacją potęgi miłosierdzia była ofiara na krzyżu dla zbawienia człowieka. Właśnie w tych trzech działaniach Bóg wyjawił swoje miłosierdzie, które siostra Faustyna postrzegała jako Jego udzielanie się człowiekowi. Według niej było ono źródłem życia człowieka i podstawą duchowości. Następnie została ukazana odpowiedź człowieka: ufność wobec Chrystusa i modlitwa jako droga do duchowej więzi. To właśnie w tych dwóch aktach religijnych człowiek będzie w stanie, według siostry Faustyny, nawiązać jak najgłębszą więź duchową z Chrystusem i przez to oddać Mu uwielbienie, a zarazem doświadczy pokoju w swoim sercu. Ostatni etap dotyczył relacji z bliźnim: miłosierdzie powinno być nadprzyrodzone, personalne, bezinteresowne, łagodne i ofiarne. Tak rozumiane nie upokarza, lecz wspiera i przynosi chwałę Bogu.The primary aim of this study was to present God’s mercy as an act of His self-giving to humanity, according to the teachings of Sister Faustina Kowalska. This goal was pursued, in accordance with the adopted methodology, in three stages. First, the nature of “Divine” Mercy was presented as understood by Sister Faustina. An analysis of her Diary led to the conclusion that Divine Mercy is an action that brings forth good from misery. God first revealed His mercy in the act of creation by granting human beings the gift of life. When humanity sinned, He gave His Only Begotten Son, who, by becoming man, confirmed God’s mercy. The culmination of this merciful power was the sacrifice on the cross for the salvation of mankind. In these three acts, God revealed His mercy, which Sister Faustina perceived as His self-giving to humanity. According to her, it was the source of human life and the foundation of spirituality. Next, the human response was presented: trust in Christ and prayer as the path to spiritual union. It is precisely through these two religious acts that a person, according to Sister Faustina, can establish the deepest possible spiritual bond with Christ, thereby offering Him praise and, at the same time, experiencing peace in their heart. The final stage concerned the relationship with one’s neighbor: mercy should be supernatural, personal, selfless, gentle, and sacrificial. Understood in this way, it does not humiliate but supports and brings glory to God.