Faith, Culture and a Human Person in the Thought of Cardinal Stefan Wyszyński

Abstract

This article depicts the specificity and multidimensional nature of Stefan Wyszyński’s personalistic conception concerning the Christian vision of involvement in culture. Therefore, attention has been paid to how the central tenets of personalism can form the basis for shaping culture, especially to contemporary (post)-modern reality? Thus, the analysis of culture carried out in the presented paper explains the discussed issues regarding a vocation addressed to every human being. Moreover, emphasizing such elements as the human person, family, nation, state, the international community, culture, economy, and politics understood in an integral way, as well as the Church proclaiming the universal message of salvation, the personalistic vision of culture shows a praxeological character, rooted in a concrete human existence and oriented towards the dimension of creative-saving. It allows not only the direct inclusion of the human person in the current of civilization and cultural changes but also allows a person to discover the right place in the dynamically changing realities of the modern world.

Niniejszy artykuł ukazuje specyfika i wielowymiarowy charakter personalistycznej koncepcji Stefana Wyszyńskiego w odniesieniu do chrześcijańskiej wizji zaangażowania w kulturę. W tym kontekście zwrócono uwagę na to, w jakim zakresie główne założenia personalizmu mogą stanowić podstawę do kształtowania kultury, zwłaszcza w odniesieniu do współczesnej rzeczywistości (post)-modernistycznej? Przeprowadzona w powyższym artykule analiza kultury pozwala ukazać omawianą problematykę w kategoriach powołania skierowanego do każdego człowieka. Dzięki uwypukleniu takich elementów jak: osoba ludzka, rodzina, naród, państwo, społeczność międzynarodowa, integralnie rozumiana kultura, ekonomia i polityka, a także Kościół głoszący powszechne orędzie zbawienia, personalistyczna wizja kultury wykazuje charakter prakseologiczny, zakorzeniony w konkretnej ludzkiej egzystencji i ukierunkowany na wymiar stwórczo-zbawczy. Umożliwia to nie tylko bezpośrednie włączenie się osoby ludzkiej w nurt zachodzących przemian cywilizacyjno-kulturowych, ale równocześnie pozwala człowiekowi odkryć właściwe miejsce w dynamicznie zmieniających się realiach współczesnego świata.