Kunegunda Siwiec OCDS en camino hacia los altares

Abstract

28 października 2011 r. nastąpiło w Krakowskiej Kurii Metropolitalnej zamknięcie dochodzenia diecezjalnego w sprawie życia, cnót i opinii świętości służebnicy Bożej Kunegundy Siwiec ze Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych. Zakończenie dochodzenia diecezjalnego znaczy ważny krok w postępowaniu procesowym, mającym na celu wyniesienie służebnicy Bożej na ołtarze poprzez akt beatyfikacji. Niniejszy artykuł, po przedstawieniu biogramu kandydatki na ołtarze, prostej wiejskiej kobiety z Beskidu Makowskiego, żyjącej w latach 1876–1955, należącej do świeckiego zakonu, prowadzącej głębokie życie duchowe i zaangażowanej apostolsko, przywołuje zasadnicze postawy, które ją wyróżniały, tj. modlitwę i cierpienie. Co więcej, autor artykułu stwierdza, że służebnica Boża ofiaruje nam w swym duchowym przesłaniu niejako symbiozę drogi duchowego dziecięctwa św. Teresy od Dzieciątka Jezus i orędzia Miłosierdzia Bożego św. Faustyny Kowalskiej, co przebija z jej Nadprzyrodzonych oświeceń, tj. rozmów wewnętrznych z Chrystusem, Maryją i kilkoma świętymi. Treść tych rozmów przekazywała swojemu kierownikowi duchowemu, ks. Bronisławowi Bartkowskiemu, który wiernie je notował. W 1995 r. Nadprzyrodzone oświecenia służebnicy Bożej wydano drukiem za aprobatą Kurii Metropolitalnej w Krakowie i stały się one lekturą wielu osób oraz przedmiotem studiów i sesji naukowych. Autor omawia nadto pokrótce historię procesu beatyfikacyjnego i podkreśla jego eklezjalny walor, ukazując, że Kunegunda Siwiec była prawdziwą uczennicą Pana, która współczesnemu, zagubionemu w wirze świata człowiekowi, goniącemu za dobrobytem materialnym i wyzutemu z wartości duchowych, przypomina i ofiaruje przesłanie Jezusowej Ewangelii i prawdę o powszechnym powołaniu do świętości, która dostępna jest dla każdego, w myśl stwierdzeń bł. Jana Pawła II zawartych w liście apostolskim Novo millennio ineunte (nr 31). Służebnica Boża swoim przykładem akceptacji cierpienia i nadania mu zbawczego wymiaru jest znakiem sprzeciwu w naszej obecnej kulturze europejskiej, którą Błogosławiony Papież nazwał „kulturą śmierci”. Przyjmując cierpienie w perspektywie paschalnej, Kunegunda dopełniała niedostatki udręk Chrystusa w swym ciele dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół (por. Kol 1, 24), stając się ze swego łoża boleści głosicielką Ewangelii życia. Jej życie jest nadto potwierdzeniem żywotności drogi dziecięctwa duchowego, wskazanej przez św. Teresę od Dzieciątka Jezus, doktora Kościoła.