Ecumenism in India

Abstract

Według starożytnej tradycji chrześcijaństwo przywędrowało do Indii wraz ze św. Tomaszem Apostołem. Pierwotny Kościół, założony przez niego, zawsze pozostawał w kanonicznej komunii z Rzymem. W wyniku różnych, nieraz bardzo skomplikowanych wydarzeń historycznych, pośród potomków Chrześcijan św. Tomasza wykształciło się szereg różnych Kościołów: 1. Syro-Malabarski Kościół katolicki, 2. Jakobicko-Syryjski Kościół Ortodoksyjny, 3. Syro-Malankarski Kościół Ortodoksyjny, 4. Syryjski Kościół Martomicki, 5. Syro-Malankarski Kościół Katolicki. Ponadto istnieją jeszcze inne, mniejsze grupy, niezależne od wymienionych Kościołów: Kościół Tożjur (Thozhiyur Church) – niezależny Kościół Syryjski, liczący ok. 5 tys. wiernych; Chaldejski Syryjski Kościół Wschodu, liczący ok. 15 tys. wiernych; Ewangeliczny Kościół Mar Thoma – oddzielony od Syryjskiego Kościoła Martomickiego, liczący ok. 25 tys. wiernych; Kościół Indii Południowych. Przedstawiając relacje wyznaniowe na terenie Indii Autor skupił się zwłaszcza na ukazaniu historii i poczynań Syro-Malankarskiego Kościoła Katolickiego. Kościół ten powstał dopiero w 1930 r., kiedy to papież Pius XI odpowiadając na dążenia zjednoczeniowe chrześcijan syro-malankarskich zaakceptował ich wspólnotę jako odrębny Kościół, trwający w unii z Rzymem, a ortodoksyjny metropolita Mar Iwanios wraz z kilkoma innymi biskupami uznali papieża jako następcę św. Piotra w Rzymie i wyrazili wolę przystąpienia do pełnej wspólnoty kanonicznej z Kościołem Rzymskokatolickim. Rozwijający się od XVIII wieku ruch zjednoczeniowy w łonie Syro-Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego, który zaowocował powstaniem Syro-Malankarskiego Kościoła Katolickiego, nazwano ruchem unionistycznym. Autor wskazał na charakterystyczne cechy tego ruchu: jest to jedyne przedsięwzięcie o charakterze ekumenicznym w XX wieku, które zakończyło się pełnym zjednoczeniem Kościoła partykularnego z Kościołem Rzymskokatolickim; inicjatywa pełnej komunii zrodziła się wewnątrz wspólnoty Chrześcijan św. Tomasza, nie była zaś owocem zewnętrznych nacisków; sprawdziło się przekonanie Mar Iwaniosa, że tylko jedność z następcą św. Piotra w Rzymie przyniesie Kościołowi Malankarskiemu trwały pokój i rozwój; unia z 1930 r. była poprzedzona duchową odnową w Kościele Ortodoksyjnym; odnowa ta była wyrazem przekonania, że unia z Kościołem Rzymskim, a zatem z całym Kościołem Katolickim, jest wielkim darem dla potomków Chrześcijan św. Tomasza i oznacza powrót do starożytnej tradycji. W obliczu wielkich zadań misyjnych, przed jakimi stają chrześcijanie w wieloreligijnym społeczeństwie indyjskim, Autor wskazał na niedostatki chrześcijańskiego świadectwa, związane zwłaszcza z sytuacją ekumeniczną. Mimo, historycznie rzecz ujmując, niewątpliwych sukcesów na drodze zjednoczeniowych wysiłków, ekumenizm w Indii przeżywa również swoje trudności. Znaczącym obciążeniem jest na przykład trwający wewnątrz Syro-Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego konflikt pomiędzy stronnictwem, które opowiada się za autokefalią i za odnowieniem urzędu katolikosa a stronnictwem pozostającym w jurysdykcji patriarchy syryjsko-ortodoksyjnego. Dla podkreślenia swej odrębności Kościół podlegający jurysdykcji patriarchy syryjskoortodoksyjnego nosi nazwę Malankarski Jakobicko-Syryjski Kościół Ortodoksyjny. Jedyną przyczyną trwania podziału jest kwestia jurysdykcji i autorytetu w Kościele, bowiem obie grupy zachowują w liturgii ten sam ryt antiocheński i wyznają tę samą wiarę. Wyrażając nadzieję na osiągnięcie pełnej komunii kościelnej przez potomków Chrześcijan św. Tomasza, Autor jest przekonany, że komunia ta winna polegać na uznaniu autorytetu apostolskiego Kościoła. Winna to być komunia Kościołów, które, zachowując swe własne tradycje liturgiczne, duchowe, kanoniczne i teologiczne, będą zjednoczone we wspólnej wierze, życiu sakramentalnym i uznaniu wspólnego autorytetu władzy apostolskiej.