Kategoria dzieciństwa w ekspozycjach o Holokauście. Analiza strategii komunikacyjnych wybranych muzeów

Abstract

Jak muzea poświęcone Holokaustowi prezentują historie najmłodszych uczestników wojny? Jaką rolę w ich narracji odgrywają dzieci? Czy autorzy ekspozycji poświęcają im odrębne wystawy – czy raczej dziecięce losy są „wpisane” w ogólny przekaz dotyczący historii Zagłady? Czy muzealne prezentacje są poświęcone konkretnym postaciom czy społecznościom anonimowych uczestników wojennych wydarzeń? I wreszcie – czy autorzy ekspozycji dotykających traumy dostosowują swój przekaz do możliwości percepcyjnych młodego odbiorcy? Stawiając te pytania, autor artykułu analizuje linie narracyjne wybranych placówek muzealnych: Instytutu Yad Vashem w Jerozolimie, Muzeum Żydowskiego w Berlinie, Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie, Wileńskiego Muzeum Historii Żydowskiej, Ryskiego Muzeum Getta i Holokaustu na Łotwie oraz Estońskiego Muzeum Żydowskiego w Tallinie.How do Holocaust museums present the stories of the youngest participants in the war? What role do children play in their narrative? Do the authors of the exhibitions devote separate exhibitions to them – or are the children’s fates ‘inscribed’ in the overall message about history? Are the museum presentations dedicated to specific, individual figures or rather to communities of anonymous participants in wartime events? Finally, do the authors of exhibitions depicting traumatic events adapt their message to the perceptive capacities of the young audience? The author of the article addresses those questions and proposes an analysis the narrative lines of selected museums: Yad Vashem – The World Holocaust Remembrance Center, Jewish Museum Berlin, United States Holocaust Memorial Museum, Vilna Gaon Museum of Jewish History, Museum of the Riga Ghetto and Holocaust in Latvia and Estonian Jewish Museum.