Polnische Kultur nach 1989

Abstract

Polska kultura po II wojnie światowej musiała się zmagać z narzucanymi wzorcami kultury oficjalnej przez czynniki władzy, która częstokroć była obca narodowym rozwiązaniom. Wprowadzanie ideologii ateistycznej zaciążyło również na obrazie polskiej kultury okresu powojennego, która doznała widocznego uszczerbku w wymiarze religijnym. Okres przemian po 4 czerwca 1989 r., który zapoczątkował demokratyzację życia, sprawił, iż czynniki władzy skupione są bardziej na materialnym niż duchowym wymiarze życia. Państwo stara się jedynie niektóre instytucje życia kulturalnego popierać, podczas gdy pozostałe nie są w stanie się samofinansować, a tym samym rozwijać działalność kulturalną. Odczuwa się dotkliwy brak w tzw. kulturze wyższej, która spełniała rolę wychowawcy, sędziego, portavoce narodu, a dzisiaj jest słabo obecna w procesie transformacji. Nie spełnia tej kreatywnej roli w stosunku do rodaków, którą pełniła. Pojawia się za to wiele surogatów kultury masowej, która przychodzi z Zachodu, bezkrytycznie przenoszona na grunt ojczysty. Obserwuje się wzrost kultury regionalnej, która w okresie realnego socjalizmu była zaniedbywana, gdyż na najniższym szczeblu budziła ducha i integrowała społeczności lokalne. Kultura religijna natrafia na trudności przeniesienia sacrum w świat codziennej rzeczywistości. Audycje religijne wyraźnie wskazują na braki profesjonalne, wszak katolicy w minionym okresie nie mieli dostępu do kształcenia się w tym zakresie. Odnotowuje się też rażące braki w kulturze politycznej, wszak okres powojenny spowodował wyrwę w formacji klasy politycznej. Miniony okres 6 lat ukazuje potrzebę rekonstrukcji koncepcji rozwoju kultury polskiej.