Rola języka ojczystego w wierze i duszpasterstwie

Abstract

Pół wieku od zakończenia Vaticanum II (1962-1965) często zapomina się o dobrodziejstwie, jakie przyniósł sobór całemu Kościołowi w czynnym przeżywaniu wiary, liturgii przez wiernych. A stało się to możliwe przez dopuszczenie języków narodowych do liturgii. Autor niniejszego artykułu na przykładzie języka romani pokrótce ukazuje, jaką rolę pełni i powinien pełnić język ojczysty, w tym przypadku romski, w wierze i duszpasterstwie dla tych osób, zarówno duchownych, jak i wiernych świeckich, które się nim posługują i w ten sposób oddają cześć Bogu w duchu i w prawdzie. Rola, jaką odgrywa język ojczysty w wierze i duszpasterstwie, winna wpływać na troskę duszpasterzy o jego używanie, m.in. w posłudze słowa, szczególnie w czasie sprawowania sakramentów św. i nabożeństw liturgicznych, aby ukazać współczesnemu człowiekowi prawdę, piękno i radość przeżywanej przez niego wiary, by była ona żywa.

It has been half of a century since the end of Vatican Council II (1962-1965) and it is often forgotten about the benevolence of the Council brought to the whole Church and made the life of faith and liturgy more active for believers. It was possibile by allowing to use national languages in the liturgy. The author of this article shows, on the example of Romany language, what is the role of a native language in faith and pastoral care for people, both clergy and laity, who speak this language and worship God in spirit and truth. The role of the mother tongue in faith and pastoral ministry should influence pastors in its usage for example in the ministry of the word, especially in performing the sacraments and liturgical celebrations. It is all to show to the modern man the truth, beauty, and joy experienced by the faith and makes it alive.