Namaszczenie chorych czy ostatnie namaszczenie?

Abstract

Present study is a trail to think about the Sacrament of Anointing of the Sick in three dimensions: purposefulness of institution of the sacrament, rediscovering it in the practice of the Church and consciousness of its meaning among modern catholics. The Anointing of the Sick is an element of “sacramental economy” which means new presence of Christ among us in the Church, who acts through sacraments. The purposes of the sacraments are also: the sanctification of man, building of the Church and giving glory to God. Since ages this sacrament has been practiced in the very last moments of human life, which made it “occasional” gracious help and not an effective sign of saving presence of God in the process of human’s difficult experiences. Therefore, there is a need of a good mediation of the doctrine in order to explain the essence of the sacrament and to overcome false visions and theories, also those connected with calling it “extreme unction,” What is more, the practice of administering this sacrament to all people of bad health, either physically or mentally, should be emphasized, as well as its ecclesial dimension.Niniejsze studium jest tropem do myślenia o sakramencie namaszczenia chorych w trzech wymiarach: celowości ustanowienia sakramentu, odkrywania go na nowo w praktyce Kościoła oraz świadomości jego znaczenia wśród współczesnych katolików. Namaszczenie chorych jest elementem "ekonomii sakramentalnej", która oznacza nową obecność Chrystusa wśród nas w Kościele, który działa przez sakramenty. Celami sakramentów są także: uświęcenie człowieka, budowanie Kościoła i oddawanie chwały Bogu. Sakrament ten od wieków był sprawowany w ostatnich chwilach życia ludzkiego, co czyniło go "okazjonalnie" łaskawą pomocą, a nie skutecznym znakiem zbawczej obecności Boga w procesie trudnych doświadczeń człowieka. W związku z tym potrzebne jest dobre zapośredniczenie doktryny, aby wyjaśnić istotę sakramentu i przezwyciężyć fałszywe wizje i teorie, także te związane z nazywaniem go "ostatnim namaszczeniem". Co więcej, należy podkreślić praktykę udzielania tego sakramentu wszystkim osobom o złym stanie zdrowia, zarówno fizycznym, jak i psychicznym, a także jego wymiar eklezjalny.