Regne de Dieu et regne du Christ

Abstract

„Królowanie” albo „królestwo” Boże zajmuje ważne miejsce w ewangeliach synoptycznych. Słusznie poświęcono mu wiele studiów, stanowi bowiem centrum Jezusowego nauczania, do którego pośrednio dają nam dostęp ewangelie synoptyczne. W samych ewangeliach, bardziej jeszcze w innych pismach Nowego Testamentu okresu poapostolskiego, gdzie temat jest mniej eksponowany, można zaobserwować początki rozwoju w jego recepcji. Interesująca jest próba syntetycznego studium tego rozwoju z uwzględnieniem głównych pism drugiego wieku przy zastosowaniu postępowania regresywnego. Najpierw studium dotyczy dwu teologów Kościoła starożytnego, którzy okazują najwięcej zainteresowania tym tematem, czyli Ireneusza i Justyna. Widoczne są u nich dość wyraźne cechy, które, z grubsza biorąc, można wyrazić w następujący sposób: 1. Silne dowartościowanie królowania Chrystusa, która nie ogranicza się do ścisłego millenaryzmu. 2. Tendencja utożsamiania królestwa Bożego z miejscem wiecznego wynagrodzenia. 3. Akcentowanie postępowania jako warunku wejścia do królestwa. 4. Odwoływanie się do pojęć greckich w celu wyrażenia zbawienia w królestwie (nieśmiertelność, niezniszczalność). Dalsze studium tekstów ojców apostolskich i późnych pism Nowego Testamentu pokazuje, że te tendencje są obecne długo przed ich sformułowaniem przez Ireneusza. W szczególności należy podkreślić, jak dalece zastosowanie terminologii królestwa w odniesieniu do Chrystusa przyczynia się do ukształtowania się silnej chrystologii i prowadzi do pogłębienia relacji między teologią w sensie węższym i głębszym a chrystologią W końcu podjęta zostaje próba porównania naszkicowanej interpretacji z nauczaniem Jezusa na temat królowania, przy podkreśleniu zniekształcenia i zubożenia z równoczesnym dowartościowaniem elementów ciągłości i spełnienia.