La organización de las Iglesias de Oriente en la época postapostólica

Abstract

Papież Jan Paweł II, kończąc list apostolski Novo Millenio Ineunte, zachęca nas do entuzjazmu w głoszeniu Ewangelii, jaki posiadały pierwsze wspólnoty chrześcijańskie. Dzisiaj – podobnie jak dziewiętnaście wieków temu – świat jest zróżnicowany pod względem językowym i kulturowym. Rozwój chrześcijaństwa miał wiele konsekwencji, także w dziedzinie organizacji Kościoła. Na Zachodzie istniało jedno centrum, jakim był Rzym. Imperium rzymskie było swoistą mozaiką różnorodności kulturowej, społecznej i religijnej. W takich oto okolicznościach pojawia się chrześcijaństwo. Na Wschodzie nie było takiego centrum, stąd też od samego początku pojawił się pluralizm ośrodków kościelnych. Żaden jednak z nich nie pretendował do bycia jedynym i najważniejszym centrum świata wschodniego. Struktury organizacyjne wspólnot chrześcijańskich w czasach poapostolskich posiadają widzialne ślady struktur gens. Owe struktury są widoczne w Egipcie, gdzie pierwszymi misjonarzami byli helleniści (głównie z Aleksandrii). Podobne struktury obserwujemy także w innych Kościołach Wschodnich: Kartaginie, Arabii, Asyrii, Persji, Armenii. Rozwój wspólnot chrześcijańskich na Wschodzie, także poza środowiskiem miejskim, zaowocował powstaniem nowej instytucji – biskupa wiejskiego, zwanego corepiscopos. Konkludując, należy stwierdzić, iż nie tylko w Rzymie i Kościele Zachodnim widoczne są ślady struktur gens, ale widzimy je także w organizacji Kościołów Wschodnich.