Kaznodziejstwo wędrowne George’a Whitefielda

Abstract

The itinerary preaching may seem like an outdated form of preaching the Gospel. For many, it is associated primarily with orators living in the nineteenth century. Nothing could be more wrong. The itinerary preaching is still a valid proposition. Just a new “area” must be found. A space where the orator meets listeners for his contemporary times. They would stop, even for a moment, to receive the message about Jesus – the Saviour. The article presents an interesting, and still valid, method of preaching developed by 18th-century preacher George Whitefield. Referring to his texts may to reveal the main features of his preaching workshop. He focuses on the specific structure of a sermon and a relevant content, as well as the dramatic style of preaching. The path he proposes is a current suggestion for today’s preachers of the Word of God.Kaznodziejstwo wędrowne może wydawać się przestarzałą formą przepowiadania Ewangelii. Dla wielu kojarzy się przede wszystkim z mówcami żyjącymi w XIX w. Nic bardziej mylnego. Kaznodziejstwo wędrowne jest ciągle aktualną propozycją. Trzeba jedynie odnaleźć nowy „teren”. Przestrzeń, w której mówca spotka się z współczesnym mu słuchaczem. Ten zaś zatrzyma się, choćby na chwilę, aby przyjąć orędzie o Jezusie Chrystusie, który zbawia. Artykuł prezentuje interesującą, ciągle aktualną, metodę głoszenia, którą opracował osiemnastowieczny kaznodzieja George Whitefield. Sięgając do jego tekstów można wydobyć główne cechy jego kaznodziejskiego warsztatu. Koncentruje się on na konkretnej strukturze formalnej kazania oraz odpowiedniej treści, a także na dramatycznym stylu głoszenia. Proponowana przez niego droga jest aktualną podpowiedzią dla dzisiejszych głosicieli słowa Bożego.