„I widział Bóg, że światło było dobre...” (Rdz 1,4). Motyw światła w kapłańskim opowiadaniu o stworzeniu (Rdz 1,1–2,4a)

Abstract

W teologicznej wizji redaktora kapłańskiego światło wyróżnia się na tle zastępów stworzeń. Wyjątkowość światła przejawia się zarówno na poziomie struktury całego kapłańskiego poematu o stworzeniu, jak również na poziomie kadru zawierającego opis „pierwszego słowa” Stwórcy w Rdz 1,3-5: „niech będzie światło”. Znaczenie światła zdaje się wykraczać poza fizyczną oczywistość. Stworzenie światła nie tylko uruchamia kosmiczny zegar, ale również konstruuje czasoprzestrzeń, w której rozgrywają się kolejne akty stworzenia. Zaistnienie światła czyni możliwym porządek stworzenia i określa go. Jego stworzenie zdaje się towarzyszyć teofanii Boga w akcie stworzenia i stanowić element panowania Boga nad siłami chaosu.

In our analysis we attempt to demonstrate the exceptional character of light in the act of creation. This uniqueness, emphasized in Gen 1,3-5, in our view, forms the background of the entire Priestly Creation Narrative. In the theology of the priestly redactor, light clearly stands out from God’s creatures. Its significance goes far beyond physical obvi ousness. The creation of light not only sets in motion the cosmic clock, but also creates the space-time in which the subsequent acts of creation take place. The creation of light makes the order of creation feasible and de termines it. Its appearance seems to accom pany the theophany of God and constitutes an element of God’s domination over the forces of chaos.